Hayat hep calisarak hep yetersizlik duygusuyla mi gececek?

En buyuk kk

Guru
Kayıtlı Üye
18 Mart 2013
3.851
12.411
363
6 yaşında okumayı soktugumden beri çalış çalış sürekli bir sınav sürekli bir yarış rekabet. Asla yeterli olmuyorsun hep birileri seni eleştiriyor hep birileri senden daha fazla bir şeyler bekliyor asla yeterli değilsin mesai yapıyorsun eve geliyorsun ama mesai bitmiyor, daha da okuman gerekiyor, çalışman, ufkunu açman, yoksa hemen elestiriliyorsun begenilmiyorsun performansına düşük veriyorlar uyariyorlar. Birçok kişiye göre şanslı ayrıcalıklı bir insanım gelirim fena değil ailem var dostlarim var ama bu da ne biçim bir yaşam bilemiyorum yani haftasonlari bazen hiçbir şey yapmadan uyuyarak geçiyor evimi bile toplayasim yok, toplasam da temiz evden zevk de almıyorum, hiçbir şeye vakit yok yapayalnız bir yaşamım var arkadaşlarım var ama çoğu uzakta, bu şehirde en fazla tanıdıklar var. Bazen insanlarla buluşmak külfet gibi geliyor zevk alamıyorum. İnsanlara çok ofkeleniyorum hele hadsiz hadsiz salak salak konuşmalara tahammülüm kalmadı ama belli de etmiyorum duygularımı. Doktor gizli depresyondasin dedi ilaç başladı. Dertleşmek istedim sadece.
 
Başkalarına göre yaşamak, onların kriterlerine göre beceri sahibi olmak ne kadar doğru? Sizin ölçütünüz başkaları değil de kendiniz olsanız belki hayatınıza kattığınız oumlu olumsuz her şey de hem fayda görürsünüz hem ders alırsınız.
 
6 yaşında okumayı soktugumden beri
Hep cocuklara kızma şunun şurasında hayatları okul hayatı başlayana kadar rahat..Birak istedikleri gibi oynasinlar eglensinler derdi annem.

"6 yasında okumayı soktugumden beri " dediginizde dogrulugunu tekrardan tasdik ettim:)

O sizi eleştiren birileri kimdir nedir necidir bilemem lakin insanoğluna şu hayatta hicbirşey begendiremezsiniz cunku nankördür malum.
İş bitmez ,kosturma bitmez,insanlarin elestirileri negatiflikleri hic bitmez fakat ömür biter? Sizi mutsuz eden tüm enerjilerden arinin.

Birşeyleri degistirmeniz gerekli belkide? bir baskasinin bedeninde istemedigim bir hayati yasiyor gibi hisseder oldugum dönemlerde marjinal degisiklikler kendime iyi geliyor.Nacizane tavsiyemdir.🙏💫
 
6 yaşında okumayı soktugumden beri çalış çalış sürekli bir sınav sürekli bir yarış rekabet. Asla yeterli olmuyorsun hep birileri seni eleştiriyor hep birileri senden daha fazla bir şeyler bekliyor asla yeterli değilsin mesai yapıyorsun eve geliyorsun ama mesai bitmiyor, daha da okuman gerekiyor, çalışman, ufkunu açman, yoksa hemen elestiriliyorsun begenilmiyorsun performansına düşük veriyorlar uyariyorlar. Birçok kişiye göre şanslı ayrıcalıklı bir insanım gelirim fena değil ailem var dostlarim var ama bu da ne biçim bir yaşam bilemiyorum yani haftasonlari bazen hiçbir şey yapmadan uyuyarak geçiyor evimi bile toplayasim yok, toplasam da temiz evden zevk de almıyorum, hiçbir şeye vakit yok yapayalnız bir yaşamım var arkadaşlarım var ama çoğu uzakta, bu şehirde en fazla tanıdıklar var. Bazen insanlarla buluşmak külfet gibi geliyor zevk alamıyorum. İnsanlara çok ofkeleniyorum hele hadsiz hadsiz salak salak konuşmalara tahammülüm kalmadı ama belli de etmiyorum duygularımı. Doktor gizli depresyondasin dedi ilaç başladı. Dertleşmek istedim sadece.
Ben çalıştıkça rahatlıyorum. Bir işe yaradığımı hissediyorum. Onun dışında ev işi vs nefret ediyorum🤦
 
Bence kişinin en iyi rakibi kendisi, başkalarıyla değil de kendimiz için yapacaksak bir şey yapmalıyız. Kendimiz için üstüne katmalıyız. Herkesin mutlaka çok mutlu olduğu bir şey var önemli olan onu bulup çıkartmak ve mutlu olmak. Mevsim geçişi de var biraz işin içinde tabi bilmem etkileniyor musunuz ama ben de bu dönemlerde pek kimseyle görüşmek istemem bir şey yapmak istemem.
 
