İnsanlar günümüzde bi böcek gibi ölürken,iyi niyet,temiz kalp,samimi yaklaşımlar kalmamış denecek kadar azken,rant peşinde olanlar yüksek mertebede ve ekmek derdinde olanlar sürünmeye devam ederken ve kimse kimseye acımayıp lüks peşine düşmüşken,ahlaksızlık edepsizlik ve hayvani duygular minicik çocuk dediğimiz kişilerin bile karakterine yerleşmişken,televizyonumuz insanımız bunu yadırgamayıp beslemeye ve beslenmeye devam ederken her şey bu kadar kötüyken ben hayata olumlu bi şekilde bakmakta zorlanıyorum.İnsanlar bedavaymış gibi yalan söylüyo,aldanmıcakmış gibi aldatıyo,cezasını çekmiceğini zannedip vurup kırıp öldürüyo çevresine ve kendine zarar veriyo. Ya nolduk biz böyle,aramızda hiç mi insan kalmadı benim gibi düşünen.Ben kendimi bu insanlığa ait hissedemiyorum ve aralarında yaşarken ciddi anlamda zorlanıyorum ve tüm bu yaşadıklarımız,duyduklarım,gördüklerim,çevremde olup bitenler benim insanlara ve hayata karşı güvenimi zedeleyip psikolojimi bozuyo. Kendimi yalnızlaştırıyorum çevremde kimseyi istemiyorum zarar görmeyim diye.Bu şekilde nereye kadar gidicek bilemiyorum. Mutluluğu bile doyasıya yaşayamıyorum mutsuz olduğum zamanları da gözümün önüne getirip. Çünkü biliyorum mutsuz oldugunda mutlu insanlara bakıp kendine üzülüyosun.Kimseyi üzmek incitmek istemedigim bu dünyada kendi varlıgımı gereksiz buluyorum. Çünkü herkes birbirinden besleniyo durumuna gelmişiz.Utanıyorum.