Hayatımın kalanına devam etmek istemiyorum..

Hepinize çok teşekkür ederim güzel sözleriniz motive eden yazılarınız için. Bi arkadaş yazmış üni sınavı için mi üzülüyorsun diye, sadece o değil. O başarısızlıklarımdan sadece biri. Yaşadığım şehir çok küçük, belli bir yaşa gelince evlenen iş güç sahibi olup sırasıyla ev araba alan insanların yaşadığı, dünyalarının sadece bu olduğu bi şehir. Tek avantajı ailemin olması. Onlarla birlkte yaşamayı seviyorum aslında kendimi güvende hissediyorum ama bu şehirden nefret ediyorum. Kaç kere gitmek için başka şehirlerde başvurular yaptım olmadı.
Ya yazılıyı geçtim mülakatta kaldım ya da kazanamadım hiç birini. Artık çok yoruldum işe yaramaz olmaktan.
Ama beni en çok yoran şey, bütün bu içmde dolup taşan şeyleri hep susturmak zorunda kalıyorum. Çevremdeki insanlara sorsanız beni dünyanın en eğlenceli güleryüzlü neşeli insanı olarak tanımlarlar. Biriyle dertleşsem bile derdimle dalga geçmeye gülmeye çalışırım. Ama benim istediğim bağıra bağıra ağlamak, neden böyle oluyor, neden kötü şeyleri ben yaşıyorum diye haykırmak.
Hayatıma girenlerin çoğu beni bi şekilde yaraladı. Kadın erkek farketmeden. Geri kalan kısımda benim hatalarımla dolu. Bir taraftan bunların vicdanı da var. Ama en zoru kimseye belli etmemeye çalışmak..
ailem farketmesin üzülür, arkadaşlarım bütün ayrıntıları bilmesin belki ilerde bunlar önüme çıkar düşünceleriyle hep mutlu rolü yapmaktan çok yoruldum..
yaşım 29 arkadaşlarımın ikinci çocugu oldu büyüdü ben hala üni sınavınamı girsem hangi ilana başvursam nasıl şehir değiştirebilirim düşüncelerindeyim.
En sevdiğim şeyleri yapmaya çalıştım son dönemlerde. Ama olmadı yine mutlu olamıyorum. Sabah uyanmak zulüm gibi geliyor. Keşke bi kaza olsa benim isteğim dışında ölsem diyorum bazen..
Bikaç yıl önce psikologa gittim, seans ücreti çok fazlaydı ona güvendim belki yararını görürüm diye düşündüm ama sadece dinledi kişilik testleri falan filan derken kaç seasn geçti ve ben onun söylediği bi cümleyi bile hatırlamıyorum. İlaçlar korkutuyo beni duygusuz hissiz sürekli uyuyan biri olurum diye korkuyorum.
Sıkışıp kaldım.. çamurun içindeyim sanki ben çabaladıkça daha da derine batıyorum. Daha yaşadığım şehirden bile gidemiyorum onu bile beceremiyorum,ölmeyi nasıl beceririm diye düşünüyorum

nscckts .!.:

hele bır kahve ıcın kendınıze gelın de konusalım sonra...
sevmedım bu halınızı bır yuzunuzu yıkayın kahve ıcelım hadı

Genişletmek için tıkla...

Kahve alkol çay sevdiğim bir sürü içecekler.. olmadı olmuyor..

Kocayaslisiskodunya .!.:

Kahve alkol çay sevdiğim bir sürü içecekler.. olmadı olmuyor..

Genişletmek için tıkla...

oluurrr hepsı olur hersey gecer su dunyada gecmeyen dert tasa yok gecmıyor dıyerek eksık konusursanız daha buyuk dertlerle sınanırsınız bu derdınıze sukrettırır ınanın

ben sızı cok ıyı anladım ve hıssettım tum samımıyetınızle yalnızlıgınızı gordum tek dıyebılecegım sey yasadıgınız en zor an en zor olay en buyuk kayıplar hıcbırsey ılk gunku gıbı kalmıyor zaman gercekten ılac kendınıze zaman verın kendı kendınızı psıkologu olun boyle sık sık konu acın kendı kendınıze yazın kendı kendınıze anlatın konusun bosaltın once kafada atın tutun bır sure sonra bunların hepsınden vazgecıp aşacaksınız ıce atmayın ustunu kapatmayın sadece uzulmeyın uzulmeyı dıbıne kadar yasayın ıyıce kederlenın aglayın bol bol atın

