- 6 Ağustos 2015
- 1.808
- 1.223
- 133
- Konu Sahibi mutemadiyenuzgun
-
- #21
çok teşekkür ederim çok çok incesiniz
çok teşekkür ederim çok çok incesinizSarılıp öpmek istedim sizi...Tüm yaralarınızı sarılarak silebilmek..
Bazen en yakınlarıdır insanın dünyasını dar eden. Asıl onlar karartır dünyamızı. Ve daha zoruda onlarla yaşamaya mecbur olmak değilmi?
İçinize kapanmayın. Daha kötü olmayın. Devletin sizler için açtığı ücretsiz kurslar varsa katılın mesela. Hem orada arkadaş da edinirsiniz. Baston gerekiyorsada kullanın kimse sizden daha değerli değil. Ne der iseler desinler. Ağızlarının payını vermekten çekinmeyin.
Keşke benim yakınımda olsa idiniz ben sizin en yakın arkadaşınız olmak isterdim... Beraber çıkıp dolaşırdık. Ben Size çevreyi betimlerdim. Kolkola gezerdikkeşke...
Bu platformdanda olsa arkadaşınız olmak isterim. Her zaman yazabilirsiniz bana seve seve okurum.
Olurmu?
Allah yardımcınız olsun, cahillik diyelim çevrenizin yaptığına... Kendini bilen kesinlikle böyle tepki göstermez. Şimdi görüyorum çok şükür ama 1 saniye sonra görecekmiyim bilmiyorum. Psikolojik destek alın isterseniz, size yardımı muhakkak olacaktır.bu saat oldu uyuyamadım. içim çok sıkılıyor. küçüklükten beri o kadar çok hor görüldüm ki artık kafamda kalıp yargılar oluştu ve bu psikolojiden kurtulamıyorum. göz tansiyonu hastasıyım. doğuştan görme engelliyim aslında ama görme kaybım çocuklukta fazla olmadığı için ilk bakışta anlaşılıyordu. ailem bu gerçeği biliyordu ben de zamanla anladım diyebilirim. daha çok küçük bir çocukken bile göremediğim ve boş boş baktığım zamanlarda babam tarafından azarlanırdım. kmyümğzde süpürge yapardım el süpürgesiyle birkaç birşey kalırdı mesela şurayı burayı diye gösterirdi tabi görmezdim küfür eder sinirlenir bağırırdı. çok fazla anı var bu şekilde. bir keresinde saçlarımı kesmiştim güzel kesememişim sokakta dövüp öekelemişti beni halbuki sadece paramız yok masraf olmasın diye sürpriz yapmak istemiştim. annem öyle bağırmazdı ama beni anlamazdı da pek mesela o da herşeye yapamazsın edemezsin gözüyle bakıyordu. bir de herkesten gizlerdi açık açık söylemezdi gözümde problem olduğunu insanlar bilmeyince garipsiyorlar tabi ya da gittiğim misafirlikte çok fazla kıpırdamazdım onlar da beni ezik götürdü. halbuki gözüm görmüyor bir yerlere çarpıp kırmayayım diye. işte tüm bunlar hep bende iz bıraktı. mesela bir kere uzakta oturan bir akrabam geldi ve ben sonradan odaya girdim haliyle şöyle bir gözümü ggezdirdim görebilmek için sonra elini öptüm. beni arıyor diye gülmüştü. buna benzer çok anı var. kendimi sevilmeyen biri olarak görüyorum. artık gözüm ilerledi baston kullanmam gerekiyor ama korkuyorum. benimle dalga geçerler diye. sanki çok zor bir hayat beni bekliyor. içimi dökmek istedim. tavsiyeniz varsa dinlerim
