Merhaba başınız sağolsun. Şahsen illa birinin kalmasına gerek olmadığını düşünüyorum doğumda da hastanede de evde de esimle yalnızdım iyisiyle kötüsüyle biz baktık. Zorlanınca telefon açıp sorumuzu sorup kapattık daha rahat uzandım daha rahat emzirdim. Allah bir sekildeno gücü kuvveti veriyor. Eşiniz de sakın yapılı merhametli biriyse sizi zorlamaz yardımcı olurMerhaba ben 26 yasındayım, bir senedir cok istediğim hamilelik sonunda gerçekleşti çok mutluyum ama bir anda korkular sarmaya başladı, şöyle ki; benim annem hayatta değil maalesef, akrabalarımla da görüşmüyorum doğum söz konusu olunca ilk günler mutlaka birilerinin kalması gerekiyormus sanırım, hareket kabiliyeti kısıtlı oluyormuş.. en azından bir çok doğum hikayesi okudum gebelikten önce bile, genel çıkarımım bu yönde.
Eşimin annesi zaten 70 yasında ondan da bir beklentim yok. Eşim ben yardım ederim ama bebeğin altını değiştiremem diyor ( midesi bulanırmış) inanın cok kızdım ama kavga etmek de istemedim kapattım konuyu sonuçta isteyerek yapmayacaksa benım zorumla hiç yapmasın.
Elimden geldiğince hamilelik sürecinde, ne nasıl olur, eğitim videoları, kitaplar vs okuyacağım. Hayatımda bebek tutmamış bir insanım bakımı hakkında bir
fikrim yok.
Benim durumumu yaşayan var mı acaba? Nasıl bu süreci atlatırım kara kara düşünüyorum. Bir de insan lohusa olacak o durumda şuan ki gibi sağlıklı düşünebilecek miyim onu da bilemediğim için gözüm biraz korktu açıkcası tavsiyelerinize önerilerinize ihtiyacım var
Midesi bulanıyorsa burnuna mandal taksın
Şaka bir yana, kaygınızı anlıyorum ve ben de benzerlerini yaşıyorum 11 haftalık bir hamile olarak… Etrafımda hiç bebek olmadı, annem de kayınvalidem de yakınımda ama bazı anlatması uzun sebeplerden dolayı ikisinden de böyle bir beklentiye girmek istemiyorum… Bebek bakmayı da diğer her şey gibi kitaplar, youtube ve udemy’den öğrenicem bu gidişleÜzülmeyin konu sahibi, taşı sıksak suyunu çıkarırız kız, neleri başarmadık ki?
Haklısınız pozitif yorumunuz için tesekkur ederımMidesi bulanıyorsa burnuna mandal taksın
Şaka bir yana, kaygınızı anlıyorum ve ben de benzerlerini yaşıyorum 11 haftalık bir hamile olarak… Etrafımda hiç bebek olmadı, annem de kayınvalidem de yakınımda ama bazı anlatması uzun sebeplerden dolayı ikisinden de böyle bir beklentiye girmek istemiyorum… Bebek bakmayı da diğer her şey gibi kitaplar, youtube ve udemy’den öğrenicem bu gidişleÜzülmeyin konu sahibi, taşı sıksak suyunu çıkarırız kız, neleri başarmadık ki?
Benim annem hayatta değilMerhaba ben 26 yasındayım, bir senedir cok istediğim hamilelik sonunda gerçekleşti çok mutluyum ama bir anda korkular sarmaya başladı, şöyle ki; benim annem hayatta değil maalesef, akrabalarımla da görüşmüyorum doğum söz konusu olunca ilk günler mutlaka birilerinin kalması gerekiyormus sanırım, hareket kabiliyeti kısıtlı oluyormuş.. en azından bir çok doğum hikayesi okudum gebelikten önce bile, genel çıkarımım bu yönde.
Eşimin annesi zaten 70 yasında ondan da bir beklentim yok. Eşim ben yardım ederim ama bebeğin altını değiştiremem diyor ( midesi bulanırmış) inanın cok kızdım ama kavga etmek de istemedim kapattım konuyu sonuçta isteyerek yapmayacaksa benım zorumla hiç yapmasın.