denıze suya falan gıtme ımkanınız varsa gıdın yalnızlık aslında ınsana ıyı gelır once yalnız kalın bır atmosferı ortamı yoklayın sonra sahıp olduklarınızı dusunun ınsanların dertlerını dınleyın bol bol ınsanları dınleyın aşama aşama yanı hepsı... kendınızı bulacaksınız :)

bu surede gecmez dedıklerınız gececek duzelmez dedıklerınız duzelecek

sadece sabır ve zaman

Hiç kimsenin hayatı o kadar da kötü olamaz.Bi işiniz ve aileniz var sadece bakış açınızı değiştirmeniz gerekiyor ilaçlara da ihtiyacınız yok hayata baktığınız yeri değiştirin.O hayatını yoluna koydu ikinci çocuğunu doğurdu dediğiniz insanlar artık duraklama dönemindeler bence ama siz hala devam edebiliyorsunuz seçeneğiniz çok öyle mi böyle mi diye sorabiliyorsunuz sizin yerinizde olmak isteyen çook insan vardır eminim hayatım bok gibi derken ailenizden birisinin hastalık haberini alırsınız şu durumunuza şükür edersiniz hayatın hiç şakası yok bence ayağınızı denk alın.sevgiyle kalın...

Kocayaslisiskodunya .!.:

Herkese merhaba,
Konuyu açmadan önce eski tüm konularımı okudum. Ne güzel heycanlı zamanlarım varmış, gerçi sonucunda bişey olmamış ama yine de mutlu günler yaşamışım.
Uzun zamandır içimde bastırmaya çalıştığım duygularım var. Şu an bu yazıyı işyerimde ağlayarak yazıyorum. Hassas bi dönemdeyim sanırım, hiç bu kadar güçsüz hissetmemiştim kendimi. Ama ben artık sabahları heycanlumutlulukla kalkmıyorum. Hiç bir şeye karşı bi isteğim yok. Ne iş konusunda bi başarı yakalayabildim ne aşk.
Eski işyerimde çok büyük haksızlıklar gördüm, arkadaş kazığı yedim hem de iki kere. Çok çabuk insanlara güvenip onları içime alıyorum, kötülük beklemiyorum. Bu huyum yüzünden defalarca kez üzüldüm, hayal kırıklığına uğradım.
Beni mutlu eden hiçbir şey yok. Bi 10 yıl sonrasını merak etmiyorum, heycanlanmıyorum. Evlenirimçocuk sahibi olurum gibi bir hayalim yok. Biliyorum çünkü onu da beceremem. İlk evliliğimi beceremediğim gibi. Girdiğim sınavları kazanamadıgım gibi..
sadeceailemi düşünüyorum. Onları mahveder bu durum.belki de kendilerini suçlarlar, hep neden ararlar nedenyaptı diye. Ama inanın sabah uyandıgımda ilk aklıma gelen ölmek oluyor. Eskiden yaptıgımda beni mutlu eden şeyler artık eskisi gibi mutlu etmiyor beni.
Şuan düşünüyorum neye sahip olsamhayatım değişir ve eski mutluluguma sahip olurum diye, kocaman bir hiçbirşey!
Psikologa git diyeceksiniz biliyorum, onların hiç yardımı olmuyor, hayatımdaki bütün olumsuzlukları sihirli değneğiyle dokunup değiştiremeyeceklerine göre boşuna gitmiş olurum. Sadece o anlık cesaretimin gelmesini bekliyorum. Buraya neden yazdım onu da bilmiyorum, kimseye anlatamadıgım için sanırım. Ama içimde artık hiç istek yok, hiçbişeye karşı. İlaçlarla uyuşup robot gibi de yaşamak istemiyorum. Keşke bu kadar korkmasam, canımın yanacağını düşünmeden o bikaç dakikalık cesareti yakalayabilsem..