Konu sahibesi yurtdışı deneyiminiz var, yabancı diliniz zaten var eğitminiz var siz yeterli değilseniz kim yeterli söyler misiniz?:bicak:En Büyük TÜRKİYE

İşyeriniz 5 para etmez öncelikle bunu söyleyeyim, yani ben o işi gayet nitelikli şekilde yaptığınıza eminim ama bir bk beğenmemek ülkemizin milli sporlarından. O sizi beğenmeyenler sizden daha nitelikli mi, verseniz o işi daha iyi mi yapar? Hiç sanmıyorum.

Hayatlarımız ve eğitimlerimiz benzese de ben asla yetersiz hissetmedim çünkü işyerim destekleyici bir işyeri. Siz yetersiz değilsiniz, iş arkadaşlarınız b.k gibi maalesef.
 
6 yaşında okumayı soktugumden beri çalış çalış sürekli bir sınav sürekli bir yarış rekabet. Asla yeterli olmuyorsun hep birileri seni eleştiriyor hep birileri senden daha fazla bir şeyler bekliyor asla yeterli değilsin mesai yapıyorsun eve geliyorsun ama mesai bitmiyor, daha da okuman gerekiyor, çalışman, ufkunu açman, yoksa hemen elestiriliyorsun begenilmiyorsun performansına düşük veriyorlar uyariyorlar. Birçok kişiye göre şanslı ayrıcalıklı bir insanım gelirim fena değil ailem var dostlarim var ama bu da ne biçim bir yaşam bilemiyorum yani haftasonlari bazen hiçbir şey yapmadan uyuyarak geçiyor evimi bile toplayasim yok, toplasam da temiz evden zevk de almıyorum, hiçbir şeye vakit yok yapayalnız bir yaşamım var arkadaşlarım var ama çoğu uzakta, bu şehirde en fazla tanıdıklar var. Bazen insanlarla buluşmak külfet gibi geliyor zevk alamıyorum. İnsanlara çok ofkeleniyorum hele hadsiz hadsiz salak salak konuşmalara tahammülüm kalmadı ama belli de etmiyorum duygularımı. Doktor gizli depresyondasin dedi ilaç başladı. Dertleşmek istedim sadece.
Geçen yıl ben de böyleydim. Depresyondaydım, bir yandan hazırlanmam gereken bir sınavım vardı hazırlanamıyordum. Odam dağınıktı, masamın üstü görünmüyordu ama toplamıyordum. Ayda yılda bir toplasam da bu beni mutlu etmiyordu. Okulumu hiç sevmiyordum çünkü çok toksik bir ortamı gerçekten. İnsanlar sürekli saçma sapan tavırlar sergiliyorlardı. Bir yandan senin nelerle baş etmen gerektiğini bilmeden sürekli eleştiren, yetersiz olduğunu söyleyen öğretmenler. Gerçekten hiçbir şeyden zevk almıyordum. Hiçbir şeye tahammülüm yoktu.

Sonra geçti ama. Biraz da ben bazı insanların duygusal salınımlarını o kadar kişisel almamayı öğrendim. Sizde de böyle olacak bence. Zor bir dönem geçiriyorsunuz ama eninde sonunda bitecek.
 
6 yaşında okumayı soktugumden beri çalış çalış sürekli bir sınav sürekli bir yarış rekabet. Asla yeterli olmuyorsun hep birileri seni eleştiriyor hep birileri senden daha fazla bir şeyler bekliyor asla yeterli değilsin mesai yapıyorsun eve geliyorsun ama mesai bitmiyor, daha da okuman gerekiyor, çalışman, ufkunu açman, yoksa hemen elestiriliyorsun begenilmiyorsun performansına düşük veriyorlar uyariyorlar. Birçok kişiye göre şanslı ayrıcalıklı bir insanım gelirim fena değil ailem var dostlarim var ama bu da ne biçim bir yaşam bilemiyorum yani haftasonlari bazen hiçbir şey yapmadan uyuyarak geçiyor evimi bile toplayasim yok, toplasam da temiz evden zevk de almıyorum, hiçbir şeye vakit yok yapayalnız bir yaşamım var arkadaşlarım var ama çoğu uzakta, bu şehirde en fazla tanıdıklar var. Bazen insanlarla buluşmak külfet gibi geliyor zevk alamıyorum. İnsanlara çok ofkeleniyorum hele hadsiz hadsiz salak salak konuşmalara tahammülüm kalmadı ama belli de etmiyorum duygularımı. Doktor gizli depresyondasin dedi ilaç başladı. Dertleşmek istedim sadece.
Aaaa bu ben 😁
 
