2014 yılında 29 yaşımda evlendim, 30 yaşımda eşimin işi nedeniyle başka bir şehre taşındık, sonrasında da elimde hiçbir neden yokken 2018 yılında 33 yaşımda eşim istemediği için boşandık. boşandıktan sonra taşındığımız şehirde işim iyi olduğu için kaldım, ailem eski şehrimdeydi. boşanmanın şokunu atlatamadım uzunca bi süre, sonra bi sevgilim oldu ama aynı hayat görüşünü paylaşamıyorduk, ben evlenip yuva kurup anne olmak isterken o yatalım kalkalım derdindeydi. 2020 yılı sonunda kendimi biraz dinlenmek için, o zamanlarda da evden çalıştığım için ailemin evine geldim. ben geldikten 3 ay sonra (o zamanlar 36 yaşındaydım), 38 yaşında canımın yarısı abimi kaybettik... abim de işi gereği başka şehirdeydi, onun kaybından sonra eşi ve çocukları ailemin olduğu şehre yerleşti (kızın kendi ailesi de bu şehirdeydi). onlar yalnız kalmasın, acımızı paylaşırız diye ben de bu şehre taşındım. o arada sevgilimi sorarsanız, o kendine çoktan bi sevgili yapmış bile, aldatıyormuş beni yani... bunu sonradan onu stalklarken fark ettim. sonrası kabus gibi, can acısı bi yandan, kalp acısı bi yandan, iş bi yandan, evden çıkmadım 2 yıla yakın zaman. boşandıktan sonra yalnızlığımı çok takmamıştım ama bu süreçte o kadar istedim ki yanımda birisi olsun, acımı anlamasa da ben sinir krizleri geçirdiğimde az saçımı okşasın, az dizine yatırıp sevsin beni... şimdi 38 yaşındayım, elimde bommmboş bir hayat, çok üzgün ve çok mutsuzum, hayatımda birini istesem de iş ortamım belli, dışarı da çıkamıyorum, hep evde olmak istiyorum sanki dışarı çıkarsam ben gezip eğleniyorum die abim üzülecek gibi geliyor... alakası yok ama inanın öyle. yeni bir şeyler izleyemiyorum tvde, hep bildiğim eski diziler, yeni bir şeylere hiç gücüm yok ama bu bataktan çıkmaya, kendimi çıkarmaya da gücüm yok. psikoloğa gittim, manevi terapiler aldım ama işe yaramıyor bir türlü. bu içimdeki isteksizlik geçmiyor, eskiden çok kitap okurdum mesela; şimdi zulüm geliyor bana. evde bommmboş oturuyorum, ne bir tv izleyim ne bir şey okuyayım, ne kendime bir şey katayım yok hiçbir şey gelmiyor içimden. insanlara da anlatamıyorum çünkü zaten herkes bunaldı, herkesin derdi kendine yetiyor... ne yapacağımı bilmiyorum, bu nedenle sizden benim için dua istiyorum...
Ha işin aslı bende sıkıldım bu yalnızlıktan. İnsanın hayatı paylaşabileceği birinin olması duygusunu yaşamak istiyorum. Ama sanırım bunun için pasif kalıyorum. Yeni ortamlara çok girmiyorum. Bence sosyalleşmekle başlayabiliriz :)
31 hatta neredeyse 32yim ve aynı özelliklere sahibiz. Bazen çok özeniyorum çift olmaya, kendi kendime yemek yaparken, tatile giderken, bir sürü anı biriktirirken, yada arkadaşlarla gittiğim özel ve güzel çiftlere daha uygun romantik yada eğlenceli ortamlarda falan 'ah biri olsaydı keşke'.
