Hata bende mi? Nerde yanlış yapıyorum?

Merhaba herkese,

ben kendimi bildiğim bileli ailemden psikolojik şiddet gördüm. Sevgi, şefkat, merhamet nedir bilmedim ve görmedim. Bir ablam var ama o bana bile kardeşi değilmişim gibi davranırdı hala da davranıyor, her tartışmada “sen hastasın, sen normal değilsin” gibi cümleler kullanırdı. Ve zaman zaman kendimden de şüphe etmeye başlardım.

Neyse bunlara bi şekil alışmıştım ve üstesinden gelebiliyordum.
Hayalimde hep belki ailemden görmediğim ilgiyi, sevgiyi ve değeri evlendiğim adamın ailesinden görürüm diye bir beklenti veya istek vardı ve kendimi hep böyle avuturdum.

Sonra eşimle tanıştım ve hayatımda ilk defa beni olduğum gibi kabul eden, bana değer veren ve beklentisiz sevgi gösteren bir insan girdi hayatıma.

Genç yaşta nişanlandım yani ailesine girdiğimde baya küçüktüm ve o zamanlar kendi annemden görmediğim anne-kız ilişkisini kaynanamla nasıl kuracağımı bilemedim. Kaynanam da benimle fazla ilgilenmezdi ( arada hediye fln alırdı ama demek istediğim bir ilişki kurmadı aramızda). Hiç aramazdı beni hal hatır sormak için sadece oraya buraya gidilecekse arardı ve bu böyle ilerlerdi bende aramazdım hiç çünkü çekinirdim, ne konuşacağımı bilmezdim. Bunu normal sanıp durumu olduğu gibi kabul etmiştim. Sonrasında işte düğün hazırlıkları fln başladı evin tadilatı fln vardı ve kayınpederim hiç yardıma gelmezdi.. benim babam şeker hastası olmasına rağmen işten çıkıp yardım ederdi. Bu beni çok rahatsız etmişti ve durumu eşimle konuşmuştum hoş olmadığını dile getirmiştim (buraya küçük not bırakayım eşimin babasıyla kendi sorunları da var çok vicdan yaparlar kendisine).
Neyse sonra geldi bir iki kere yardım etti.

Sonra işte evlendik bir şekil, ikimizde okuyorduk o sıra maddi sıkıntılarımız da vardı sonuçta eşim kredi çekmişti düğün için bundan sonradan haberim oldu ben üzülmeyim diye anlatmadı bana. Eşimin ailesi bunu bilmesine rağmen bu ilgisizlik devam etti, hep bi beklenti vardı onlar tarafından, ne ararlardı, ne hal hatır sorarlardı, ne durumumuzu merak ederlerdi ( kendilerinden para istemiyordum sadece varlıklarını arkamda hissetmek istemiştim)..
Onlara her gittiğimizde hep bi sorun vardı ve bir türlü fırça yiyorduk.

Hayatım boyunca bu sorunlarla yüzleştim, hiç bir zaman karşılıksız ilgi, sevgi görmedim ailemden ve çevremden, ne zaman ben çabaladım o zaman görüldüm ve bu eşimin ailesinde devam etti.. çok zorlandım, çok üzüldüm sonuçta tek isteğim destek ve ilgi görmekti başka bir şey değil. Bu durumlara çok kırılmıştım ama bunları belli etmedim.

Sonra ablam evlendi kendisi o sıra 30 yaşındaydı ve ablama eşinin ailesinden gösterilen ilgi, sevgi, destek beni benden aldı. Çok özenmiştim hala da çok özenirim, kayınvalidesi çok ilgilenir onunla, arayıp sorar ve bendeki durumun aslında normal olmadığını burda farketmiştim. Şunu da belirteyim kaynanam kendi oğlunu bile aramaz hep ondan bekler hatta kayınpederim eşimi niye aramıyorsunuz diye fırça atmak için arar. Aradan üç sene geçti ve durumlar hala aynı ama ben daha depresif olmaya başladım sanki çevremdeki her olay benden kaynaklanıyormuş gibi hissediyorum. Kendimi yetersiz hissediyorum, evden çıkasım gelmiyor ve hicbirşeyden zevk almıyorum artık belki de küçüklüğümde yaşadığım olaylar gün yüzüne çıkmaya başladı. Hep sevilmek için çabaladım ama artık yoruldum kendimi her şeyden çektim ve burda aslında her şeyin benden kaynakladığını gördüm çünkü çevremde kimse kalmadı..

Şunu da ekleyeyim evlenince yeni başlangıçlar olurmuş annemle aram daha iyi oldu neredeyse her gün konuşuruz..

Şimdi size sorum

Bunlar normal mi? Biz mi çok beklıyoruz? Aslında buna beklenti de denirmi sonuçta normal olan şeyler değilmi bunlar ? Çok mu abartıyorum ?

Hayatimizdaki kisiler her zaman beklentimizi karsilamayabilir. Olduklari gibi kabul edip hayatimiza bakmamiz gerek. Dertlensek de istedigimiz gibi olmayacak çünkü.

........

Daha neler neler var hayatta.Bence çok kafanıza takmayın.Önemli olan eşinizin şefkati olsun.Ben şahsen kaynanamın kayınbabamın eli sürekli üstümüzde olsun istemem.

Ben de ailemde öyle büyük bir sevgi görerek büyümedim. Ama varlıklarını hep arkamda hissettim. Sizde de aynısını görüyorum. Aile sevgi göstermemiş olsa da evlilik döneminizde yardımlarını ve görevlerini esirgememiş ellerinden geleni yapmışlar. (kp gelmediği halde babanızın yuvanızı kurmada gelip destek olması gibi, annenizle aranızın daha yakınlaşması gibi) Bazı ebeveynler ponçik ponçik severek takdir ederek değil gerektiğinde yanınızda olarak hissettiriyorlar işte aile olduğunuzu. Sevgiyi ve sahiplenilmeyi eş ailesinden beklemekse bana göre doğru değil. Gerektiğinde arıyorlarmış ki olması gereken bu.Mesafeli eş ailesi en doğru eş ailesidir Fazlaca sahiplenip sözde çok seven erkek aileleri yeni kurulan çekirdek aileye fazlaca müdahil oluyor ve her karara ve harekete karışma durumuna getiriyorlar işi. Bu da elbette yeni ailede dev sorunlar ve gençlerin arasında aşılması zor problemlere yol açıyor. Bayramdan bayrama hatır sormak için arıyorsanız, aradığınızda saygılı bir konuşma yaşıyorsanız, başınıza kakılacak kozları yoksa, eşiniz ana kucağından kopamamış bir ruh halinde değilse, vay gelmediniz vay kalmadınız aman da özlemden geberiyoruz modunda değillerse nadir bulunan güzel bir eş ailesine sahipsiniz bunun farkında olmanızı dilerim. Sevgi dolu yüreğinizi kendi eşinize çocuklarınıza, doğaya ve hayvancıklara saklayın. Eminim çok mutlu olacaksınız..