Bence kişinin en iyi rakibi kendisi, başkalarıyla değil de kendimiz için yapacaksak bir şey yapmalıyız. Kendimiz için üstüne katmalıyız. Herkesin mutlaka çok mutlu olduğu bir şey var önemli olan onu bulup çıkartmak ve mutlu olmak. Mevsim geçişi de var biraz işin içinde tabi bilmem etkileniyor musunuz ama ben de bu dönemlerde pek kimseyle görüşmek istemem bir şey yapmak istemem.

Olabilir gerçekten belki de mevsim gecisi
 
Geçen yıl ben de böyleydim. Depresyondaydım, bir yandan hazırlanmam gereken bir sınavım vardı hazırlanamıyordum. Odam dağınıktı, masamın üstü görünmüyordu ama toplamıyordum. Ayda yılda bir toplasam da bu beni mutlu etmiyordu. Okulumu hiç sevmiyordum çünkü çok toksik bir ortamı gerçekten. İnsanlar sürekli saçma sapan tavırlar sergiliyorlardı. Bir yandan senin nelerle baş etmen gerektiğini bilmeden sürekli eleştiren, yetersiz olduğunu söyleyen öğretmenler. Gerçekten hiçbir şeyden zevk almıyordum. Hiçbir şeye tahammülüm yoktu.

Sonra geçti ama. Biraz da ben bazı insanların duygusal salınımlarını o kadar kişisel almamayı öğrendim. Sizde de böyle olacak bence. Zor bir dönem geçiriyorsunuz ama eninde sonunda bitecek.
İnşallah bana da o bitiş gelir
 
6 yaşında okumayı soktugumden beri çalış çalış sürekli bir sınav sürekli bir yarış rekabet. Asla yeterli olmuyorsun hep birileri seni eleştiriyor hep birileri senden daha fazla bir şeyler bekliyor asla yeterli değilsin mesai yapıyorsun eve geliyorsun ama mesai bitmiyor, daha da okuman gerekiyor, çalışman, ufkunu açman, yoksa hemen elestiriliyorsun begenilmiyorsun performansına düşük veriyorlar uyariyorlar. Birçok kişiye göre şanslı ayrıcalıklı bir insanım gelirim fena değil ailem var dostlarim var ama bu da ne biçim bir yaşam bilemiyorum yani haftasonlari bazen hiçbir şey yapmadan uyuyarak geçiyor evimi bile toplayasim yok, toplasam da temiz evden zevk de almıyorum, hiçbir şeye vakit yok yapayalnız bir yaşamım var arkadaşlarım var ama çoğu uzakta, bu şehirde en fazla tanıdıklar var. Bazen insanlarla buluşmak külfet gibi geliyor zevk alamıyorum. İnsanlara çok ofkeleniyorum hele hadsiz hadsiz salak salak konuşmalara tahammülüm kalmadı ama belli de etmiyorum duygularımı. Doktor gizli depresyondasin dedi ilaç başladı. Dertleşmek istedim sadece.

Psikolog Tülay kök çok çok çok tavsiyemdir. Böyle düşünmeniz sebepsiz değil, ilaçlar da bir yere kadar. Ben çok faydalandım.
 
Konu sahibesi yurtdışı deneyiminiz var, yabancı diliniz zaten var eğitminiz var siz yeterli değilseniz kim yeterli söyler misiniz?:bicak:En Büyük TÜRKİYE

İşyeriniz 5 para etmez öncelikle bunu söyleyeyim, yani ben o işi gayet nitelikli şekilde yaptığınıza eminim ama bir bk beğenmemek ülkemizin milli sporlarından. O sizi beğenmeyenler sizden daha nitelikli mi, verseniz o işi daha iyi mi yapar? Hiç sanmıyorum.

Hayatlarımız ve eğitimlerimiz benzese de ben asla yetersiz hissetmedim çünkü işyerim destekleyici bir işyeri. Siz yetersiz değilsiniz, iş arkadaşlarınız b.k gibi maalesef.

Şefimi çok çok seviyorum o çok iyi. Cok caliskan iskolik. Beni de çok beğeniyor geçen dedi ki sen galiba atom karincasin. Sürekli çok onore edici şeyler söylüyor.