Elimden geldiğince hamilelik sürecinde, ne nasıl olur, eğitim videoları, kitaplar vs okuyacağım. Hayatımda bebek tutmamış bir insanım bakımı hakkında bir
fikrim yok.
Benim durumumu yaşayan var mı acaba? Nasıl bu süreci atlatırım kara kara düşünüyorum. Bir de insan lohusa olacak o durumda şuan ki gibi sağlıklı düşünebilecek miyim onu da bilemediğim için gözüm biraz korktu açıkcası tavsiyelerinize önerilerinize ihtiyacım var
Mesajı okurken yunmuş yıkanmış gibi ferahlayıp mutlu oldum adınıza. Huzurunuz daim olsun. Sürekli kaos, basitlik, kan ter gözyaşı fışkıran lohusa gelin versus kayınvalide hikayeleri duyduğumuz ve okuduğumuz için, böylelerini duymak spa etkisi yaratıyor.Benim annem hayatta değil
Doğumda ankaradaydık aileden kimseye haber vermedik. Her şeyin iyi gideceğine dair inancım tamdı. Olmasa da eşim yanımda olduğu için yeter diye düşünüyordum. Doğuma eşimle birlikte gittik bebeğimiz doğdu ertesi gün eve geçtik. Eşim 10 gün babalık izni 20 gün de yıllık izin aldı. Her şeyi ikimiz yaptık. O bana yemek yaptı evin düzenini devam ettirdi ben de bebeğimize baktım. Kimse karışmadı, kimse akıl vermedi. Kimse canımı sıkamadı. Bebeğimi kendime göre büyütttüm. Hiçbir stres yaşamadım. Bebek ne kolik oldu ne bişey. 5 günlükken anne sütü sarılığı oldu 1 gece de hastaneye yatırdık ertesi gün çıktı. Onda da eşimle yalnızdık ben süt sağdım o 3 saatte bir hastaneye götürdü. Bebeği emzirmeyi, bakımını hamileyken okuduğum kitaplar, izlediğim videolar ve gittiğim hastanelerin ücretsiz gebe eğitimlerinden öğrendim. Kızım kucağıma aldığım ilk bebekti daha önce akraba çocuğu sevmişliğim bile yoktur ama doğduktan 1 gün sonra tırnaklarını kestim, 3. Gün göbeği düştü ve yıkadım.
Çocuklu Hayatımın en huzurlu zamanları (kayınvalidemin sonrasında geldiği 1 günü saymazsak) lohusalık günlerimdir.
Eşin becerikli biriyse bu süreçte en büyük desteğin olur
Bebekten tiksinmek nedir ya.Kendi çocuğundan.Merhaba ben 26 yasındayım, bir senedir cok istediğim hamilelik sonunda gerçekleşti çok mutluyum ama bir anda korkular sarmaya başladı, şöyle ki; benim annem hayatta değil maalesef, akrabalarımla da görüşmüyorum doğum söz konusu olunca ilk günler mutlaka birilerinin kalması gerekiyormus sanırım, hareket kabiliyeti kısıtlı oluyormuş.. en azından bir çok doğum hikayesi okudum gebelikten önce bile, genel çıkarımım bu yönde.
Eşimin annesi zaten 70 yasında ondan da bir beklentim yok. Eşim ben yardım ederim ama bebeğin altını değiştiremem diyor ( midesi bulanırmış) inanın cok kızdım ama kavga etmek de istemedim kapattım konuyu sonuçta isteyerek yapmayacaksa benım zorumla hiç yapmasın.
Elimden geldiğince hamilelik sürecinde, ne nasıl olur, eğitim videoları, kitaplar vs okuyacağım. Hayatımda bebek tutmamış bir insanım bakımı hakkında bir
fikrim yok.