Cok bilinçsiz bir ailede gözlerinizi açmışsınız. Ailenizin bu durumda hic mi suçu yok? Kim dalga geçiyor insan olan insan bunu yapar mi? Inaniyorum bir tedavisi vardır cok pahali olabilir ama bu ise gonul veren dernekler var. Belediyenize basvurun onlar sizi gerekli yerlere yonlendirir. Careler arayin. Oturup halinize baska insanlar icin üzülmeyin. Hatta Muge Anli tarzi programlara başvurun. Yardim kampanyalari daha hızlı yayılır. Birinin üzüntüsüne acisina gülmek yerine merhem olmalıyız. Vazgecmeden savasin.bu saat oldu uyuyamadım. içim çok sıkılıyor. küçüklükten beri o kadar çok hor görüldüm ki artık kafamda kalıp yargılar oluştu ve bu psikolojiden kurtulamıyorum. göz tansiyonu hastasıyım. doğuştan görme engelliyim aslında ama görme kaybım çocuklukta fazla olmadığı için ilk bakışta anlaşılıyordu. ailem bu gerçeği biliyordu ben de zamanla anladım diyebilirim. daha çok küçük bir çocukken bile göremediğim ve boş boş baktığım zamanlarda babam tarafından azarlanırdım. kmyümğzde süpürge yapardım el süpürgesiyle birkaç birşey kalırdı mesela şurayı burayı diye gösterirdi tabi görmezdim küfür eder sinirlenir bağırırdı. çok fazla anı var bu şekilde. bir keresinde saçlarımı kesmiştim güzel kesememişim sokakta dövüp öekelemişti beni halbuki sadece paramız yok masraf olmasın diye sürpriz yapmak istemiştim. annem öyle bağırmazdı ama beni anlamazdı da pek mesela o da herşeye yapamazsın edemezsin gözüyle bakıyordu. bir de herkesten gizlerdi açık açık söylemezdi gözümde problem olduğunu insanlar bilmeyince garipsiyorlar tabi ya da gittiğim misafirlikte çok fazla kıpırdamazdım onlar da beni ezik götürdü. halbuki gözüm görmüyor bir yerlere çarpıp kırmayayım diye. işte tüm bunlar hep bende iz bıraktı. mesela bir kere uzakta oturan bir akrabam geldi ve ben sonradan odaya girdim haliyle şöyle bir gözümü ggezdirdim görebilmek için sonra elini öptüm. beni arıyor diye gülmüştü. buna benzer çok anı var. kendimi sevilmeyen biri olarak görüyorum. artık gözüm ilerledi baston kullanmam gerekiyor ama korkuyorum. benimle dalga geçerler diye. sanki çok zor bir hayat beni bekliyor. içimi dökmek istedim. tavsiyeniz varsa dinlerim
Malesef sizin şanssızlığınız aileniz ve çevreniz. Gerçekten çok üzüldüm bizim çok yakınımızında doğuştan ileri derecede göz tansiyonu var ,o dönemde teknoloji olmadığı için tedavisi yokmuş ilaçlarla ve ameliyatlarla çok az da olsa görebiliyor. Şu an çok iyi bir yerdr çalışıyor ,bebeği var herkes tarafından çok da seviliyor. İnşallah önünüze çok çok iyi fırsatlar çıkar,sizin için dua edeceğim. Engeliniz asla ve asla sizin suçunuz değil size bunu yaşatanları Allah bildiği gibi yapsınbu saat oldu uyuyamadım. içim çok sıkılıyor. küçüklükten beri o kadar çok hor görüldüm ki artık kafamda kalıp yargılar oluştu ve bu psikolojiden