Genişletmek için tıkla...

ya ben senden cok daha agir seyler yasamisimdir yalnizligin dibine vurdum.cogu zaman aile de.yok hatalae yaptim ama hala hayattayim.deprwsyondasin ilaclari kucumseme kullan bence

kaçımızın renkli cümbüşlü bir hayatı var ki? öyle olsa buradaki yorumları okumaya ve yazmaya vakit bulamazdık bence :)

bence anlattığınız şeyler dert bile değil. bazı insanların yaşadıklarının yanında bunlar ne ki. ama kıyaslamıyorum çünkü her insanın hassasiyeti farklıdır. öncelikle çözüm odaklı olmanızı öneririm. size en iyi gelecek şey, kendi kendinizi telkin etmeniz. ağlamanız şikayet etmeniz ya da intihar çözüm değil.

sizi mutsuz eden şeylerden kurtulmaya çalışın. mesela yaşadığınız şehri sevmiyorsanız ve o şehirden gidemiyorsanız o şehri yaşanabilir hale getiren insanlarla takılın. dostlarınızla, ailenizle. küçük şeylerle mutlu olmayı deneyin. mucize beklemeyin. bakın bir arkadaş kahve önermiş. kahve içerek bile insan mutlu olabilir. neden olmasın?

Bunların sebebi lityum eksikliği demir eksiklği tiroid bile olablr psikiyatriye görünmen şart cnm, sebebi derken beynin olumsuzlklarla mücadelede bu elementlere ihtyacı var

Kocayaslisiskodunya .!.:

Hepinize çok teşekkür ederim güzel sözleriniz motive eden yazılarınız için. Bi arkadaş yazmış üni sınavı için mi üzülüyorsun diye, sadece o değil. O başarısızlıklarımdan sadece biri. Yaşadığım şehir çok küçük, belli bir yaşa gelince evlenen iş güç sahibi olup sırasıyla ev araba alan insanların yaşadığı, dünyalarının sadece bu olduğu bi şehir. Tek avantajı ailemin olması. Onlarla birlkte yaşamayı seviyorum aslında kendimi güvende hissediyorum ama bu şehirden nefret ediyorum. Kaç kere gitmek için başka şehirlerde başvurular yaptım olmadı.
Ya yazılıyı geçtim mülakatta kaldım ya da kazanamadım hiç birini. Artık çok yoruldum işe yaramaz olmaktan.
Ama beni en çok yoran şey, bütün bu içmde dolup taşan şeyleri hep susturmak zorunda kalıyorum. Çevremdeki insanlara sorsanız beni dünyanın en eğlenceli güleryüzlü neşeli insanı olarak tanımlarlar. Biriyle dertleşsem bile derdimle dalga geçmeye gülmeye çalışırım. Ama benim istediğim bağıra bağıra ağlamak, neden böyle oluyor, neden kötü şeyleri ben yaşıyorum diye haykırmak.
Hayatıma girenlerin çoğu beni bi şekilde yaraladı. Kadın erkek farketmeden. Geri kalan kısımda benim hatalarımla dolu. Bir taraftan bunların vicdanı da var. Ama en zoru kimseye belli etmemeye çalışmak..
ailem farketmesin üzülür, arkadaşlarım bütün ayrıntıları bilmesin belki ilerde bunlar önüme çıkar düşünceleriyle hep mutlu rolü yapmaktan çok yoruldum..
yaşım 29 arkadaşlarımın ikinci çocugu oldu büyüdü ben hala üni sınavınamı girsem hangi ilana başvursam nasıl şehir değiştirebilirim düşüncelerindeyim.
En sevdiğim şeyleri yapmaya çalıştım son dönemlerde. Ama olmadı yine mutlu olamıyorum. Sabah uyanmak zulüm gibi geliyor. Keşke bi kaza olsa benim isteğim dışında ölsem diyorum bazen..
Bikaç yıl önce psikologa gittim, seans ücreti çok fazlaydı ona güvendim belki yararını görürüm diye düşündüm ama sadece dinledi kişilik testleri falan filan derken kaç seasn geçti ve ben onun söylediği bi cümleyi bile hatırlamıyorum. İlaçlar korkutuyo beni duygusuz hissiz sürekli uyuyan biri olurum diye korkuyorum.
Sıkışıp kaldım.. çamurun içindeyim sanki ben çabaladıkça daha da derine batıyorum. Daha yaşadığım şehirden bile gidemiyorum onu bile beceremiyorum,ölmeyi nasıl beceririm diye düşünüyorum

Genişletmek için tıkla...

