Merhaba.uzun zamandır üzerinde her an düşündüğüm bir konuyu fikir alışverişine açmak istiyorum.zaman zaman çok sert ve çok empatiden yoksun yorumlar yaptığımın farkındayım.ilaç kullanmadığım dönemlerde resmen kendimi tanıyamayacağı bir hale geliyorum.bikiyorum zaman zaman çok kalp kırdım.devam ettiğim zamanlar da oluyor bu duruma.aslına bakarsanız kötü ve huysuz biri olmak istemiyorum ama mutluluk seviyem onkadar düşük ki içimdeki mutsuzlukla ve huzursuzlukla nasıl başa çıkacağımı bilemiyorum.yani demem o ki hayat bence hiç güzel bir yer değil.düşünüyorum da iyi ki dünyaya gelmişim dediğim gün sayısı var ki? Varsa da 3,5 gün birşeydir.ama keşke gelmeseydin demediğim bir gün bile yok.şu an sürekli bir duygusallık içindeyim.arada sırada da öfkeleniyorum hayatım bu döngüden ibaret.ilaç desteği almama rağmen.ama gördüğüm kadarıyla hiç de yalnız değilim.gerek açılan konular gerek çevremden şahit olduğum hayatlar, insanlar.herkes içindeki bunalımlı duygularla başa çıkabilmek için saçmalıyor, debeleniyor.zaten mutsuz olan kişileri çıkart, geri kalanlar da deli dediğimiz kategoriden bence.bazen derim 80 milyonluk tımarhane diye.herkesin çocuğu maşllah 10 numara 5 yıldız ama toplumun seviyesi ortada.burada bile ne hayatlar okuyoruz benimki onlarla ölçülemez bile.ana fikrim şu.ee madem bu dünyada neredeyse kimse mutlu ve huzurlu değil, insanlarımız rezil bir hâlde.biz niye ısrarla bu gereksiz hayatlara çocuk dünyaya getirmeye devam edip duruyoruz.hani astarı yüzünü karşılamaz derler ya tam öyle bir yerdeyiz.arqnızda mutlu olanlarının da vardır ama görünen köy de kılavuz istemiyor.ülke gündemine baktığımızda.yani neden illa en rezil hayat yaşayanlarımiz bile üremeye çalışıyor.hiç ki düşünülmüyor. Ben mutsuzum neden başkalarını da burada yaşamaya mahkum etmeyeyim diye.tek gerekçe anne olma duygusu mudur yani? Ya da yanımda insan olsun.Bu kadar mı benciliz ?.Bu hayattan memnun musunuz? Ya da sadece mücadele eder gibi mi hissediyorsunuz?