kurtulamıyorum. göz tansiyonu hastasıyım. doğuştan görme engelliyim aslında ama görme kaybım çocuklukta fazla olmadığı için ilk bakışta anlaşılıyordu. ailem bu gerçeği biliyordu ben de zamanla anladım diyebilirim. daha çok küçük bir çocukken bile göremediğim ve boş boş baktığım zamanlarda babam tarafından azarlanırdım. kmyümğzde süpürge yapardım el süpürgesiyle birkaç birşey kalırdı mesela şurayı burayı diye gösterirdi tabi görmezdim küfür eder sinirlenir bağırırdı. çok fazla anı var bu şekilde. bir keresinde saçlarımı kesmiştim güzel kesememişim sokakta dövüp öekelemişti beni halbuki sadece paramız yok masraf olmasın diye sürpriz yapmak istemiştim. annem öyle bağırmazdı ama beni anlamazdı da pek mesela o da herşeye yapamazsın edemezsin gözüyle bakıyordu. bir de herkesten gizlerdi açık açık söylemezdi gözümde problem olduğunu insanlar bilmeyince garipsiyorlar tabi ya da gittiğim misafirlikte çok fazla kıpırdamazdım onlar da beni ezik götürdü. halbuki gözüm görmüyor bir yerlere çarpıp kırmayayım diye. işte tüm bunlar hep bende iz bıraktı. mesela bir kere uzakta oturan bir akrabam geldi ve ben sonradan odaya girdim haliyle şöyle bir gözümü ggezdirdim görebilmek için sonra elini öptüm. beni arıyor diye gülmüştü. buna benzer çok anı var. kendimi sevilmeyen biri olarak görüyorum. artık gözüm ilerledi baston kullanmam gerekiyor ama korkuyorum. benimle dalga geçerler diye. sanki çok zor bir hayat beni bekliyor. içimi dökmek istedim. tavsiyeniz varsa
Malesef sizin şanssızlığınız aileniz ve çevreniz. Gerçekten çok üzüldüm bizim çok yakınımızında doğuştan ileri derecede göz tansiyonu var ,o dönemde teknoloji olmadığı için tedavisi yokmuş ilaçlarla ve ameliyatlarla çok az da olsa görebiliyor. Şu an çok iyi bir yerdr çalışıyor ,bebeği var herkes tarafından çok da seviliyor. İnşallah önünüze çok çok iyi fırsatlar çıkar,sizin için dua edeceğim. Engeliniz asla ve asla sizin suçunuz değil size bunu yaşatanları Allah bildiği gibi yapsın
Benim kuzenlerimin bağımsızı iyi değil. Eşlerinin iyi. Oturdukların evin konumunu seçerken dikkat ediyorlar. Manav reyonu olan bi market filan. Bir tanesinin evi ve iş yeri arasındaki uzaklık biraz tuhaftı. Aylık bir taksici ile alaşmıştı ulaşım için. Kıyafet, gezme gibi ihyiyaçlarında ise arkadaşları kuzeleri olurdu. Şimdi bi ablam eşinden boşandı. Kızı 10 yaşında. Çok şükür onun hayatı çok daha kolay şimdi.ekpssye gireceğim bu pazar çalıştım umarım iyi puan alırım. aslında gözüm iyi görmemesine rağmen iyi puan aldım Anadolu lisesinde okudum Türkçe öğretmenliği mezunuyum. kuzenlerinizden bahsedebilir misiniz? mesela alışverişlerini nasıl yapıyorlar pazar benim için zor oluyo mesela ben ayrı şehirde yaşamak istiyorum atanınca. tek başlarına nasıl yapıyorlar. özellikle bilmedikleri şehire nasıl alıştılar mesela?
