O konuyu ben de hatırlıyorum. Acaba şimdi alıştı mıbende hamileyim elimi koyup sevmek falan çok saçma geliyor bana,bi bağ oluşmasıda olmadı nedense...bende kendimden şüphe ediyorum bencil bi insanım anneliğin fedakârlık demek olduğunu biliyorum öylede olmalı diyorum ama ben olamam ki diyorum sürekli... birde burda bir konu sahibi vardı doğumdan sonra baya kabullenmekte zorluk çekmişti,okuyup takip etmiştim onu o hanımın konusundan dolayıda şuan kendim den baya şüpheli ve tereddütlüyüm
Nasil boyle buyuk buyuk konusuyorsunuz?1. Bebeğe ne kadar alışamam derseniz dahi annelik farklı birşeydir öyle seversiniz ki neden daha önce yapamadım dersiniz. Ayrıca yaşınızda ilerliyor zâten bir tane olsun temiz olsun. Aldırmak konusuna gelince bebeği aldırmakla büyük cinayete girişmiş olursunuz vebalini asla kaldırmazsınız o bir melek allah hesabını sorar senden o bebeğin ahı boynunda kalır nasibi vardır ki allah size o hediyeyi verdi. Bizde hormonlardan kaynaklı bazen bakabilir miyim yapar mıyım diye düşünüyoruz bunlar hormonlardan.
Hamilelikte bu şüpheler olabiliyor alışamadım diye düşünmeyin..Merhaba ,
8 aylık evli bir bayanım.34 yaşındayım .Yaklaşık 10 gün önce 5 haftalık hamile olduğumu öğrendim. Fakat henüz ne olduğunu ve buna hazır olup olmadığımı bilmiyorum.Şu an hiç birşey hissedemiyorum.Bebek sahibi olmak konusunda daha öncede kaygılarım vardı.Eski hayatımı yaşayamamak,sorumluluk bunlar beni hep korkutan şeylerdi.Kısıtlanmaktan ,yapmak istediğim şeyleri yapamamaktan ,bebeğe karşı yetersiz kalmaktan hep korkardım.Hamile kaldığımdada bu korkularım devam etmekte.Eşimin sevgisinden ve çok ii bir baba oalcağından çok eminim.Şu an gözümün içine bakıyor ve bu bebeği çok istiyor.Ama ben hala isteyip istemedğimden emin olamıyorum.Hali hazırda çalışıyorum.Doğum iznimi kullanıp,bebeği anneme bırakıp çalışmaya devam edeceğim.Bakım açısından en yakınım olan annem var bu konuda bir sıkıtnım yok fakat doğduktan sonrada eğer bu bebeğe alışamazsam ne yaparım diye korkularım devam etmekte.Yakınlarım bebekle konuş,sevmeye çalış karnıdnayken diyorlar fakat ben hiç bişey hissedemiyorum.Evet bazı alışkanlıklarıma son verdim acaba istemesem bunlarıda yaparmıydım diye düşünüyorum.Bu korkular geçermi ne zmaan geçer hiç bilmiyorum.Kafam çok karışık bazen aldırmayı düşündüğüm oluyor kendimi bu yüzdende suçluyorum .Bunun için fazla vaktimde yok. Bu durumları yaşamış arkadaşlar varsa yardımcı olabilirlermi?
