- 2 Ekim 2015
- 1.412
- 1.124
- 53
- 41
Merhaba... nasıl başlayacağım nasıl anlatacağım bilmiyorum. Bu bir soru mu, sorun mu yoksa iç dökmek mi onu da bilmiyorum.
3 sene önce 3 yaşındaki oğlumu beyin tümörü yüzünden kaybettim. Hem hastalık süreci hem de maalesef sonrası kabus gibiydi, tam bir yıkım evladını o halde görmek, canımızdan bir parçayı toprağa verdik...
toparlanmak ve hayata devam etmek sadece ben ve eşim değil ailelerimiz için de çok zor oldu. 3 sene belki iyileştirmedi ama gücümüzü toplamaya yetti çok şükür, iyi kötü devam ediyoruz, bir şekilde ayaktayız.
4 yıl boyunca antidepresan kullandık, oğlumuzun hastalığının son yılında başlamak üzere, eşim de ben de, iyileşmeye birbirimizi iyileştirmeye çalıştık. en kötü gecelerimizde birbirimize tutunduk, ben düştüm o kaldırdı, o düştü ben kaldırdım. Ve böyle böyle geride bıraktık o günleri, artık biraz daha anlamlı geliyor yaşamak, sebepleri sıralamak. 1 yıldır ilaçsız bir hayat yaşıyorum, psikiyatrist ile birkaç haftada bir telefonda görüşüyorum, her şeyin yeniden başladığını hissediyorum...
Gelelim sorunuma.. Son bir iki aydır eşimle yeniden çocuk sahibi olmaya karar verdik. Eşim ailesine bahsetmiş. Normalde sevinirler ya büyükler, bizimkileri bi endişe aldı. Şuan yurtdışındayız ailesi de burda ama dönüş planı var. Geçenlerde kayınvalidemlerde kalıyorduk, görümcem var evli olmayan, ben sadece kulak misafiri oldum, deniztir'in psikolojisi kaldıracak mı , bakabilecek mi bebeğe, istanbul'da tek olacaksınız, biraz daha bekleseniz olmaz mı...
Hiç duymamış gibi yaptım bunları, hala da öyle yapıyorum, ama eşim ertesi günü bana gelip hazır mıyız gerçekten diye sordu.
Gerçekten çok üzüldüm, görümcemin öğrenip böyle yorumlar yapmasına... Bir yandan haklı mı acaba diye düşündüm, bir yandan aslında ne kadar hazır olduğumu hatırlattım kendime...
Eşim her şeyini ailesi ile paylaştığı için ona hemen fikirlerini alma konusunda fazla kızamıyorum. Tanıyorum adamı cünkü, her zaman ailesinin desteğini alır sonra eyleme geçer. Ben daha kendi aileme bahsetmedim mesela, uzaktalar zaten...
Kendimi iyi hissediyorum, bir bebeğim olursa onun için daha iyi ve daha güçlü olabilirim...
Ben de hak etmiyor muyum artık bir IŞIK, bir UMUT olsun evimde, anne olmayı hak etmiyor muyum...
Selam ve dua ile
3 sene önce 3 yaşındaki oğlumu beyin tümörü yüzünden kaybettim. Hem hastalık süreci hem de maalesef sonrası kabus gibiydi, tam bir yıkım evladını o halde görmek, canımızdan bir parçayı toprağa verdik...
toparlanmak ve hayata devam etmek sadece ben ve eşim değil ailelerimiz için de çok zor oldu. 3 sene belki iyileştirmedi ama gücümüzü toplamaya yetti çok şükür, iyi kötü devam ediyoruz, bir şekilde ayaktayız.
4 yıl boyunca antidepresan kullandık, oğlumuzun hastalığının son yılında başlamak üzere, eşim de ben de, iyileşmeye birbirimizi iyileştirmeye çalıştık. en kötü gecelerimizde birbirimize tutunduk, ben düştüm o kaldırdı, o düştü ben kaldırdım. Ve böyle böyle geride bıraktık o günleri, artık biraz daha anlamlı geliyor yaşamak, sebepleri sıralamak. 1 yıldır ilaçsız bir hayat yaşıyorum, psikiyatrist ile birkaç haftada bir telefonda görüşüyorum, her şeyin yeniden başladığını hissediyorum...
Gelelim sorunuma.. Son bir iki aydır eşimle yeniden çocuk sahibi olmaya karar verdik. Eşim ailesine bahsetmiş. Normalde sevinirler ya büyükler, bizimkileri bi endişe aldı. Şuan yurtdışındayız ailesi de burda ama dönüş planı var. Geçenlerde kayınvalidemlerde kalıyorduk, görümcem var evli olmayan, ben sadece kulak misafiri oldum, deniztir'in psikolojisi kaldıracak mı , bakabilecek mi bebeğe, istanbul'da tek olacaksınız, biraz daha bekleseniz olmaz mı...
Hiç duymamış gibi yaptım bunları, hala da öyle yapıyorum, ama eşim ertesi günü bana gelip hazır mıyız gerçekten diye sordu.
Gerçekten çok üzüldüm, görümcemin öğrenip böyle yorumlar yapmasına... Bir yandan haklı mı acaba diye düşündüm, bir yandan aslında ne kadar hazır olduğumu hatırlattım kendime...
Eşim her şeyini ailesi ile paylaştığı için ona hemen fikirlerini alma konusunda fazla kızamıyorum. Tanıyorum adamı cünkü, her zaman ailesinin desteğini alır sonra eyleme geçer. Ben daha kendi aileme bahsetmedim mesela, uzaktalar zaten...
Kendimi iyi hissediyorum, bir bebeğim olursa onun için daha iyi ve daha güçlü olabilirim...
Ben de hak etmiyor muyum artık bir IŞIK, bir UMUT olsun evimde, anne olmayı hak etmiyor muyum...
Selam ve dua ile