günah çıkartma

Az önce birsuru sey yazdim kaydetmeden sildi konuyu. Simdi kendimi de sizi de sikmadan yazayim tekrar.
Disarda iletisimi olmayan sohbeti olmayan biriyim. Yani konusabildigim kadari ile konusmaya muhabbet ortami oluşturmaya calisiyorum ama çocukluktan gelme bazı kastigim durumlar var insan iletisimlerimde. Ornegin 31 yaşında yim uni mezunuyum calisiyorum. Ve 1tane
bile arkadaşım yok. Acaip bir sekilde
yalnizlik yasiyorum anlayacağınız.
Onceki is yerimden de simdikinden de
telefonlastigim biseyler
paylasabildigim 1tane bile arkadasim
yok. NEDEN?? çünkü içi dolu
muhabbet edemiyorum. Kendimi
sevdiricem saydiricam diye bazen de
sacma bi sekilde çiğ davraniyor, basit
konusuyorum. Acikcasi kafamda zaten
bu endiselerle dolu oldugundan rahat
da degilim konusurken cogu zaman.
Böyle olunca da insanlar beni basite
aliyor arkadaslik kurmuyor. Ben
arkadassiz kaldikca da hep mutsuz ve
gerginim. Mutsuz ve gergin okdukca
da insanlarla kaynatip bi ortam
olusturamiyorum. Kisacasi tam bir
KISIR DONGU
Bu çocukluktan kalma bunu asacagim
inşallah mucadele ediyorum. Kendi
degerimi hissetmeye calisiyorum.
Okuduğum kitaplarin etkisi yavas
yavas olmaya basladi
Diğer asıl konu ben disardaki
insanlara karsi onlarin sevgisini
arkadasliklarini kazanicam diye bazen
hakkimi bile yedirecek sekilde iletisim
kurarken evde aileme zaman zaman terör estiriyorum sinirlendigimde. Ofkemi yenemiyorum. Uzatiyorum da uzatiyorum acaip kalp kiriyorum. Kardesim abla sen bu dilindn cehennemliksin diyor. O derece buyutuyorum kavgayi ankayacaginiz cunku frenleyemiyorum. Sonra kendime gelince de cok üzülüyorum. Bi kere kalp kirdigimdan oburu de vicdanim rahat etmiyor. Etmesin de zaten cunku resmen haklarini yiyorum hakaret ediyorum. Aslinda herseyi dilimden soyluyorum kalpten degil ama sonucta söylüyorum. Vicdanim da sonradan acaip sizliyor cunku disardaki insanlara hakkimi savunurken boyle aslan degilim belki birçok insan evde baska disarda baska ama benim bu farklar cok buyuk. Disarda çok mulayim evde kavgaci gibiyim. Aslinda evdeki bu halimde mutsuzlugumdan kaynakli. Gonlum beynim rahat olsaydi bu kadar uzatmazdim evdeki kavgalari ama dedigim gibi disarda sosyal yonden bir yer edinememis olmam sürekli zihnimde agirlik ve stres olusturuyor. Yine de boyle 2li davranmak kisilik bozuklugu mudur yoksa ben cok mu kötüyüm ki brn kendimi oyle görüyorum. Kötüyüm bence. Bu durumlari nasıl aşabilirim sizce?? Psikolog ve psikiyatrist onerisi yapmayin lutfen gittim fayda bulamadim.

Başka bir psikoloğa git.

daisysun .!.:

Az önce birsuru sey yazdim kaydetmeden sildi konuyu. Simdi kendimi de sizi de sikmadan yazayim tekrar.
Disarda iletisimi olmayan sohbeti olmayan biriyim. Yani konusabildigim kadari ile konusmaya muhabbet ortami oluşturmaya calisiyorum ama çocukluktan gelme bazı kastigim durumlar var insan iletisimlerimde. Ornegin 31 yaşında yim uni mezunuyum calisiyorum. Ve 1tane
bile arkadaşım yok. Acaip bir sekilde
yalnizlik yasiyorum anlayacağınız.
Onceki is yerimden de simdikinden de
telefonlastigim biseyler
paylasabildigim 1tane bile arkadasim
yok. NEDEN?? çünkü içi dolu
muhabbet edemiyorum. Kendimi
sevdiricem saydiricam diye bazen de
sacma bi sekilde çiğ davraniyor, basit
konusuyorum. Acikcasi kafamda zaten
bu endiselerle dolu oldugundan rahat
da degilim konusurken cogu zaman.
Böyle olunca da insanlar beni basite
aliyor arkadaslik kurmuyor. Ben
arkadassiz kaldikca da hep mutsuz ve
gerginim. Mutsuz ve gergin okdukca
da insanlarla kaynatip bi ortam
olusturamiyorum. Kisacasi tam bir
KISIR DONGU
Bu çocukluktan kalma bunu asacagim
inşallah mucadele ediyorum. Kendi
degerimi hissetmeye calisiyorum.
Okuduğum kitaplarin etkisi yavas
yavas olmaya basladi
Diğer asıl konu ben disardaki
insanlara karsi onlarin sevgisini
arkadasliklarini kazanicam diye bazen
hakkimi bile yedirecek sekilde iletisim
kurarken evde aileme zaman zaman terör estiriyorum sinirlendigimde. Ofkemi yenemiyorum. Uzatiyorum da uzatiyorum acaip kalp kiriyorum. Kardesim abla sen bu dilindn cehennemliksin diyor. O derece buyutuyorum kavgayi ankayacaginiz cunku frenleyemiyorum. Sonra kendime gelince de cok üzülüyorum. Bi kere kalp kirdigimdan oburu de vicdanim rahat etmiyor. Etmesin de zaten cunku resmen haklarini yiyorum hakaret ediyorum. Aslinda herseyi dilimden soyluyorum kalpten degil ama sonucta söylüyorum. Vicdanim da sonradan acaip sizliyor cunku disardaki insanlara hakkimi savunurken boyle aslan degilim belki birçok insan evde baska disarda baska ama benim bu farklar cok buyuk. Disarda çok mulayim evde kavgaci gibiyim. Aslinda evdeki bu halimde mutsuzlugumdan kaynakli. Gonlum beynim rahat olsaydi bu kadar uzatmazdim evdeki kavgalari ama dedigim gibi disarda sosyal yonden bir yer edinememis olmam sürekli zihnimde agirlik ve stres olusturuyor. Yine de boyle 2li davranmak kisilik bozuklugu mudur yoksa ben cok mu kötüyüm ki brn kendimi oyle görüyorum. Kötüyüm bence. Bu durumlari nasıl aşabilirim sizce?? Psikolog ve psikiyatrist onerisi yapmayin lutfen gittim fayda bulamadim.

Genişletmek için tıkla...

en önemlisi ailen nazın onlara geçiyor,gücün onlara yetiyor diye bunu yapmamalısın..çünki onlar kalıcı riyakar davranmazlar seni candan sever ve iyiliğini isterler başka kimse bunu yapmaz kimse

mutsuz olduğun için en ufak şeye parlıyorsun belkide.... sevdiklerine daha çok nazı geçer insanların, onların sevgisini kaybetme korkun yok demekki.

breakingbadd .!.:

Başka bir psikoloğa git.

Genişletmek için tıkla...

psikologluk durumu yok aslında istese kendisi başarabilir..dışarıya sabırlı olabiliyorsa ailesinede olabilir pekala..ama başa çıkamazssa gitsin tabii

cryptic .!.:

psikologluk durumu yok aslında istese kendisi başarabilir..dışarıya sabırlı olabiliyorsa ailesinede olabilir pekala..ama başa çıkamazssa gitsin tabii

Genişletmek için tıkla...

ben sosyal olamamaktan bahsetmiyorum,konu sahibi takıntı oluşturmuş bence..

Herşeyin farkında olduğuna göre hatalarını düzeltmeye başla,başkalarına kendini ezdirip ailene bağırıp çağıracağına tam tersini dene başkalarına göz göre göre hakkını yedireceğine savun.

Bu yaşta bu durumu yaşamanın zorluğunu anlayabiliyorum. Bana göre arkadaşlık kuramamanızın nedeni içi boş konuşmanız değil. Farklı bir insansınız. Toplum normallerine uymuyorsunuz. Bu yüzden toplumla anlaşamıyorsunuz. Kendi düşüncelerinize, inanışlarınıza göre birilerini bulabileceğiniz ortamlara girmeniz lazım.

En çok sevdiğiniz ilgi alanlarının listesini çıkarın. Size en yakın hissettirenleri... Mümkünse o alanlarda kendinizi geliştirebileceğini kurslara gidin. Orda arkadaş olacağınız birilerini bulabilirsiniz. Başlangıç için bu alana ilgi duyanların toplandığı bir internet sitesi varsa oraya üye olmayı ve internetten o insanlarla konuşmayı deneyin. Sanal diye önyargılı olmayın, uzun yılların etkisi var üzerinizde... Böyle küçük adımlar atmak bile sizi rahatlatacaktır.

Son olarak da topluma uymak zorunda değilsiniz. Bu şekilde de tamamen normal birisiniz. Herhangi biriyle arkadaş olmak zorunda hiç değilsiniz, zaten olmayın da... Arkadaşınız olacak özelliklerde biriyle arkadaş olun. Öbür türlü o arkadaşlık sizin de hoşunuza gitmez.