Bebek ana rahmine düşer düşmez o duygu olmuyor zaten bebek doğar doğmaz da olmuyor. Hatta ben bebeğim ilk doğduğunda neden yeğenimi daha çok seviyorum diye oturup ağlamıştımMerhaba ,
8 aylık evli bir bayanım.34 yaşındayım .Yaklaşık 10 gün önce 5 haftalık hamile olduğumu öğrendim. Fakat henüz ne olduğunu ve buna hazır olup olmadığımı bilmiyorum.Şu an hiç birşey hissedemiyorum.Bebek sahibi olmak konusunda daha öncede kaygılarım vardı.Eski hayatımı yaşayamamak,sorumluluk bunlar beni hep korkutan şeylerdi.Kısıtlanmaktan ,yapmak istediğim şeyleri yapamamaktan ,bebeğe karşı yetersiz kalmaktan hep korkardım.Hamile kaldığımdada bu korkularım devam etmekte.Eşimin sevgisinden ve çok ii bir baba oalcağından çok eminim.Şu an gözümün içine bakıyor ve bu bebeği çok istiyor.Ama ben hala isteyip istemedğimden emin olamıyorum.Hali hazırda çalışıyorum.Doğum iznimi kullanıp,bebeği anneme bırakıp çalışmaya devam edeceğim.Bakım açısından en yakınım olan annem var bu konuda bir sıkıtnım yok fakat doğduktan sonrada eğer bu bebeğe alışamazsam ne yaparım diye korkularım devam etmekte.Yakınlarım bebekle konuş,sevmeye çalış karnıdnayken diyorlar fakat ben hiç bişey hissedemiyorum.Evet bazı alışkanlıklarıma son verdim acaba istemesem bunlarıda yaparmıydım diye düşünüyorum.Bu korkular geçermi ne zmaan geçer hiç bilmiyorum.Kafam çok karışık bazen aldırmayı düşündüğüm oluyor kendimi bu yüzdende suçluyorum .Bunun için fazla vaktimde yok. Bu durumları yaşamış arkadaşlar varsa yardımcı olabilirlermi?
Bir kere tanrı değil allâh demeniz lazım ne derseniz diyin bunun cezası var maalesef inançlı da olsa inançsızda olsa bunun vebalinin olduğunu kabul edelim maalesef artık din konusunda açık saçık anlatırken taşlanılıyorlar, istiyorlar ki modern düşünüp modern hareket etmek o bebek rahme düştüyse sonucu ne olursa olsun doğurulmalı. Daha uzun anlatamıyorum araştırın bakalım Kendi görüşüm eğer istemiyordu madem bir sürü korunma yöntemleri var, neyse her koyun kendi bacağından asılırmışNasil boyle buyuk buyuk konusuyorsunuz?
Allah sorar, boynuna dolar falan. Yani dini konu zaten yasak ama kaldi ki buradaki insanlarin inancini bilemezsiniz, belki tamamen inancsiz insanlar da var aramizda. Size mi kaldi tanri sana sorar, aldirirsan seni yakar demek. Kadinin psikolojisini, yasadiklarini ve yasayacaklarini bilmiyorsunuz belki Allah merhametli olacak, siz konu sahibi icin neyin dogru oldugunu daha mi iyi biliyorsunuz da burada hic de cekinmeden beylik laflarla yargilayarak kizarak konusuyorsunuz?
Bir de olunca seveceksin, niye daha once yapmadim diyeceksin yazmissiniz. Siz hic depresyona giren, kendine ve bebe zarar veren insanlari duymadiniz galiba. Asıl kadin dogursa kendi psikolojisi bitip bebege de fiziksel olmsa da manevi olarak, duygusal olarak zarar verse asil siz bu vebali nasil odeyeceksiniz bunu dusunun bence !
Konu sahibi bu psikolojiyle basa cikamiyorsan, kendin dogru karari veremiyorsan mutlaka bir psikologa git lutfen.
Burada herkes kendi secimlerine, iyikilerine, keskelerine, kendi bakis acilarina gore yorum yapacak ama kimsenin hayati seninkiyle ayni degil ve olmayacak. Bu konu buradan akil alinacak bir konu degil. Psikologa git ve tam olarak ne istediginize, nasil mutlu olacaginiza birlikte karar verin. Belki anne olacak bir karakter degilsiniz, belki de aslinda yersiz korkulariniz var ve bunlari atinca bebeginizin dogmasini iple cekeceksiniz. Bunu saptamak icin lutfen bir danismanla gorusun.