sizi alıntılamadan mesaj yazmışım kusura bakmayınMerhaba. Öncelikle cok gecmis olsun. Benim kronik bir hastaligim var ve bir kac ortopedik sorun mevcut. Ben bir kere o kadar siddetli agri cekiyordum ki yürüyebileyim diye doktor bana degnekler verdi. Bende anneme geldim öyle sürüne sürüne (baska sehirde okuyordum), ilk tepkisi "Bunlarla burda gezmeyeceksin heralde" oldu. O zamanlar annem "elalem ne der" diye düsünüyordu. Sükür o kafadan cikti sayilir, ama o zamanlar o laflar beni cok kirdi. Hastaligim kronik oldugunu senelerce ne ona söyledim nede kardeslerim haric baska arkadaslar bildi. Tabi bir sürü kompleks sonra psikolojik sorunlarim da oldu (Merhaba Depresyon ve panik ataklar). Bir sürü yere cakilmalar ve tedaviler sonra ancak kendimi toparladim ve kimin ne dedigini bosverdim. Ailem dahil. Esimle tanisdigimizda annem ondan haberdar oldugunda "Hastaneye yattigini felan anlatma, hasta gözü ile bakar" dedi bana. Bende anneme esime ilk tanismada herseyi anlattigimi, hatta bazi tedavi seanslara onun beni götürdügünü söyledim. Hastalik veya rahatsizliklar utanacak birsey degildir. Hepimiz icin var. Ha biri karsima gecip bana sakat muamelesi yapmaya kalksa bir güzel de gömerim. Bu konuda daha da güclenmeniz lazim. Bizim insanimiz bazen cok gaddar olabiliyor, Heleki söz konusu kizlar olunca, ama onlarin bize uzattigi ayakkabiyi giyip giymemek bize kalmis. Ha söyle birsey de var: Esim tanistigimizda bu yüzden benden ayrilsaydi arkasindan üzülmezdim. Karakteri bastan belli olurdu o zaman
Benim kuzenlerimin bağımsızı iyi değil. Eşlerinin iyi. Oturdukların evin konumunu seçerken dikkat ediyorlar. Manav reyonu olan bi market filan. Bir tanesinin evi ve iş yeri arasındaki uzaklık biraz tuhaftı. Aylık bir taksici ile alaşmıştı ulaşım için. Kıyafet, gezme gibi ihyiyaçlarında ise arkadaşları kuzeleri olurdu. Şimdi bi ablam eşinden boşandı. Kızı 10 yaşında. Çok şükür onun hayatı çok daha kolay şimdi.
İnşallah sınavı kazanırsınız. Yeni arkadaşlıklar edinirsiniz.ib
haklısınız. maşallah size güçlü duruşunuz için annenize rağmen
bu saat oldu uyuyamadım. içim çok sıkılıyor. küçüklükten beri o kadar çok hor görüldüm ki artık kafamda kalıp yargılar oluştu ve bu psikolojiden kurtulamıyorum. göz tansiyonu hastasıyım. doğuştan görme engelliyim aslında ama görme kaybım çocuklukta fazla olmadığı için ilk bakışta anlaşılıyordu. ailem bu gerçeği biliyordu ben de zamanla anladım diyebilirim. daha çok küçük bir çocukken bile göremediğim ve boş boş baktığım zamanlarda babam tarafından azarlanırdım. kmyümğzde süpürge yapardım el süpürgesiyle birkaç birşey kalırdı mesela şurayı burayı diye gösterirdi tabi görmezdim küfür eder sinirlenir bağırırdı. çok fazla anı var bu şekilde. bir keresinde saçlarımı kesmiştim güzel kesememişim sokakta dövüp öekelemişti beni halbuki sadece paramız yok masraf olmasın diye sürpriz yapmak istemiştim. annem öyle bağırmazdı ama beni anlamazdı da pek mesela o da herşeye yapamazsın edemezsin gözüyle bakıyordu. bir de herkesten gizlerdi açık açık söylemezdi gözümde problem olduğunu insanlar bilmeyince garipsiyorlar tabi ya da gittiğim misafirlikte çok fazla kıpırdamazdım onlar da beni ezik götürdü. halbuki gözüm görmüyor bir yerlere çarpıp kırmayayım diye. işte tüm bunlar hep bende iz bıraktı. mesela bir kere uzakta oturan bir akrabam geldi ve ben sonradan odaya girdim haliyle şöyle bir gözümü ggezdirdim görebilmek için sonra elini öptüm. beni arıyor diye gülmüştü. buna benzer çok anı var. kendimi sevilmeyen biri olarak görüyorum. artık gözüm ilerledi baston kullanmam gerekiyor ama korkuyorum. benimle dalga geçerler diye. sanki çok zor bir hayat beni bekliyor. içimi dökmek istedim. tavsiyeniz varsa dinlerim
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?