Benim durumumu yaşayan var mı acaba? Nasıl bu süreci atlatırım kara kara düşünüyorum. Bir de insan lohusa olacak o durumda şuan ki gibi sağlıklı düşünebilecek miyim onu da bilemediğim için gözüm biraz korktu açıkcası tavsiyelerinize önerilerinize ihtiyacım var
Öncelikle bebeğin sağlıkla gelsin.. Benimde annem yok, kayınvalidem var ama Allah şahit bir bardak suyumu getirmedi. Kız kardeşim var o geldi ilk zaman gece dönüşümlü baktık hakkını inkar edemem. Ama yemek temizlik filan ilk 3 4 günden sonra ben kendim yaptım. Hastanede eşim kaldı ama herşeyi hemşireler halletti zaten. Ped değiştirmek dahil olmak üzere hemşireler yaptı. Biraz toparlayıp ilk yürümeden sonra kendim hallettim onuda. Eşin yardım eder, altta değiştirir insan kendi çocuğu olunca tiksinmez, doğunca o da tiksinmez düşüncesi değişir. Yemekte bi hafta idare edilir. Hiç gözünü korkutma şimdiden. Doğum yaptığım gün dahil tek bir gün bile yatmadım. Sağlıkla bebeğine kavuşmak nasip olur inşallah.Merhaba ben 26 yasındayım, bir senedir cok istediğim hamilelik sonunda gerçekleşti çok mutluyum ama bir anda korkular sarmaya başladı, şöyle ki; benim annem hayatta değil maalesef, akrabalarımla da görüşmüyorum doğum söz konusu olunca ilk günler mutlaka birilerinin kalması gerekiyormus sanırım, hareket kabiliyeti kısıtlı oluyormuş.. en azından bir çok doğum hikayesi okudum gebelikten önce bile, genel çıkarımım bu yönde.
Eşimin annesi zaten 70 yasında ondan da bir beklentim yok. Eşim ben yardım ederim ama bebeğin altını değiştiremem diyor ( midesi bulanırmış) inanın cok kızdım ama kavga etmek de istemedim kapattım konuyu sonuçta isteyerek yapmayacaksa benım zorumla hiç yapmasın.
Elimden geldiğince hamilelik sürecinde, ne nasıl olur, eğitim videoları, kitaplar vs okuyacağım. Hayatımda bebek tutmamış bir insanım bakımı hakkında bir
fikrim yok.
Benim durumumu yaşayan var mı acaba? Nasıl bu süreci atlatırım kara kara düşünüyorum. Bir de insan lohusa olacak o durumda şuan ki gibi sağlıklı düşünebilecek miyim onu da bilemediğim için gözüm biraz korktu açıkcası tavsiyelerinize önerilerinize ihtiyacım var
Merhaba ben 26 yasındayım, bir senedir cok istediğim hamilelik sonunda gerçekleşti çok mutluyum ama bir anda korkular sarmaya başladı, şöyle ki; benim annem hayatta değil maalesef, akrabalarımla da görüşmüyorum doğum söz konusu olunca ilk günler mutlaka birilerinin kalması gerekiyormus sanırım, hareket kabiliyeti kısıtlı oluyormuş.. en azından bir çok doğum hikayesi okudum gebelikten önce bile, genel çıkarımım bu yönde.
Eşimin annesi zaten 70 yasında ondan da bir beklentim yok. Eşim ben yardım ederim ama bebeğin altını değiştiremem diyor ( midesi bulanırmış) inanın cok kızdım ama kavga etmek de istemedim kapattım konuyu sonuçta isteyerek yapmayacaksa benım zorumla hiç yapmasın.
Elimden geldiğince hamilelik sürecinde, ne nasıl olur, eğitim videoları, kitaplar vs okuyacağım. Hayatımda bebek tutmamış bir insanım bakımı hakkında bir
fikrim yok.
Benim durumumu yaşayan var mı acaba? Nasıl bu süreci atlatırım kara kara düşünüyorum. Bir de insan lohusa olacak o durumda şuan ki gibi sağlıklı düşünebilecek miyim onu da bilemediğim için gözüm biraz korktu açıkcası tavsiyelerinize önerilerinize ihtiyacım var
Mesajı okurken yunmuş yıkanmış gibi ferahlayıp mutlu oldum adınıza. Huzurunuz daim olsun. Sürekli kaos, basitlik, kan ter gözyaşı fışkıran lohusa gelin versus kayınvalide hikayeleri duyduğumuz ve okuduğumuz için, böylelerini duymak spa etkisi yaratıyor.
Yorulmuyo musun ? Sadece soruyorum.aynen her haltı evliler bilir zaten
cidden sıktı artık bu bekarlar bilmez muhabbeti
yeni üyelik alıp 5 çocuğum olduğunu söyleyesim geliyor bazen
o zaman kimse bik bik 'sin bikirliri bikmi' diyemez.
