Nerden başlayacağımı bilmiyorum ama tek bildiğim şey çok yoruldum.Ağlıyorum her gece,uyuyamıyorum.İçimde kopan o kadar fırtına var ki...Hayatımı sorguluyorum hergün.Bu hayatta göre fazla saf ve iyimser olduğumu gördüm.Bu benim elimde değildi belki ama insanlar bana o kadar iyi niyetli yaklaşmadı.Evlenmiştim ve ömür boyu mutlu olacağımı düşünmüştüm.Tost pembe hayallere kapılmıştım saf gibi...Hayat işte gerçek yüzünü elbetteki gösterecekti.Evet gösterdide eski kocamın bana yaptıkları mı desem ,bu kadar güçsüz olmamı desem ,Zorla kürtaj masasına yatmamı desem,şiddete maruz kalmamı mı desem,bana sevgisini göstermeyen merhametsiz eski kocamı mı desem...Söylesenize geriye ne kaldı?Ben söyleyeyim hayatta küsmüş,insanlara güveni kırılmış,kendini değersiz hisseden,hikayesi ve hayalleri yarıda kalmış bir kız kaldı.Bu kadar kötü şeyler yaşamış bir insan nasıl kendini gelecek,nasıl hayatta tekrar sımsıkı tutunacak?Güçlü olmaya çalışıyorum ama içimdeki acı buna engel oluyor.Zorlanıyorum.Bıktım artık her gün yaşadığım şeyleri düşünmekten.Hayatta pozitif bakamıyorum.Hiç bir şeyden zevk alamıyorum.İçimden hep ağlamak geliyor.Buna dur demek istiyorum.Bende artık sevilmek,mutlu olmak,anne olmak,güçlü olmak istiyorum.Bende bir gün hakketiğim hayatı yaşayacak mıyım acaba?Kızlar size sormak istiyorum.Hayat size tekrar güldü mü?