4 yıl önce ağır depresyon teşhisi konuldu bana yatırmak istediler hatta ama kabul etmedim kendimi tanıyorum daha kötü olurum dedim 2 yıldan fazla sürdü gidip gelmem ilaçta kullandım sandığın gibi robotluk bir durum olmuyor yan etkileri olunca hemen doktorunla görüşüyorsun değiştiriyor dozunu ayarlıyor şuan hayatım çok mu iyi değil tabi ki mutluda değilim öyle aman aman ama huzurluyum ailem yanımda işim var sağlıklıyım sevdiklerim sağlıklı arada küsüp barıştığım huysuzihtiyar bi sevgilim var ona bile şükrettim ya :) geçiyor ama birilerinin bişey yapmasını bekleme mutlu olmak için yine sen uğraşacaksın ha bu arada ben asla intihar etmeyi düşünmedim en kötü zamanımda bile sadece yatayım ot gibi kimse bana dokunmasın öylece kalayım istiyordum saçlarımı düğüm düğüm yaptığım için kestirmek zorunda kalmıştık annem yıkıyordu beni öyle hiç konuşmayan boş boş bakan o günlerimi hatırlayınca tüylerim diken diken oluyor dipsiz bir kuyudan çıkmaya çalışırmış gibi ama hiç mecalin yok seni çok iyi anlıyorum ama silkeleneceğin o an gelecek emin ol ve sabret

odrk .!.:

ederek

Genişletmek için tıkla...

nscckts .!.:

oluurrr hepsı olur hersey gecer su dunyada gecmeyen dert tasa yok gecmıyor dıyerek eksık konusursanız daha buyuk dertlerle sınanırsınız bu derdınıze sukrettırır ınanın

ben sızı cok ıyı anladım ve hıssettım tum samımıyetınızle yalnızlıgınızı gordum tek dıyebılecegım sey yasadıgınız en zor an en zor olay en buyuk kayıplar hıcbırsey ılk gunku gıbı kalmıyor zaman gercekten ılac kendınıze zaman verın kendı kendınızı psıkologu olun boyle sık sık konu acın kendı kendınıze yazın kendı kendınıze anlatın konusun bosaltın once kafada atın tutun bır sure sonra bunların hepsınden vazgecıp aşacaksınız ıce atmayın ustunu kapatmayın sadece uzulmeyın uzulmeyı dıbıne kadar yasayın ıyıce kederlenın aglayın bol bol atın

denıze suya falan gıtme ımkanınız varsa gıdın yalnızlık aslında ınsana ıyı gelır once yalnız kalın bır atmosferı ortamı yoklayın sonra sahıp olduklarınızı dusunun ınsanların dertlerını dınleyın bol bol ınsanları dınleyın aşama aşama yanı hepsı... kendınızı bulacaksınız :)

bu surede gecmez dedıklerınız gececek duzelmez dedıklerınız duzelecek

sadece sabır ve zaman

Genişletmek için tıkla...

Nedesembilemedimkiben .!.:

Hiç kimsenin hayatı o kadar da kötü olamaz.Bi işiniz ve aileniz var sadece bakış açınızı değiştirmeniz gerekiyor ilaçlara da ihtiyacınız yok hayata baktığınız yeri değiştirin.O hayatını yoluna koydu ikinci çocuğunu doğurdu dediğiniz insanlar artık duraklama dönemindeler bence ama siz hala devam edebiliyorsunuz seçeneğiniz çok öyle mi böyle mi diye sorabiliyorsunuz sizin yerinizde olmak isteyen çook insan vardır eminim hayatım bok gibi derken ailenizden birisinin hastalık haberini alırsınız şu durumunuza şükür edersiniz hayatın hiç şakası yok bence ayağınızı denk alın.sevgiyle kalın...

Genişletmek için tıkla...

canimyavrumm .!.:

ya ben senden cok daha agir seyler yasamisimdir yalnizligin dibine vurdum.cogu zaman aile de.yok hatalae yaptim ama hala hayattayim.deprwsyondasin ilaclari kucumseme kullan bence

Genişletmek için tıkla...

Etkisiz Eleman .!.:

kaçımızın renkli cümbüşlü bir hayatı var ki? öyle olsa buradaki yorumları okumaya ve yazmaya vakit bulamazdık bence :)

bence anlattığınız şeyler dert bile değil. bazı insanların yaşadıklarının yanında bunlar ne ki. ama kıyaslamıyorum çünkü her insanın hassasiyeti farklıdır. öncelikle çözüm odaklı olmanızı öneririm. size en iyi gelecek şey, kendi kendinizi telkin etmeniz. ağlamanız şikayet etmeniz ya da intihar çözüm değil.

sizi mutsuz eden şeylerden kurtulmaya çalışın. mesela yaşadığınız şehri sevmiyorsanız ve o şehirden gidemiyorsanız o şehri yaşanabilir hale getiren insanlarla takılın. dostlarınızla, ailenizle. küçük şeylerle mutlu olmayı deneyin. mucize beklemeyin. bakın bir arkadaş kahve önermiş. kahve içerek bile insan mutlu olabilir. neden olmasın?

