Hayal etttigim 20 yaş böyle değildi. Küçükken bu yasa geldigimde başka bir şehirde çok iyi bir bölüm okuyup çok iyi arkadaşlar edileceğimi, hayatımın çok eğlenceli olacağını Hayal eder bununla avunurdum. Şimdi ise yaşayan ölü gibiyim. Hiçbir şeyden zevk almıyorum.. Günlerce yüzümü yıkamadığım oluyor. Bu bile bana eziyet.Önceden Hayal kurardım kendimi öyle avuturdum. Simdi kullandigim ilaç onu da kesti . Elimdeki tek dayanağım gitti ve ben boşluğa düştüm. Yemek yemek, duş almak, dışarı çıkmak benim için zulüm. Sabah yataktan kalkmak için kendimle kavga ediyorum çünkü bugün dünün aynısı ve ben kafa yapımı değiştiremiyorum.Kafam bomboş. Hiçbir amacım yok .yaşamak için yaşıyorum. Eskisi kadar konuşkan değilim evde varlığım yokluğum belli değil. Anne babam bana eskisi kadar bağırmıyor. Tam kızacakları zaman ses tonları düşüyor.ilac kullandığım için daha hassaslar. Kullandığım antidepresan çok ağır bi ilaç değil ama yine de etki ediyor.ne yapacağım bilmiyorum
Hayata çok geç kalmış hissediyorum.Disari çıktığım zaman ağaca , kurda kuşa baktığım zaman içimde bir huzur oluşmuyor. Espri yapıldığı zaman gülmek için gülüyorum. Kafam bomboş. Yaşama hevesim yok .Hayat bitti gibi hissediyorum.Yaşıtlarım gezip tozuyor , eğlenceli zamanlar yaşıyorlar ben ise kendimi böyle heba ediyorum. Kendime çok kızıyorum.sanki 14 15 yaşında ergen gibiyim. Neden yaşıtlarım gibi olgun değilim anlamıyorum.En güzel zamanlarım boşa gidiyor .kendime çok üzülüyorum. Bende en iyisini hak ediyorum .bazen şımarıklık yaptığımı düşünüyorum. Anne babama karşı çevreme karşı. Ne olduğumu, amacımı anlayamıyorum.
Sabahları ruh gibiyim.aksam yatağa girdiğimde uyuyamıyorum.. nefesim daralıyor kalbim sıkışıyor , ellerim uyuşuyormus gibi hissediyorum. Böyle bomboş halıya bakıyorum . Ne yapacagim ben , hayata nerden başlayacağım derken içim içimi yiyor .
