Artik surduremiyorum.
Bi suredir iyiydik fakat evimin temeline dinamit koyup defolup gidenler oldu.
Kocami cok seviyordum cok asiktim. Hala da oyle. Ama sevgi yetmiyor mutlu olmak icin.
Artik numaradan bile mutlu olamayacagimizi dun gozlerinde gordum onun.
En ufak seyde o lanet insan aklima geliyor deliriyorum. Disimi sikip ses cikarmiyorum tam 1 aydir ve evliligim de cok mutlu-ydu, dune kadar. Bu cok sevdigim yuvayi ve cok sevdigim adami birakip gidiyorum.
Evliligim o kadar guzel o kadar mutluydu ki kelebek gibi ucuyordum, Allah da bana askimin meyvesini verdi, guzel yavrumu.
Bebegimizin mutlulugunu bile yasatmadilar bize.
O seytan bosatacam sizi diye diye gitti.. hep ben bir oyun oynayacak ya da kocami dolduracak sorun yaratacak gibi seyler beklerken, meger hayali bile yetermis bitirmeye. Biliyormus, anlayamamisim. O kadar kendinden emin soyledi ki bunu defolup giderken, meger kivilcimi atip gitmis haberim yok. Dinamitin ipi iki ay yanabilmis..
Bu cok sevdigim evimi, mutlu yuvami, esimi-dostumu-arkadasimi-yoldasimi-hayatimin yarisini-kocami birakip gidiyorum..
Konu da şu..yok..konu yok!!
Cok basit bisey buyudu, aileme edilen bedduaya, benim ona ettigim kufure döndu konu.
Gercekten iyi niyetle bir sey soylemistim hic bir art niyet yoktu yemin ederim. Yanlis anladi.. Bitti..
Bebegimi alip gidiyorum..
Bebegimin gozlerine her baktigimda yurek yanginim harlanacak bundan sonra.
Az once gitti. Sehir disinda olacak yarin gelecek. Kapiyi acmayacagim ertesi gun yola cikiyorum cunku. Son bir gorusmeye ve son bir kavgaya bile gerek yok. Kendimi anlatmaktan biktim onu bile istemiyorum artik.
Guzel yavrumla guzel bir hayat kurabilirim. Babasi onu, o babasini, ben onu ozleyecegim biliyorum. Canim yaniyor.. ama gidiyorum..
Gozune baktikca sukrettigim, kiyamadigim, doyamadigim, icimi titreten adamdan gidiyorum...
Bitti evliligim; bitirdiler, yasatmadilar bizi..