Genişletmek için tıkla...

Fineas .!.:

Bunların sebebi lityum eksikliği demir eksiklği tiroid bile olablr psikiyatriye görünmen şart cnm, sebebi derken beynin olumsuzlklarla mücadelede bu elementlere ihtyacı var

Genişletmek için tıkla...

Hepiniz çok haklısınız. Ben de burda böyle bi konu okusam hemen hemen aynı şeyleri yazardım. Ama inanın bunu gerçekleştirmek çok zor. Yani o gücü yakalamak önemli olan zaten. Sabah uyanınca yataktan mutsuz kalkmak hiçbişey için istek duymamak çok yoruyor artık beni. İnsanlar bişeyler anlamasın diye sürekli mutlu rolü oynamak iyiymiş gibi yapmak çok çok zor.. doktor bi arkadaşıma danıştım,ben eskide kalmışım sanırım ilaçların sürekli uyuttuğunu uyuşturdugunu düşünürdüm, şuan ki ilaçlar öyle değilmiş. Sanırım bi psikiyatristten yardım almam gerekiyor. Geçmişe takılı yaşamak istemiyorum artık..

Ben kanser atlattım. Öyle kötü zamanlardı ki. Ölmekten ödün koparak yaşadım o zamanlar. Lütfen sıyrılın bu halinizden. Dışarda öyle güzel bir hayat var ki. Parlayan güneşi görebildiğimiz her gün umut var demektir. Beyniniz size oyun oynuyor, geçici bir süreç bu bunu sakın ama sakın unutmayın. Siz hayatınızı sonlandırırsınız ama ardınızda aileniz tek kelimeyle perişan olur hayatları biter. Bunu onlara yapmayın!

ay valla anneciğinizi babanızı düşünün benim bile gözlerim doldu şu an
sakin diyim yahu
ben sizi dinledikçe genç bir kız görüyorum sadece
bir kan testi yaptırıp değerlerinize de en kısa sürede baktırın
ve bir psikologtan memnun kalmadıysanız değiştirip başka birini deneyin.

Kocayaslisiskodunya .!.:

Hepinize çok teşekkür ederim güzel sözleriniz motive eden yazılarınız için. Bi arkadaş yazmış üni sınavı için mi üzülüyorsun diye, sadece o değil. O başarısızlıklarımdan sadece biri. Yaşadığım şehir çok küçük, belli bir yaşa gelince evlenen iş güç sahibi olup sırasıyla ev araba alan insanların yaşadığı, dünyalarının sadece bu olduğu bi şehir. Tek avantajı ailemin olması. Onlarla birlkte yaşamayı seviyorum aslında kendimi güvende hissediyorum ama bu şehirden nefret ediyorum. Kaç kere gitmek için başka şehirlerde başvurular yaptım olmadı.
Ya yazılıyı geçtim mülakatta kaldım ya da kazanamadım hiç birini. Artık çok yoruldum işe yaramaz olmaktan.
Ama beni en çok yoran şey, bütün bu içmde dolup taşan şeyleri hep susturmak zorunda kalıyorum. Çevremdeki insanlara sorsanız beni dünyanın en eğlenceli güleryüzlü neşeli insanı olarak tanımlarlar. Biriyle dertleşsem bile derdimle dalga geçmeye gülmeye çalışırım. Ama benim istediğim bağıra bağıra ağlamak, neden böyle oluyor, neden kötü şeyleri ben yaşıyorum diye haykırmak.
Hayatıma girenlerin çoğu beni bi şekilde yaraladı. Kadın erkek farketmeden. Geri kalan kısımda benim hatalarımla dolu. Bir taraftan bunların vicdanı da var. Ama en zoru kimseye belli etmemeye çalışmak..
ailem farketmesin üzülür, arkadaşlarım bütün ayrıntıları bilmesin belki ilerde bunlar önüme çıkar düşünceleriyle hep mutlu rolü yapmaktan çok yoruldum..
yaşım 29 arkadaşlarımın ikinci çocugu oldu büyüdü ben hala üni sınavınamı girsem hangi ilana başvursam nasıl şehir değiştirebilirim düşüncelerindeyim.
En sevdiğim şeyleri yapmaya çalıştım son dönemlerde. Ama olmadı yine mutlu olamıyorum. Sabah uyanmak zulüm gibi geliyor. Keşke bi kaza olsa benim isteğim dışında ölsem diyorum bazen..
Bikaç yıl önce psikologa gittim, seans ücreti çok fazlaydı ona güvendim belki yararını görürüm diye düşündüm ama sadece dinledi kişilik testleri falan filan derken kaç seasn geçti ve ben onun söylediği bi cümleyi bile hatırlamıyorum. İlaçlar korkutuyo beni duygusuz hissiz sürekli uyuyan biri olurum diye korkuyorum.
Sıkışıp kaldım.. çamurun içindeyim sanki ben çabaladıkça daha da derine batıyorum. Daha yaşadığım şehirden bile gidemiyorum onu bile beceremiyorum,ölmeyi nasıl beceririm diye düşünüyorum

