- 25 Eylül 2014
- 3.145
- 2.436
- 83
- 39
Çocuklarım olmadan önce beni felaket kıskanan bir eşim vardı. Hayatı resmen bana zehir ederdi ki sanırım hamileyken depresyona girmenin en büyük sebebi oldu.Kıskançlık hiç güzel bir duygu değil tam tersi nahos bir duygu gelir kıskanilan tarafa.Ben eşimin yanında artık boynu bükük Gezerdim beni yanlış anlayacak veya her yerde huzursuz otururdum eve 2 dk işten geç gelsem kıyamet kopardı. Nerde nasıl hareket edicem bilemedim tabi :) Hamilelik sürecinden sonra hersey düzeldi şimdi ikiz kız evlat sahibiyim. Ama hersey tersine döndü zamanla.Şimdi o beni kıskanmaz oldu tam tersi ben onu kıskanır oldum.Biri ona iltifat etse içimde kıyametler kopuyor.Sanirim dünyada benim için eşimden yakışıklı yok.Yakisikliligini mi kiskaniyorum yoksa ben mi kendimi onun yanında sönük buluyorum anlamadım. Ama ben ona hayatı zehir etmem hiçbir zaman kiskancligimi da belli etmem bu durumu nasıl aşabilirimm bilmiyorum.