18 yaşında üniversite kazandım.
Başka bir şehirde ev tuttum, annemle birlikte eve yerleştim ve üniversiteye başladım.
Ortalama 3 ay sonra annemi evde yerde bulmam, hastaneye kaldırmamız, ve çok geçmeden kanser olduğunu öğrenmem. Genel taramalardan sonra kanserin tüm vücuda yayılmış olduğunu öğrenmem...
18 yaşındaydım, kimsem yoktu, ne ailem, ne bir başka kişi...
Annem yoğun bakımda, ben lavabo musluklarından su içtim, su param dahi yokken...
Annem eve çıktı, ben okulu bitirdim.
Ama bu sırada 3 ay evdeysek 4.ay hastane-yoğun bakım-taburcu durumlarını yaşadık. Annem yoğun bakımda yatarken, yoğun bakım kapısında vize ve finallere çalışıp dönem uzatmadan mezun oldum.
Hemen başvurular, mülakatlar, sınavlar derken, resmen dokuz doğurarak özel bir bankada işe başladım. Yanlış olmasın, bayram için bayram parası ödendi bize, hemen çekip anneme verdim, al dedim, al kızından sana... Ne kadar getirsem avuçlarına döksem, emeğini alamam, ama bu senin hakkın. Ne istiyor canın al, ye, harca. İster çöpe at, helal hoş olsun... O ağlaması, beni öpmesi, bana sarılması...
Gurur duyuyorum seninle Vinka'm demesi.. Bana yetti.
Ama nasıl geldim oralara, neler yaşadım ben bilirim, bir omuz bulamazken ağlamak ve direnmek için. Tek başıma geldim nereye geldiysem.
Birgün bankada mesaim vardı, oraya gittim. Arada yemek yemek yerine anneme kazak - pantolon takımı almıştım, -kış ayı- çıkmama 2 saat kala telefon geldi, 'annen vefat etti, gel' diye.
Annem vefat etti, benim canım gitti.
Tek başıma yıkadım, pakladım, defnettim.
Tek başıma, birikimsiz, tecrübesiz hayata tutunmaya devam ettim. Annemden kalan borçları ödediğim için iyice dibe battım. Bazen aç uyudum, ama toparlandım. Sonrada aşık olduğum insanla evlendim, yuvamı kurdum.
Geriye baktığımda şükrediyorum bugüne, ama gelişim... O kolay olmadı işte.
Hayat herkese farklı bir sınav yapıyor, Allah herkese sabır versin, kolaylık versin.
Dilerim hepiniz/hepimiz dertlerimizden arınır, her sınavdan sağ çıkmayı başarırız.
Allah yardımcınız olsun inşallah...