bende merak ediyorum da adını unuttuğum için konuyu bulup alışıp alışamadiğını öğrenemedimO konuyu ben de hatırlıyorum. Acaba şimdi alıştı mı
O zaman tecavuz sonucu, ensest magduriyet sonucu hamile kalan bebekler de dogurulsun mu?Bir kere tanrı değil allâh demeniz lazım ne derseniz diyin bunun cezası var maalesef inançlı da olsa inançsızda olsa bunun vebalinin olduğunu kabul edelim maalesef artık din konusunda açık saçık anlatırken taşlanılıyorlar, istiyorlar ki modern düşünüp modern hareket etmek o bebek rahme düştüyse sonucu ne olursa olsun doğurulmalı. Daha uzun anlatamıyorum araştırın bakalım Kendi görüşüm eğer istemiyordu madem bir sürü korunma yöntemleri var, neyse her koyun kendi bacağından asılırmış
Ben ikinci bebegim plansiz oldu cok agladim sızladım dogduktan sonra su anda 6 aylik tabiki asiri seviyoruz iyiki var ya onu tanimasaydik diye düşününce insan cok garip oluyor allah bize nasip etmis sonuctaSizdemi başlarda böyle düşünüyordunuz?
Evet haklısınız,psikolojik destek için araştırıyorum. Zamanım geçmeden bir karar vermem gerekiyor çünkü.Nasil boyle buyuk buyuk konusuyorsunuz?
Allah sorar, boynuna dolar falan. Yani dini konu zaten yasak ama kaldi ki buradaki insanlarin inancini bilemezsiniz, belki tamamen inancsiz insanlar da var aramizda. Size mi kaldi tanri sana sorar, aldirirsan seni yakar demek. Kadinin psikolojisini, yasadiklarini ve yasayacaklarini bilmiyorsunuz belki Allah merhametli olacak, siz konu sahibi icin neyin dogru oldugunu daha mi iyi biliyorsunuz da burada hic de cekinmeden beylik laflarla yargilayarak kizarak konusuyorsunuz?
Bir de olunca seveceksin, niye daha once yapmadim diyeceksin yazmissiniz. Siz hic depresyona giren, kendine ve bebe zarar veren insanlari duymadiniz galiba. Asıl kadin dogursa kendi psikolojisi bitip bebege de fiziksel olmsa da manevi olarak, duygusal olarak zarar verse asil siz bu vebali nasil odeyeceksiniz bunu dusunun bence !
Konu sahibi bu psikolojiyle basa cikamiyorsan, kendin dogru karari veremiyorsan mutlaka bir psikologa git lutfen.
Burada herkes kendi secimlerine, iyikilerine, keskelerine, kendi bakis acilarina gore yorum yapacak ama kimsenin hayati seninkiyle ayni degil ve olmayacak. Bu konu buradan akil alinacak bir konu degil. Psikologa git ve tam olarak ne istediginize, nasil mutlu olacaginiza birlikte karar verin. Belki anne olacak bir karakter degilsiniz, belki de aslinda yersiz korkulariniz var ve bunlari atinca bebeginizin dogmasini iple cekeceksiniz. Bunu saptamak icin lutfen bir danismanla gorusun.
