- 16 Mart 2015
- 80
- 13
- 18
Herkese iyi geceler, bu ikinci konum. Farklı bir nickle buradayım yine ama belirtmek istemediğim için bunu kullanıyorum. Daha önceki annemle ilgili konuyu belki hatırlayan olur. (Üzerimde tamamen hakimiyet kuruyor resmen, gezdiğim yediğim içtiğim maaşım herşey onda, o ne derse o oluyor)
Bu defa annem ile alakasız bir konu ama başlangıç noktası yine onun baskıları oldu. Özellikle yazmamdaki sebep ise ne olur sizler, anneler, kızlarınızın böyle hatalara bu sebeplerle düşmesini engelleyin diyedir ve fikir almak için.
Ben 26 yaşındayım, 19 yaşındayken bir anlık basiret bağlanması mıdır yoksa gerçekten salaklık mıdır bilemedim ama biriyle tanıştım ve yalnızca 2-3 ay konuşmanın ardından, hiç bilmediğim bir ildeki ona kaçtım. Bunda yine annemin baskıları vardı, sanki o tanımadığım insan sayesinde kurtulacağım mutlu olacağım sandım ama yanılmam pek uzun sürmedi. Çok şükür ki bir kaç gün içerisinde evime geri döndüm, nişan oldu ve peşine ayrıldık o konuda açılmamak üzere kapandı. Ancak en büyük hatayıda orda yaptım ki kaçtığım kişiyle birlikte oldum. İşte asıl kabus ondan sonra başladı. Meğerse kurtuluşum sandığım şey benim sonum olmuş. Demekki Rabbim bana "buna dert diyordun ama bak daha da beteri var" dedi.
O gün bugündür kimseye güvenemedim, korktum. Evlilik hele öyle uzak ki, kendimi o kadar değersiz hissediyorum ki. O gün bugündür ne zaman düşünsem ağlıyorum yaptığıma inanamıyorum. Kimselere anlatamıyorum ama boğuluyorum resmen.
Kesinlikle bir erkeğin bu şekilde beni kabul etmeyeceğini düşünüyorum. Evet erkekler sütten çıkmış ak kaşık değil bunu söylediğim için kızacaksınız belki de biliyorum. Sonuçta benim öncem kimseyi ilgilendirmez ama belki de bize hep öğretilen şeyler bilinçaltımda bana bunu hissettiriyor.
Bazen acaba olurda karşıma biri çıkarda evlenirsem öncesinde kızlık zarı ameliyatı yaptır söyleme diyor, ama bunu asla yapamam. Kimseyi kandıramam yalan söyleyemem zaten vicdan azabı çekiyorum bu defa iki katına çıkar bu azabım hiç yaşayamam.
Beni acımasızca eleştirenler olabilir saygı duyarım ama dedim ya bu bir hata, hepimiz insanız ve yapıyoruz kimi küçük kimide böyle büyük ve çözümsüz.
Bu defa annem ile alakasız bir konu ama başlangıç noktası yine onun baskıları oldu. Özellikle yazmamdaki sebep ise ne olur sizler, anneler, kızlarınızın böyle hatalara bu sebeplerle düşmesini engelleyin diyedir ve fikir almak için.
Ben 26 yaşındayım, 19 yaşındayken bir anlık basiret bağlanması mıdır yoksa gerçekten salaklık mıdır bilemedim ama biriyle tanıştım ve yalnızca 2-3 ay konuşmanın ardından, hiç bilmediğim bir ildeki ona kaçtım. Bunda yine annemin baskıları vardı, sanki o tanımadığım insan sayesinde kurtulacağım mutlu olacağım sandım ama yanılmam pek uzun sürmedi. Çok şükür ki bir kaç gün içerisinde evime geri döndüm, nişan oldu ve peşine ayrıldık o konuda açılmamak üzere kapandı. Ancak en büyük hatayıda orda yaptım ki kaçtığım kişiyle birlikte oldum. İşte asıl kabus ondan sonra başladı. Meğerse kurtuluşum sandığım şey benim sonum olmuş. Demekki Rabbim bana "buna dert diyordun ama bak daha da beteri var" dedi.
O gün bugündür kimseye güvenemedim, korktum. Evlilik hele öyle uzak ki, kendimi o kadar değersiz hissediyorum ki. O gün bugündür ne zaman düşünsem ağlıyorum yaptığıma inanamıyorum. Kimselere anlatamıyorum ama boğuluyorum resmen.
Kesinlikle bir erkeğin bu şekilde beni kabul etmeyeceğini düşünüyorum. Evet erkekler sütten çıkmış ak kaşık değil bunu söylediğim için kızacaksınız belki de biliyorum. Sonuçta benim öncem kimseyi ilgilendirmez ama belki de bize hep öğretilen şeyler bilinçaltımda bana bunu hissettiriyor.
Bazen acaba olurda karşıma biri çıkarda evlenirsem öncesinde kızlık zarı ameliyatı yaptır söyleme diyor, ama bunu asla yapamam. Kimseyi kandıramam yalan söyleyemem zaten vicdan azabı çekiyorum bu defa iki katına çıkar bu azabım hiç yaşayamam.
Beni acımasızca eleştirenler olabilir saygı duyarım ama dedim ya bu bir hata, hepimiz insanız ve yapıyoruz kimi küçük kimide böyle büyük ve çözümsüz.