- 24 Temmuz 2014
- 485
- 170
- 53
Yaş 33. İyi bi mesleğim var. Ona göre de aylık kazancım var tabii. Maddi yönden şükür bi ihtiyacım yok. Bnm ihtiyacım insan sevgisi onayı. Napiyorum ediyorum insanların bana saygı duynamasına sebep oluyorum. Kendimi kimi zaman ezik göstermekten, kimi zaman 2 lafı bi araya getirirken saçmalamaktan ya da düşüncelerimi toplayamamaktan, insanlarla ilk iletişimi başarılı bir şekilde yapmama ragmen diğer bi araya geldiğimiz zamanlarda yavaş yavaş kendimi daha basite alınmasından saygınlık seviyemi eksilere indirmekten kurtaramıyorum.
dolayısıyla kardeşlerim dahil gelinler akrabalar meslektaşlar kimse adam yerine koymuyor insan yerine saymıyor. Bi ağırlığım yok yani.
Beynimde hep bu derdin verdiği bir ağırlık hissediyorum. Ferah olmuyor beynim. Ve sonuç :
Yalnızım
mutsuzum
kötü günümde de iyi günümde de kimse yok.
Psikolog denedim. İlaç denedim. Kitaplar yazılar okudum. Olmuyor. Şuanda bile beynimde ağırlık hissediyorum halbuki güya tatildeyim. Ve sonuç:
Hayat cidden sarmıyor.
dolayısıyla kardeşlerim dahil gelinler akrabalar meslektaşlar kimse adam yerine koymuyor insan yerine saymıyor. Bi ağırlığım yok yani.
Beynimde hep bu derdin verdiği bir ağırlık hissediyorum. Ferah olmuyor beynim. Ve sonuç :
Yalnızım
mutsuzum
kötü günümde de iyi günümde de kimse yok.
Psikolog denedim. İlaç denedim. Kitaplar yazılar okudum. Olmuyor. Şuanda bile beynimde ağırlık hissediyorum halbuki güya tatildeyim. Ve sonuç:
Hayat cidden sarmıyor.