Kendinizle ilgili şüphelerinizden kurtulduğunuzda ailenizle olan ilişkiniz de düzelecektir, hırçınlık azalacaktır. Çünkü böyle hissetmenizin nedeni onlar değil, sizin bu yaşadıklarınız. Öncelikli olarak değiştirmeniz gereken ailenize olan davranışlarınız değil, çünkü sorunun kendisi devam edecek ve ailenize iyi davranmaya başlasanız bile çok zaman geçmeden yine patlamalar yaşayacaksınız. Kendinizin peşine düşün, önce bunu yapın, size uygun ortamlarda, size uygun insanlarla birlikte olun.

doğal olmaya çalışma, doğal ol :) bi derdin mi var? git sana göre en yakın bulduğuna çat çat anlat, (ama küçük sıradan herkesle paylaşabileceğin bir dert olsun başlangıç için) bak bakalım dinliyor mu. Senin birşeyler paylaştığını görünce karşındaki de paylaşacaktır :)

Genede ne kadar iyi arkadaş bulursan bul, en iyisi aile oluyor. Senin durumunu bazen bende yaşıyorum. Dışardan neşeli esprili biri gibi görünüyorum ama bazen evimde çok kırıcı olabiliyorum malesef

Çok haklısın. Aile başka. kötü davranilmayi asla haketmiyorlar. Onlar benim canim kanim.
OTE="cryptic, post: 37006444, member: 236598"]en önemlisi ailen nazın onlara geçiyor,gücün onlara yetiyor diye bunu yapmamalısın..çünki onlar kalıcı riyakar davranmazlar seni candan sever ve iyiliğini isterler başka kimse bunu yapmaz kimse[/QUOTE]
Cok

kucukkurbaga04 .!.:

mutsuz olduğun için en ufak şeye parlıyorsun belkide.... sevdiklerine daha çok nazı geçer insanların, onların sevgisini kaybetme korkun yok demekki.

Genişletmek için tıkla...

Ewt tespitin de cok dogrusun. Ailemi elbette seviyorum onlar da beni sever sayar yardim eder ve dedigin gibi ben ne yaparsam yapayim onlarin sevgilerini kaybetmeyecegimi bildigimden böyle bi korkum olmadigindan ofkemi surduruyorum da surduruyorum. Cunku disardaki insanlarin icinde sevilmeme korkusu var ailemde boyle bi korku yok. Yani beni frenleyecek bişey olmali onlara karsi had sınırını bilmemde. Sence ne olmali ?

Ben kendi aileme duskunlestim hayatta onlardan baska kalici dost yok
O yuzden onlari Uzmemeye calisiyorum sende ufak hayirlar soyle
Yanliz olmaya alismaya calis
Benim oylesine konustugum bir cok kisi var dost diye gorduklerimde ama herkes gecici kimsenin hayatinda istedigin kadar zaman ayiramaz ama aile oyle mi
Onlardan birine bisi olsa cok uzulirsun
Bak ben tek cocugum kardesim olsa diye neler vermezrim kardesin var sukret
Ileride el icine karisinca keske kardesim var dersin

Ben kendi aileme duskunlestim hayatta onlardan baska kalici dost yok
O yuzden onlari Uzmemeye calisiyorum sende ufak hayirlar soyle
Yanliz olmaya alismaya calis
Benim oylesine konustugum bir cok kisi var dost diye gorduklerimde ama herkes gecici kimsenin hayatinda istedigin kadar zaman ayiramaz ama aile oyle mi
Onlardan birine bisi olsa cok uzulirsun
Bak ben tek cocugum kardesim olsa diye neler vermezrim kardesin var sukret
Ileride el icine karisinca keske kardesim var dersin

Ben kendi aileme duskunlestim hayatta onlardan baska kalici dost yok
O yuzden onlari Uzmemeye calisiyorum sende ufak hayirlar soyle
Yanliz olmaya alismaya calis
Benim oylesine konustugum bir cok kisi var dost diye gorduklerimde ama herkes gecici kimsenin hayatinda istedigin kadar zaman ayiramaz ama aile oyle mi
Onlardan birine bisi olsa cok uzulirsun
Bak ben tek cocugum kardesim olsa diye neler vermezrim kardesin var sukret
Ileride el icine karisinca keske kardesim var dersin

Canım degerli yorumun icin cok tesekkur ederim. Farkli bi kisilik miyim bilemiyorum ama topluma uyum sağlamak zorundayim çünkü toplumda calisiyorum bi de herkesin birbirine işi düşüyor e haliyle bnm de tabii.
Arkdslik bnm icin onemli. Bi kere kendi acimdan. Cunku icimdeki enerji duygu dusunceler hep ben de kaliyor paylaşım olmuyor bir de arkadasi yok kimse sevip saymiyor diye yakinlarim da az cok kucumsuyor beni. Halbuki ben katil ya da dolandırıcı ya da baska yuz kizartici bi suc islemis de yalnizlastirilmis degil kendi kendimle bi kere tam olarak barisik olamadigimdan iletisim kurmada zorluk ceken ve dolayısıyla yalniz kalmis olan biriyim.