Canim 19 ay hamile kalmak için çok ugraşmişdim. Ve sonra ikiz hamilelik yaşadim. Bu kadar çok istememe ragmen 7 hafta civarlariydi depresyona girmisdim. Sonra 5 ayinda kaybettim. Hayatimin en aci gunuydu ve şu an yureyimin en guzel yerindeler. Hamilelik ilerledikce guclu bir bağ olacak aranizda. Hareketlerini izledikce ultrasona gun sayacaksin. Galiba hamilelikde her annenin yaşayacagi bir surec bu depresyon. Merak etmeyin çok guzel anne olacaksiniz. Evinize adeta guneş gibi doğacak yavrunuz. Yalniş adim atmayin. Karninizdaki bir nimet. Alişana kadar sabredin. Şimdjden ilerisini dusunmeyin. Hayat bir seruven. Sadece işden eve gitmek için değil. Tabiki zorluklar, duzenimizin değişmesi gibi şeyler yaşiycaz. Hayat bu zaten.Merhaba ,
8 aylık evli bir bayanım.34 yaşındayım .Yaklaşık 10 gün önce 5 haftalık hamile olduğumu öğrendim. Fakat henüz ne olduğunu ve buna hazır olup olmadığımı bilmiyorum.Şu an hiç birşey hissedemiyorum.Bebek sahibi olmak konusunda daha öncede kaygılarım vardı.Eski hayatımı yaşayamamak,sorumluluk bunlar beni hep korkutan şeylerdi.Kısıtlanmaktan ,yapmak istediğim şeyleri yapamamaktan ,bebeğe karşı yetersiz kalmaktan hep korkardım.Hamile kaldığımdada bu korkularım devam etmekte.Eşimin sevgisinden ve çok ii bir baba oalcağından çok eminim.Şu an gözümün içine bakıyor ve bu bebeği çok istiyor.Ama ben hala isteyip istemedğimden emin olamıyorum.Hali hazırda çalışıyorum.Doğum iznimi kullanıp,bebeği anneme bırakıp çalışmaya devam edeceğim.Bakım açısından en yakınım olan annem var bu konuda bir sıkıtnım yok fakat doğduktan sonrada eğer bu bebeğe alışamazsam ne yaparım diye korkularım devam etmekte.Yakınlarım bebekle konuş,sevmeye çalış karnıdnayken diyorlar fakat ben hiç bişey hissedemiyorum.Evet bazı alışkanlıklarıma son verdim acaba istemesem bunlarıda yaparmıydım diye düşünüyorum.Bu korkular geçermi ne zmaan geçer hiç bilmiyorum.Kafam çok karışık bazen aldırmayı düşündüğüm oluyor kendimi bu yüzdende suçluyorum .Bunun için fazla vaktimde yok. Bu durumları yaşamış arkadaşlar varsa yardımcı olabilirlermi?
Çok üzüldüm ,çok geçmiş olsunCanim 19 ay hamile kalmak için çok ugraşmişdim. Ve sonra ikiz hamilelik yaşadim. Bu kadar çok istememe ragmen 7 hafta civarlariydi depresyona girmisdim. Sonra 5 ayinda kaybettim. Hayatimin en aci gunuydu ve şu an yureyimin en guzel yerindeler. Hamilelik ilerledikce guclu bir bağ olacak aranizda. Hareketlerini izledikce ultrasona gun sayacaksin. Galiba hamilelikde her annenin yaşayacagi bir surec bu depresyon. Merak etmeyin çok guzel anne olacaksiniz. Evinize adeta guneş gibi doğacak yavrunuz. Yalniş adim atmayin. Karninizdaki bir nimet. Alişana kadar sabredin. Şimdjden ilerisini dusunmeyin. Hayat bir seruven. Sadece işden eve gitmek için değil. Tabiki zorluklar, duzenimizin değişmesi gibi şeyler yaşiycaz. Hayat bu zaten.
