Dediğiniz gibi resti çekip böyle algıları varsa yıktım. Bana tamam ayrı otururuz dendi gakat onlar beni haksız görüp, ikna etmek derdindeler ama kararım kesindir.
Haklı ve mutlu tabi ki olunur ama benim şu an mutlu olabilmem için bu evden çıkıp gitmem lazım, bunu yapmak da beni haksız duruma düşürür. Biz tamam dedik, neden yine de çıktın gittin, denir. Tamam dendi ama eşim de dahil herkes tavırlı ve buna hakları olduklarına inanıyorlar.
Son olarak eşime gelince, iyi şartlarda yaşamaya alışmış, acaba kazandığım parayla yapabilir miyim ? kaygısını çok iyi anlıyorum ama sizin dediğiniz gibi o beni anlayamıyor. Ona göre de ailesi çok çok iyi, fedakar, sorun yaşanacak bir aile değil, benim kaygılanmam yersiz.
Aslında hepsi öyle düşünüyor, biz çok iyi insanlarız, çok iyi geçiniyoruz, nasıl istemezsin?
Bu olayla gördük ki, ben onların istediği tek bir şeyi istemezsem, itiraz edersem, herkes kötü oluyor, kimse geçinemiyor... Ben de her zaman onlara uyamam.
İşte tüm bunları düşünüp, anlayamıyorlar.