E="Funda08, post: 37006750, member: 222282"]Bu yaşta bu durumu yaşamanın zorluğunu anlayabiliyorum. Bana göre arkadaşlık kuramamanızın nedeni içi boş konuşmanız değil. Farklı bir insansınız. Toplum normallerine uymuyorsunuz. Bu yüzden toplumla anlaşamıyorsunuz. Kendi düşüncelerinize, inanışlarınıza göre birilerini bulabileceğiniz ortamlara girmeniz lazım.

En çok sevdiğiniz ilgi alanlarının listesini çıkarın. Size en yakın hissettirenleri... Mümkünse o alanlarda kendinizi geliştirebileceğini kurslara gidin. Orda arkadaş olacağınız birilerini bulabilirsiniz. Başlangıç için bu alana ilgi duyanların toplandığı bir internet sitesi varsa oraya üye olmayı ve internetten o insanlarla konuşmayı deneyin. Sanal diye önyargılı olmayın, uzun yılların etkisi var üzerinizde... Böyle küçük adımlar atmak bile sizi rahatlatacaktır.

Son olarak da topluma uymak zorunda değilsiniz. Bu şekilde de tamamen normal birisiniz. Herhangi biriyle arkadaş olmak zorunda hiç değilsiniz, zaten olmayın da... Arkadaşınız olacak özelliklerde biriyle arkadaş olun. Öbür türlü o arkadaşlık sizin de hoşunuza gitmez.

Kendinizle ilgili şüphelerinizden kurtulduğunuzda ailenizle olan ilişkiniz de düzelecektir, hırçınlık azalacaktır. Çünkü böyle hissetmenizin nedeni onlar değil, sizin bu yaşadıklarınız. Öncelikli olarak değiştirmeniz gereken ailenize olan davranışlarınız değil, çünkü sorunun kendisi devam edecek ve ailenize iyi davranmaya başlasanız bile çok zaman geçmeden yine patlamalar yaşayacaksınız. Kendinizin peşine düşün, önce bunu yapın, size uygun ortamlarda, size uygun insanlarla birlikte olun.[/QUOTE]
Canim

Ben sosyal bi insanim bu tarafi haroic bazi dediklerinizi bende yasadim mesela aileme özellikle annme karsi öfke kontrolüm var pat pat herşeyi sayiyorum annemi aglatiyorum resmen ama beşdakika ssonra pismanliktan geberiyorum istemeden yapiyorum psikolugum bana çok destek olmuştu annemde çok destek olmuştu atlattim. Mesela abimde bana hep der evde sesin bize yetiyor anca niye hakkini yiyenlere kedi gibisin der... Hakli olarak... Bunlar hep küçük küçük sorunlari aşmadigimiz icin oluyor.. sorunlarin içimizde kalmasi birikmesi sonucu disimiza yansiyan psikolojik etkisi.. Cümle düşük oldu ama bu saatte toparlayamadim.. Bence güzel bir doktorla halledebilirsin... Aslında doktorlara çok inanmam. Herşeyii insanin kendi düşünceleriyle yonetebilecegi kanaatindeyim . ama bazen bunu ne yazik ki basaramiyoriz.. İzmirde olsaniz size super doktorlar onerebilirdim bu kadar buyutmeyin bunlari kafanizda yoksa daha çok dibe batarsiniz. Hepsi aşılır... Ben neler aştım bi bilsenizzz...

Bu durum eşini döven erkeklerin durumuna benziyor dışarda sosyal bir çevre edinememis bunun baskısını hissedip eve gelince hirsini eşinden çıkarıyor öncelikle etraf odaklı yasamayalim kendi degerimizi bilmek için illa onlarca arkadasa gerek yok siz kendi değer noktanizi tam oturtamamissiniz arkadaşlık ve sosyalligi düşünmeden öncelikle bunu oluşturmaya çalışın ilgi çekmek için konuşma konularında kendinizi zorlamayın akışına bırakmaya çalışın

Aiiyy bende cabuk kaynasiyorum ama cabuk sıkılıyorum
Biraz sure geciyo o insan boguyo beni sıkıyo cok sık görüsünce

Dogal olun
Ne konuscam ya diye dusunuyosaniz once izleyin dinleyin ortami
Sicak davanin yuzunuz gulsun

Bana sorarasan az insan cok huzur
Herkes bi tuhaf olmus