Halbuki ne çok istemiştim bir meslek sahibi olmayı.
Babamın benle gurur duymasını. Babamda en çok bana güvenmişti. Oku kızım kendi ayakların üzerinde dur. Güçlü ol hep demişti. Sağolsun hic bir şeyden beni mahrum etmeden okuttu.
Okulda bir çocukla tanıştım aşık olduk okulu bitirince evlendik.
Eşim atandı birlikte yeni şehre yeni hayata başladık. Ben de ders çalışmaya devam ettim hem yeni ev düzeni hem ders ilk yıl olmadı. Yeni evliyiz ya bizimle tanışmaya geldi komşular.uzaktan akrabalar yatıya geldiler.
Ne zaman program yapsam uyumadım. Gece calisacam dedim yorgunluktan uyuyakaldım.
Biraz fazla titiz olduğumdan günümün çoğu temizlikle geçiyordu.
Eşime sanırım çalışmayı düşünmüyorum ev kadını olmaya karar verdim dedim. O zamanlarda ev kadınlarının hayatları güzel görünmeye başlamıştı.
Eşlerini güler yüzle karşılıyor çocuklarıyla mutlu mesut yaşıyorlar. Bir arkadaşım vardı hem çalışıyor hem çocuklarıyla ilgileniyor hem eşiyle devamli tartışıyor psikolojik tedavi görüyordu.
Ister istemez biraz etkisinde kaldım çevre etkiliyor ve hayallerini değiştirmesine sebep sebep oluyormuş o zamanlar böyle düşünüyordum. Daha 21 yaşındaydım.
Kpss gözümde büyüdü geleceğime karşı kaygılı olmaya başladım hadi bende mutsuz olursam diye.
Esime dedim ben vazgeçtim ev kadını olucam çocuk istiyorum. 2 tane çocuğum oldu.
İkisi çok küçüktü. Babam bir gün dedi ki
En çok sana güvenmiştim.
O okur çalışır kimseye muhtaç olmaz demiştim. Artık 2 çocuktan sonra umudum kalmadı dedi.
Kalbim paramparça oldu.
Eskiden babamla ne hayaller kurardık. Onu alacaktım maasimla yemeğe cikaracaktim.
Yıllardır üzerinde güzel kıyafet görmemiştim hep bize harcamisti parasını.
Ona kendi paramla güzel kıyafetler alacaktım.
Annem yıllardır babama hep der kölen oldum ama koluma bir bilezik takmadın ona kendi paramla bilezik takacaktim.
Mutluluk elbette ki hep maddi şeylerden ibaret değil.
Ama içimizde kalan ukteler iste bunlar.
Sadece bunlar için meslek sahibi olunmaz bunun fa farkındayım.
Kafam o kadar karışık ki arkadaşlarım sizlerin bana yapacağınız yorumlar belki daha net dusunmemi sağlayabilir.
Şunu da belirtmem gerek. Evliyken Bir trafik kazası geçirdim o kazadan sonra dikkat eksikliği problemim başladı. Bu sorunu aşmak için çok Mücadele ettim ama aşamadim .
Bir ay önce kpss ye tekrar çalışmaya başladım. Yaparım 2 çocuk da olsa yapicam dedim. Çevreden etkilenmicem dedim.
yapamadım dikkat eksikligimden dolayi çok hata yapıyorum adim gibi ezberlediğim bilgileri bile soru çözerken yanlış anliyorum yanlış cevaplıyorum .
Çok ama çok moralim bozuk.
Benim gibi çok kişi var okuyup meslek edilememiş atanamamış biliyorum.
Sizler de benim gibi hissetiniz mi ?
Herkesten yorum bekliyorum iyi ya da kötü eleştiriye açığım.
Babamın benle gurur duymasını. Babamda en çok bana güvenmişti. Oku kızım kendi ayakların üzerinde dur. Güçlü ol hep demişti. Sağolsun hic bir şeyden beni mahrum etmeden okuttu.
Okulda bir çocukla tanıştım aşık olduk okulu bitirince evlendik.
Eşim atandı birlikte yeni şehre yeni hayata başladık. Ben de ders çalışmaya devam ettim hem yeni ev düzeni hem ders ilk yıl olmadı. Yeni evliyiz ya bizimle tanışmaya geldi komşular.uzaktan akrabalar yatıya geldiler.
Ne zaman program yapsam uyumadım. Gece calisacam dedim yorgunluktan uyuyakaldım.
Biraz fazla titiz olduğumdan günümün çoğu temizlikle geçiyordu.
Eşime sanırım çalışmayı düşünmüyorum ev kadını olmaya karar verdim dedim. O zamanlarda ev kadınlarının hayatları güzel görünmeye başlamıştı.
Eşlerini güler yüzle karşılıyor çocuklarıyla mutlu mesut yaşıyorlar. Bir arkadaşım vardı hem çalışıyor hem çocuklarıyla ilgileniyor hem eşiyle devamli tartışıyor psikolojik tedavi görüyordu.
Ister istemez biraz etkisinde kaldım çevre etkiliyor ve hayallerini değiştirmesine sebep sebep oluyormuş o zamanlar böyle düşünüyordum. Daha 21 yaşındaydım.
Kpss gözümde büyüdü geleceğime karşı kaygılı olmaya başladım hadi bende mutsuz olursam diye.
Esime dedim ben vazgeçtim ev kadını olucam çocuk istiyorum. 2 tane çocuğum oldu.
İkisi çok küçüktü. Babam bir gün dedi ki
En çok sana güvenmiştim.
O okur çalışır kimseye muhtaç olmaz demiştim. Artık 2 çocuktan sonra umudum kalmadı dedi.
Kalbim paramparça oldu.
Eskiden babamla ne hayaller kurardık. Onu alacaktım maasimla yemeğe cikaracaktim.
Yıllardır üzerinde güzel kıyafet görmemiştim hep bize harcamisti parasını.
Ona kendi paramla güzel kıyafetler alacaktım.
Annem yıllardır babama hep der kölen oldum ama koluma bir bilezik takmadın ona kendi paramla bilezik takacaktim.
Mutluluk elbette ki hep maddi şeylerden ibaret değil.
Ama içimizde kalan ukteler iste bunlar.
Sadece bunlar için meslek sahibi olunmaz bunun fa farkındayım.
Kafam o kadar karışık ki arkadaşlarım sizlerin bana yapacağınız yorumlar belki daha net dusunmemi sağlayabilir.
Şunu da belirtmem gerek. Evliyken Bir trafik kazası geçirdim o kazadan sonra dikkat eksikliği problemim başladı. Bu sorunu aşmak için çok Mücadele ettim ama aşamadim .
Bir ay önce kpss ye tekrar çalışmaya başladım. Yaparım 2 çocuk da olsa yapicam dedim. Çevreden etkilenmicem dedim.
yapamadım dikkat eksikligimden dolayi çok hata yapıyorum adim gibi ezberlediğim bilgileri bile soru çözerken yanlış anliyorum yanlış cevaplıyorum .
Çok ama çok moralim bozuk.
Benim gibi çok kişi var okuyup meslek edilememiş atanamamış biliyorum.
Sizler de benim gibi hissetiniz mi ?
Herkesten yorum bekliyorum iyi ya da kötü eleştiriye açığım.