Yorulmuyo musun ? Sadece soruyorum.
Genç anneyiben çocuğun altını değiştiremem diyen birinden neden çocuk yaptınız?
bu basit bir şey gibi geliyor ama değil
kimse tuvalet kokusundan hoşlanmaz sanırım.
bu cocuk için konforumu bozamam demek aslında.
size kolaylıklar diliyorum simdiden.
İnanın bu yazdıklarınızı herkes yaşamıştır.Tutamam yapamam diyenden korkun.Bazen yapamam diyenlerin elinden alamıyorsunuz bebekleri.Erkekler genelde yapamam edemem modunda oluyorlar.Annelerin geninde var bizde yok diye havalara giriyorlar.Ama yeni nesil babalar daha iyi.Eşinizlede şunu yapamam bunu yap yapmam vb diye tartışarak gerilime girmeyin derim.Merhaba ben 26 yasındayım, bir senedir cok istediğim hamilelik sonunda gerçekleşti çok mutluyum ama bir anda korkular sarmaya başladı, şöyle ki; benim annem hayatta değil maalesef, akrabalarımla da görüşmüyorum doğum söz konusu olunca ilk günler mutlaka birilerinin kalması gerekiyormus sanırım, hareket kabiliyeti kısıtlı oluyormuş.. en azından bir çok doğum hikayesi okudum gebelikten önce bile, genel çıkarımım bu yönde.
Eşimin annesi zaten 70 yasında ondan da bir beklentim yok. Eşim ben yardım ederim ama bebeğin altını değiştiremem diyor ( midesi bulanırmış) inanın cok kızdım ama kavga etmek de istemedim kapattım konuyu sonuçta isteyerek yapmayacaksa benım zorumla hiç yapmasın.
Elimden geldiğince hamilelik sürecinde, ne nasıl olur, eğitim videoları, kitaplar vs okuyacağım. Hayatımda bebek tutmamış bir insanım bakımı hakkında bir
fikrim yok.
Benim durumumu yaşayan var mı acaba? Nasıl bu süreci atlatırım kara kara düşünüyorum. Bir de insan lohusa olacak o durumda şuan ki gibi sağlıklı düşünebilecek miyim onu da bilemediğim için gözüm biraz korktu açıkcası tavsiyelerinize önerilerinize ihtiyacım var
Öneriler ve yaşadıklarınız süper.Siz ve eşiniz cidden çok becerikliymişsiniz.Bravo kutlarım.Burada yeni anne olacaklara iyi bir örneksiniz.Ayrıca güzel öneriler var.Buzdolabına yemek hazırlığı yapmak gibi.Benim annem hayatta değil
Doğumda ankaradaydık aileden kimseye haber vermedik. Her şeyin iyi gideceğine dair inancım tamdı. Olmasa da eşim yanımda olduğu için yeter diye düşünüyordum. Doğuma eşimle birlikte gittik bebeğimiz doğdu ertesi gün eve geçtik. Eşim 10 gün babalık izni 20 gün de yıllık izin aldı. Her şeyi ikimiz yaptık. O bana yemek yaptı evin düzenini devam ettirdi ben de bebeğimize baktım. Kimse karışmadı, kimse akıl vermedi. Kimse canımı sıkamadı. Bebeğimi kendime göre büyütttüm. Hiçbir stres yaşamadım. Bebek ne kolik oldu ne bişey. 5 günlükken anne sütü sarılığı oldu 1 gece de hastaneye yatırdık ertesi gün çıktı. Onda da eşimle yalnızdık ben süt sağdım o 3 saatte bir hastaneye götürdü. Bebeği emzirmeyi, bakımını hamileyken okuduğum kitaplar, izlediğim videolar ve gittiğim hastanelerin ücretsiz gebe eğitimlerinden öğrendim. Kızım kucağıma aldığım ilk bebekti daha önce akraba çocuğu sevmişliğim bile yoktur ama doğduktan 1 gün sonra tırnaklarını kestim, 3. Gün göbeği düştü ve yıkadım.
Çocuklu Hayatımın en huzurlu zamanları (kayınvalidemin sonrasında geldiği 1 günü saymazsak) lohusalık günlerimdir.
Eşin becerikli biriyse bu süreçte en büyük desteğin olur
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?