Öyle iyi anlıyorum ki sizi. Ben de ergenlik, gençlik dönemimde bir sürü sıkıntıyla, insanla boğuştum. Sonra okulu, işi hallettim, bir de eşimle tanıştım. Sonra hep iyi şeyler oldu hayatımda. Kötü günler yaşamış, hele bunlara hazırlıksız yakalanmış insanların çoğunda bir tetikte olma dürtüsü gelişiyor. Bende sonuna kadar vardı bu. Her an bir kıyamet kopacak, bu güzel şeyleri kaybedeceğim hissi. Yıllar geçti, ben hala felaket bekliyordum ama gelen giden yoktu. Sonra psikologa filan da gittim, epey yardımcı oldu.
Kızım doğana kadar o korkularım geçmişti, sonra bir süre yine tetiklenir gibi oldu ama sonra fark ettim ki, felaket beklerken bugünün tadını çıkaramıyorum. Hayat bu, iyi şeyler de kötü şeyler de var ve şuan iyi şeylerin tadını çıkarmak için zamanımız var. Ve sonra hayatımdaki güzelliklerin tadını çıkaramamaktan daha çok korkmaya başladım, olası felaketlerin korkusu silindi gitti.
Şuan her anıma şükreden bir insanım. Gece kızım "Anne çişim geldi" diye beni çağırıyor, insan buna bile sevinçle uçarak gider mi? Çok şükür diyorum, anne deyişine, tatlı yüzüne, aynı çatı altında soluk alıp vermene... Çok şükür yanımda uyuyan adama... Karnımdakine çok şükür... Evime, kitaplarıma, kahvaltıda birlikte içtiğimiz bir fincan çaya... Her şeye şükür... Sanki hayatta nirvanaya ulaşmışım da, başka hiçbir şeye ihtiyacım yokmuş gibi hissediyorum. Sıkıntılı günlerimin mükafatları olarak görüyorum bu güzellikleri.
Uzun oldu, pardon, huyum bu. =)) Kısaca herkes ömür boyu sıkıntı çekmiyor, kötü şeyler yaşamıyor. Hayatın neler getireceği elbette bilinmez ama hiçbir şey de getirmeyebilir. Şuan elinizde ne var, size huzur veren bir hayat... O zaman tadını çıkarmaya odaklanın, çünkü şuan bunu yapmanız gerekiyor. Kötü günler gelirse bir gün, inanın bugünlerin tadını çıkarmış olmak sizi daha güçlü bir savaşçı yapar.
Senin hayata bu yonden bakabilmene hayran oldum.