Ama bazı insanlar (sefimin de üzerinde kisiler veya başka birimlerden insanlar) gerçekten çok sinirimi bozuyor. Sürekli eleştiriyorlar. Veya aşırı kaba veya saygısız davranıyorlar. Geçen gün Allahın unuttuğu bi yerde güneşin altında inşaat ihalesi mi ne öyle saçma sapan bi is icin bi yere gittim tam sınırda. Gitmek zorundaydım yani başkasına devredemezdim de. O ara şarjım bitmişti benim nerede olduğumu bile bile bazı insanlar çabuk cevap ver bu aciiillll filan yazarak maillerine cevap vermemi istemişler. Sürekli böyle birkaç işi birden yapıyorum. Ama kimseye yetmiyor. İlk başladığımda herkese çok kibar guler yuzluydum. Artık içimden bu gelmiyor çünkü bazı insanlar asla saygı duymuyor bana istediklerini soyleyebileceklerini düşünüyorlar. Beraber çalıştığımız kamu kurumundan biri diyor ki sen oraya torpille mi girdin. Ben üniversite sınavında Türkiye 47.si olmuşum duyduğum laflara bak. Artık kaldıramıyorum bu kadar kaba insanı.
 
Şefimi çok çok seviyorum o çok iyi. Cok caliskan iskolik. Beni de çok beğeniyor geçen dedi ki sen galiba atom karincasin. Sürekli çok onore edici şeyler söylüyor.

Ama bazı insanlar (sefimin de üzerinde kisiler veya başka birimlerden insanlar) gerçekten çok sinirimi bozuyor. Sürekli eleştiriyorlar. Veya aşırı kaba veya saygısız davranıyorlar. Geçen gün Allahın unuttuğu bi yerde güneşin altında inşaat ihalesi mi ne öyle saçma sapan bi is icin bi yere gittim tam sınırda. Gitmek zorundaydım yani başkasına devredemezdim de. O ara şarjım bitmişti benim nerede olduğumu bile bile bazı insanlar çabuk cevap ver bu aciiillll filan yazarak maillerine cevap vermemi istemişler. Sürekli böyle birkaç işi birden yapıyorum. Ama kimseye yetmiyor. İlk başladığımda herkese çok kibar guler yuzluydum. Artık içimden bu gelmiyor çünkü bazı insanlar asla saygı duymuyor bana istediklerini soyleyebileceklerini düşünüyorlar. Beraber çalıştığımız kamu kurumundan biri diyor ki sen oraya torpille mi girdin. Ben üniversite sınavında Türkiye 47.si olmuşum duyduğum laflara bak. Artık kaldıramıyorum bu kadar kaba insanı.
Mesleğiniz ne
 
Şefimi çok çok seviyorum o çok iyi. Cok caliskan iskolik. Beni de çok beğeniyor geçen dedi ki sen galiba atom karincasin. Sürekli çok onore edici şeyler söylüyor.

Ama bazı insanlar (sefimin de üzerinde kisiler veya başka birimlerden insanlar) gerçekten çok sinirimi bozuyor. Sürekli eleştiriyorlar. Veya aşırı kaba veya saygısız davranıyorlar. Geçen gün Allahın unuttuğu bi yerde güneşin altında inşaat ihalesi mi ne öyle saçma sapan bi is icin bi yere gittim tam sınırda. Gitmek zorundaydım yani başkasına devredemezdim de. O ara şarjım bitmişti benim nerede olduğumu bile bile bazı insanlar çabuk cevap ver bu aciiillll filan yazarak maillerine cevap vermemi istemişler. Sürekli böyle birkaç işi birden yapıyorum. Ama kimseye yetmiyor. İlk başladığımda herkese çok kibar guler yuzluydum. Artık içimden bu gelmiyor çünkü bazı insanlar asla saygı duymuyor bana istediklerini soyleyebileceklerini düşünüyorlar. Beraber çalıştığımız kamu kurumundan biri diyor ki sen oraya torpille mi girdin. Ben üniversite sınavında Türkiye 47.si olmuşum duyduğum laflara bak. Artık kaldıramıyorum bu kadar kaba insanı.
Senin bu durumun öldürecek beni. Mail atarlarsa atsınlar, acilse acil... sen bir işle meşgulsün ve müsait oluncaya kadar bütün o xxxx insanlar mecburen bekleyecekler. Bunca başarına tecrübene bakarak herkese tepeden bakar başkası olsa senin yerinde. Elbette tevazu iyidir ama fazla tevazu vasattan nasihat dinletir. Durumun tam da bu. Ancak umudum yok sen kafalı olamazsın. Bende böyle seni omuzlarından tutup sarsma isteği uyanıyor. Uzmana devam etmeni öneririm.
 
