hasta diye sevilmeyen insan olur mu?

kedi cicegi .!.:

Allah yardımcınız olsun. Tedavisi yok mu acaba? İnsanların ne düşündüğü önemli değil. Biliyorum takılmamak elde değil ama psikolojik destek alabilir misiniz?

Genişletmek için tıkla...

Neyleym .!.:

Bende hasta oldugum icin sevilmedim ama ailem tarafından degil esimin ailesi tarafindan istenmedim evet farkli olmak zor kücük görüyorlar ,uzaylı gibi bakiyorlar ama yapılcak birsey yok güclü olmak zorundayiz kendine yaslanan düşmezmiş bırakın onlar istedigini düsünsün baston kullanmak istiyorsanız kullanın onlar insanliktan nasibini almamış kişiler Allah yardimciniz olsun bu hayatta.

Genişletmek için tıkla...

puslukitalaratlasi .!.:

içimden sana kocaaaman sarılmak geldi. bilemiyorum ama tam kalbimde hissettim, o üzüntünü kırgınlığını. ben çoook ileri derecede miyopum. gözlük taktığım dönemlerde çok küçüktüm. herkes “şuna bak tipe bak, kavanoz gibi gözlükleri, gözlerinin altına bak gözlükten çökmüş kapkara olmuş, dörtgöz geliyor, kör olmuş bu he şuna bak” gibi bir sürü üzücü şeyler duydum. Evde birisi bana kızdığında “dur sen göremeden konuşamazsın şimdi camlarını al gel” derlerdi. Bayramlaşmaya gittiğimizde ayakkabımı bulamazdım :) yıllarımı buna takıp ağlamakla heba ettim.. ah keşke yapmasaydım keşke ağlamasaydım. şu an lenslerim olmadan neredeyse hiçbir şey görmeden yürüyorum. çok zor. tabi belki benim senin yanında ufak kalır ama ne yaşadığını anlayabiliyorum. bence bu bile güzel bir şey, yalnız olmadığını bilmek..ve bu duyguların geçeceğini bilmek. Kendini mutlu edecek şeylere odaklan. Lütfen kendini sev, sen bir çift gözden daha fazlasısın.

Genişletmek için tıkla...

lulutas .!.:

bu saat oldu uyuyamadım. içim çok sıkılıyor. küçüklükten beri o kadar çok hor görüldüm ki artık kafamda kalıp yargılar oluştu ve bu psikolojiden kurtulamıyorum. göz tansiyonu hastasıyım. doğuştan görme engelliyim aslında ama görme kaybım çocuklukta fazla olmadığı için ilk bakışta anlaşılıyordu. ailem bu gerçeği biliyordu ben de zamanla anladım diyebilirim. daha çok küçük bir çocukken bile göremediğim ve boş boş baktığım zamanlarda babam tarafından azarlanırdım. kmyümğzde süpürge yapardım el süpürgesiyle birkaç birşey kalırdı mesela şurayı burayı diye gösterirdi tabi görmezdim küfür eder sinirlenir bağırırdı. çok fazla anı var bu şekilde. bir keresinde saçlarımı kesmiştim güzel kesememişim sokakta dövüp öekelemişti beni halbuki sadece paramız yok masraf olmasın diye sürpriz yapmak istemiştim. annem öyle bağırmazdı ama beni anlamazdı da pek mesela o da herşeye yapamazsın edemezsin gözüyle bakıyordu. bir de herkesten gizlerdi açık açık söylemezdi gözümde problem olduğunu insanlar bilmeyince garipsiyorlar tabi ya da gittiğim misafirlikte çok fazla kıpırdamazdım onlar da beni ezik götürdü. halbuki gözüm görmüyor bir yerlere çarpıp kırmayayım diye. işte tüm bunlar hep bende iz bıraktı. mesela bir kere uzakta oturan bir akrabam geldi ve ben sonradan odaya girdim haliyle şöyle bir gözümü ggezdirdim görebilmek için sonra elini öptüm. beni arıyor diye gülmüştü. buna benzer çok anı var. kendimi sevilmeyen biri olarak görüyorum. artık gözüm ilerledi baston kullanmam gerekiyor ama korkuyorum. benimle dalga geçerler diye. sanki çok zor bir hayat beni bekliyor. içimi dökmek istedim. tavsiyeniz varsa dinlerim

Genişletmek için tıkla...

lulutas .!.:

bu saat oldu uyuyamadım. içim çok sıkılıyor. küçüklükten beri o kadar çok hor görüldüm ki artık kafamda kalıp yargılar oluştu ve bu psikolojiden kurtulamıyorum. göz tansiyonu hastasıyım. doğuştan görme engelliyim aslında ama görme kaybım çocuklukta fazla olmadığı için ilk bakışta anlaşılıyordu. ailem bu gerçeği biliyordu ben de zamanla anladım diyebilirim. daha çok küçük bir çocukken bile göremediğim ve boş boş baktığım zamanlarda babam tarafından azarlanırdım. kmyümğzde süpürge yapardım el süpürgesiyle birkaç birşey kalırdı mesela şurayı burayı diye gösterirdi tabi görmezdim küfür eder sinirlenir bağırırdı. çok fazla anı var bu şekilde. bir keresinde saçlarımı kesmiştim güzel kesememişim sokakta dövüp öekelemişti beni halbuki sadece paramız yok masraf olmasın diye sürpriz yapmak istemiştim. annem öyle bağırmazdı ama beni anlamazdı da pek mesela o da herşeye yapamazsın edemezsin gözüyle bakıyordu. bir de herkesten gizlerdi açık açık söylemezdi gözümde problem olduğunu insanlar bilmeyince garipsiyorlar tabi ya da gittiğim misafirlikte çok fazla kıpırdamazdım onlar da beni ezik götürdü. halbuki gözüm görmüyor bir yerlere çarpıp kırmayayım diye. işte tüm bunlar hep bende iz bıraktı. mesela bir kere uzakta oturan bir akrabam geldi ve ben sonradan odaya girdim haliyle şöyle bir gözümü ggezdirdim görebilmek için sonra elini öptüm. beni arıyor diye gülmüştü. buna benzer çok anı var. kendimi sevilmeyen biri olarak görüyorum. artık gözüm ilerledi baston kullanmam gerekiyor ama korkuyorum. benimle dalga geçerler diye. sanki çok zor bir hayat beni bekliyor. içimi dökmek istedim. tavsiyeniz varsa dinlerim

Genişletmek için tıkla...

lulutas .!.:

sizin hastalığınız nedir çok özel değilse? kullanmak benim için iyi olur daha uzak yerlere tek gidebilirim ama cesaret edemiyorum

Genişletmek için tıkla...