- 4 Nisan 2017
- 5.037
- 6.531
- 148
Burada bazen kadınların cesaretsiz liğini görüyorum o yüzden yazmak istedim, ben 19 yasında memur olmuştum ve 20 yasında evlenmiştim hayatımın hatasını yapmıstım. 4 sene evliliğim boyunca çekmediğim kalmamıştı , sırf el için alem için katlanıyordum. Bu süre zarfı içerisinde cahil aklımla tüp bebek tedavileri gördüm, ameliyat masalarına yattım neler neler...
Sonra babam kansere yakalandı 13 ayımı babama ayırdım benim için en zoru olanı da buydu, bu süreçlerde hem ayrılma asamasındaydım hem de babamı kaybetme,
Sonuç hem yuvamı kaybettim hem babamı hatta her şeyimi diyebilirim, ama ben bunları bahane edip çekilip kenara psikolojim bozuldu diye ağlamadım, aksine acılarımla beslendim daha da sağlam nasyı ayaklarım yere ve kendime yeniden hayat kurmaya karar vermiştim.
Sonra dedim ki kendime ah be kızım bu yaşına kadar hiç bir hayalin gerçek olmadı bari çocukluktan beri hayalini kurduğunu okulunu oku onu barı gerçekleştir, Bu defa kendi kendime söz vermiştim eli alemi takmıycam diye ' bu yaştan sonra okul okuyup ne yapacaksın otur evinde diyen ' çok oldu ama hiç birini duymadım , yeri geldi aileme bile karsı çıktım okul okumak için...
Şuan 25 yaşındayım ve istediğim bölümü okuyorum cok da mutluyum ve İstanbul gibi bir yerde kendi ayaklarımın üstünde durmaya çalışıyorum, inanın cekmediğim çile tatmadığım acı kalmadı, artık ben millete değil millet bana saygı duysın istiyorum.
bir kadın olarak başka bir kadını güçsüz görmek beni gercekten uzuyor, kimsenin kahrını cekmek zorunda değilsiniz , ayrıldık diye de kendinizi harap etmenize de hiç gerek yok, Cesaretli olun biraz acılarınızla güçlenin ve ne olursa olsun kendi ayaklarınız üzerinde durmaya çalışın, bir erkeğe ne maddi ne de manevi olarak bağlı kalmayın güçlü olmaya güçlü durmaya çalışın ve unutmayın ki sağlığınız yerindeyse sizden zengini yoktur Rabbim zor durumdaki bütün kadınların yardımcısı olsun.
Sonra babam kansere yakalandı 13 ayımı babama ayırdım benim için en zoru olanı da buydu, bu süreçlerde hem ayrılma asamasındaydım hem de babamı kaybetme,
Sonuç hem yuvamı kaybettim hem babamı hatta her şeyimi diyebilirim, ama ben bunları bahane edip çekilip kenara psikolojim bozuldu diye ağlamadım, aksine acılarımla beslendim daha da sağlam nasyı ayaklarım yere ve kendime yeniden hayat kurmaya karar vermiştim.
Sonra dedim ki kendime ah be kızım bu yaşına kadar hiç bir hayalin gerçek olmadı bari çocukluktan beri hayalini kurduğunu okulunu oku onu barı gerçekleştir, Bu defa kendi kendime söz vermiştim eli alemi takmıycam diye ' bu yaştan sonra okul okuyup ne yapacaksın otur evinde diyen ' çok oldu ama hiç birini duymadım , yeri geldi aileme bile karsı çıktım okul okumak için...
Şuan 25 yaşındayım ve istediğim bölümü okuyorum cok da mutluyum ve İstanbul gibi bir yerde kendi ayaklarımın üstünde durmaya çalışıyorum, inanın cekmediğim çile tatmadığım acı kalmadı, artık ben millete değil millet bana saygı duysın istiyorum.
bir kadın olarak başka bir kadını güçsüz görmek beni gercekten uzuyor, kimsenin kahrını cekmek zorunda değilsiniz , ayrıldık diye de kendinizi harap etmenize de hiç gerek yok, Cesaretli olun biraz acılarınızla güçlenin ve ne olursa olsun kendi ayaklarınız üzerinde durmaya çalışın, bir erkeğe ne maddi ne de manevi olarak bağlı kalmayın güçlü olmaya güçlü durmaya çalışın ve unutmayın ki sağlığınız yerindeyse sizden zengini yoktur Rabbim zor durumdaki bütün kadınların yardımcısı olsun.