Her zaman diyorum, senin en büyük problemin cevrenin başarılı-elit bir azınlık olması 😂
Ailen doktor, ailenin çevresi bu düzeyde - çocuklarının eğitimi ve başarısı için her türlü odemeyi yapacak güçte insanlar, gittiğin lise Türkiye'de herkesin adını bildiği bir lise,tüm lise arkadaslarinin başarılı olmak dışında alternatifi yok, universiten de öyle. Haliyle eş dost- arkadaş - kanka çevren hep belli başarılara sahip insanlardan oluşuyor.
O yüzden başardığın şeyler sana çok olağan ve - başkalarıyla kiyaslarsak- yetersiz geliyor.
O yüzden bu hisle başbaşa kalıp duruyorsun.
Mesela benim çevremde olsaydın ve şu an olduğun kisinin mesela dörtte biri olsaydin tüm çevrem seni ; woooooaaaaawwwwwwe Afrika'da insan hakları için çalışmış 🤤🤤🤤🤤
Aaaaa GSden mi mezun olmuş 🤤🤤🤤
Kıza bak anadili gibi konuşuyor 🤤🤤🤤 falan diye pohpohlardi.
Mahallede falan insanlar senden bahsederdi 😂
 
Şefimi çok çok seviyorum o çok iyi. Cok caliskan iskolik. Beni de çok beğeniyor geçen dedi ki sen galiba atom karincasin. Sürekli çok onore edici şeyler söylüyor.

Ama bazı insanlar (sefimin de üzerinde kisiler veya başka birimlerden insanlar) gerçekten çok sinirimi bozuyor. Sürekli eleştiriyorlar. Veya aşırı kaba veya saygısız davranıyorlar. Geçen gün Allahın unuttuğu bi yerde güneşin altında inşaat ihalesi mi ne öyle saçma sapan bi is icin bi yere gittim tam sınırda. Gitmek zorundaydım yani başkasına devredemezdim de. O ara şarjım bitmişti benim nerede olduğumu bile bile bazı insanlar çabuk cevap ver bu aciiillll filan yazarak maillerine cevap vermemi istemişler. Sürekli böyle birkaç işi birden yapıyorum. Ama kimseye yetmiyor. İlk başladığımda herkese çok kibar guler yuzluydum. Artık içimden bu gelmiyor çünkü bazı insanlar asla saygı duymuyor bana istediklerini soyleyebileceklerini düşünüyorlar. Beraber çalıştığımız kamu kurumundan biri diyor ki sen oraya torpille mi girdin. Ben üniversite sınavında Türkiye 47.si olmuşum duyduğum laflara bak. Artık kaldıramıyorum bu kadar kaba insanı.


Eee yani şantiyeye gitmiş birine acil yazıp mail atmak cidden kafasızlık, mail attığın kişi ne yapsın ofiste değil ki sana istediğin şeyi bulsun yollasın Allahın dağında :KK51: Bu kadar kafasız bir insan zaten hadsizdir de geçer karşına seni eleştirir. O zaman sen de karşısına geçip diceksin ki

sen canım kardeşim kör müydün şantiyeye gittiğimi bilmiyor muydun? ben sana dağın başından nasıl yardımcı olayım??

Yani insan hakları örgütündeki Avrupalı kibar, zamanına saygılı işarkadaşını burda bekleme. Burdaki iş arkadaşların ünv mezunu hödükler gördüğüm kadarıyla. Madem saygısızlık yapıyorlar birine haddini bildir, 3ye haddini bildri 3. cevap veremez. Sürekli birilerin had bildirmek çok yorucu biliyorum, ama böyle çok mütevazisin o yüzden insanlar kendilerini bir halt sanıyor. Son cümledeki hıyara misal ben ünv sınavı 47.siyim sen ne haltsın ki benim başarıma laf ediyorsun demeliydin.

Sadece senin işarkadaşları değil, bence genel olarak toplumda böyle bir sorun var. Sokaktaki sıradan insan evladının burnu bile kaf dağında kendini bir nane sanıyor sanırsın atomu parçalıyor, sanırsın dünyanın tek sahibi ... Herkes aşırı hadsiz ve terbiyesiz.

Türkiyeyi özledin biliyorum bir noktadan sonra vatan özlemi çok geliyor ama bu kaba ve saygısız insanlar seni ilk yılında bıktırmış. Ben de dönücem ama bakalım ne yapıcam :KK51:
 
Back
X