Amin canim. InsaAllahÇok üzüldüm ,çok geçmiş olsunumarım imkanı varsa tekrar hamile kalırsınız .Haklısınız yaşamadan hiç birşeyi bilemeyiz. Eğer olduysa mutlaka bir sebebi vardır diyede düşünüyorum .Ama insanoğlu her yeni düzene herşeye alışıyor haklısınız
Biraz daha buyusun anlarsiniz. Hareketiyle anne ben burdayim desin icinizde kopamazsiniz o size armagan alışırsınızMerhaba ,
8 aylık evli bir bayanım.34 yaşındayım .Yaklaşık 10 gün önce 5 haftalık hamile olduğumu öğrendim. Fakat henüz ne olduğunu ve buna hazır olup olmadığımı bilmiyorum.Şu an hiç birşey hissedemiyorum.Bebek sahibi olmak konusunda daha öncede kaygılarım vardı.Eski hayatımı yaşayamamak,sorumluluk bunlar beni hep korkutan şeylerdi.Kısıtlanmaktan ,yapmak istediğim şeyleri yapamamaktan ,bebeğe karşı yetersiz kalmaktan hep korkardım.Hamile kaldığımdada bu korkularım devam etmekte.Eşimin sevgisinden ve çok ii bir baba oalcağından çok eminim.Şu an gözümün içine bakıyor ve bu bebeği çok istiyor.Ama ben hala isteyip istemedğimden emin olamıyorum.Hali hazırda çalışıyorum.Doğum iznimi kullanıp,bebeği anneme bırakıp çalışmaya devam edeceğim.Bakım açısından en yakınım olan annem var bu konuda bir sıkıtnım yok fakat doğduktan sonrada eğer bu bebeğe alışamazsam ne yaparım diye korkularım devam etmekte.Yakınlarım bebekle konuş,sevmeye çalış karnıdnayken diyorlar fakat ben hiç bişey hissedemiyorum.Evet bazı alışkanlıklarıma son verdim acaba istemesem bunlarıda yaparmıydım diye düşünüyorum.Bu korkular geçermi ne zmaan geçer hiç bilmiyorum.Kafam çok karışık bazen aldırmayı düşündüğüm oluyor kendimi bu yüzdende suçluyorum .Bunun için fazla vaktimde yok. Bu durumları yaşamış arkadaşlar varsa yardımcı olabilirlermi?
yasal süre 9 haftaymış galiba ben 8.haftamda kontrole gitmiştim elleri ayakları oluşmuş ilk aklıma gelen nasıl kürtaj yaptırıyor kadınlar demiştim...ben ki kürtaja karşı değildim olanlarada kızardın tecavüz sonucu yada maddi imkansızlıktan doğurmak istemeyn insanlara hak veriyordum ama onu görünce ilk aklıma gelen oydu... bence bi gör ondan sonra tam kararını verEvet haklısınız,psikolojik destek için araştırıyorum. Zamanım geçmeden bir karar vermem gerekiyor çünkü.
Allahim evlat hasretiyle yanan nice yarali yurekler var. Senelerdir hastane hastane gezen bu ugurda acılar çeken. Ne olur Rabbim sen onlara nasip eyle. Soyleceklerim bukadarMerhaba ,
8 aylık evli bir bayanım.34 yaşındayım .Yaklaşık 10 gün önce 5 haftalık hamile olduğumu öğrendim. Fakat henüz ne olduğunu ve buna hazır olup olmadığımı bilmiyorum.Şu an hiç birşey hissedemiyorum.Bebek sahibi olmak konusunda daha öncede kaygılarım vardı.Eski hayatımı yaşayamamak,sorumluluk bunlar beni hep korkutan şeylerdi.Kısıtlanmaktan ,yapmak istediğim şeyleri yapamamaktan ,bebeğe karşı yetersiz kalmaktan hep korkardım.Hamile kaldığımdada bu korkularım devam etmekte.Eşimin sevgisinden ve çok ii bir baba oalcağından çok eminim.Şu an gözümün içine bakıyor ve bu bebeği çok istiyor.Ama ben hala isteyip istemedğimden emin olamıyorum.Hali hazırda çalışıyorum.Doğum iznimi kullanıp,bebeği anneme bırakıp çalışmaya devam edeceğim.Bakım açısından en yakınım olan annem var bu konuda bir sıkıtnım yok fakat doğduktan sonrada eğer bu bebeğe alışamazsam ne yaparım diye korkularım devam etmekte.Yakınlarım bebekle konuş,sevmeye çalış karnıdnayken diyorlar fakat ben hiç bişey hissedemiyorum.Evet bazı alışkanlıklarıma son verdim acaba istemesem bunlarıda yaparmıydım diye düşünüyorum.Bu korkular geçermi ne zmaan geçer hiç bilmiyorum.Kafam çok karışık bazen aldırmayı düşündüğüm oluyor kendimi bu yüzdende suçluyorum .Bunun için fazla vaktimde yok. Bu durumları yaşamış arkadaşlar varsa yardımcı olabilirlermi?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?