Genişletmek için tıkla...

Isim veriliyor mu bilmiyorum ama annem dogum sonrasi iceride parca kalmasi sebebiyle kurtaj oldu, cok kan kaybetti ve sutu kesildi ve ölü gibiydi. Surekli bayiliyordu, ben de kucuktum aglayip dururdum haline. Sonra Ankara'da unlu bi doktora gittik. Nesrin Dilbaz. Bildigim kadariyla cok cok iyi alaninda hatta bircok programda da gordum kendisini.

Her insanın böyle dönemleri olmuştur.
Hepimiz ölsek?
Ölmeyi en istedigim, psikolojimin en bozuk olduğu zamanlardan birinde bir trafik kazası geçirdim hani ölmek isteyen ben?
Öleceğim diye deli gibi korktum en son hatırladığım hava yastığımla epey bir samimi olduğumdu =)
Gözümü hastanede açtığımda ağladığımı çok net hatırlıyorum.Ve dedimki hayat ne kadar güzelmiş..
Ne dert kaldı ne tasa öyle bir aydınlanma yasadim ki..
Bu bir mucizeydi.
Ama siz böyle bir mucizeye ihtiyaç hissetmeden o aydınlanmayı yaşarsınız umarım. Hani ölmek istiyorsunuz keşke diyorsunuz ya asla öyle bisey yok.
O an gelince daha yasayacak cok sey olduguna emin oluyorsunuz!
İnadına mutlu olacağım ben diye yaşayın.
Mutsuz olmaya devam edeceğinize inanırsanız olmaz.
Başarısız olacağım diye düşündüğünüzde başarısız olursunuz.
Ben bunu yapamam dediğinizde onu yapamazsınız,başaramazsınız.
Ama hayat senin başına bu kadar talihsizlik getirdikten bir zaman sonra güzel seyler de getiriyor.
Belli bir dönem çok b.ktan seyler yasayip cok b.ktan psikoloji ile hayatı kendine zehir eden ama suan mutluluğun en tepesinde olan bir kadın olarak ve inanarak söylüyorumki sabredin ne olur..!

Ben de ama iki çocuk var nereye olecen. Moralim zifir zifir zifir yazarken sipam dibimde oturmuş dirseğimi istiriyor iki dişiyle,biraz yerine geldi nesem.

beautifulsweet .!.:

Her insanın böyle dönemleri olmuştur.
Hepimiz ölsek?
Ölmeyi en istedigim, psikolojimin en bozuk olduğu zamanlarda bir trafik kazası geçirdim hani ölmek isteyen ben?
Öleceğim diye deli gibi korktum en son hatırladığım hava yastığımla epey bir samimi olduğumdu =)
Gözümü hastanede açtığımda ağladığımı çok net hatırlıyorum.Ve dedimki hayat ne kadar güzelmiş..
Ne dert kaldı ne tasa öyle bir aydınlanma yasadim ki..
Bu bir mucizeydi.
Ama siz böyle bir mucizeye ihtiyaç hissetmeden o aydınlanmayı yaşarsınız umarım. Hani ölmek istiyorsunuz keşke diyorsunuz ya asla öyle bisey yok.
O an gelince daha yasayacak cok sey olduguna emin oluyorsunuz!
İnadına mutlu olacağım ben diye yaşayın.
Mutsuz olmaya devam edeceğinize inanırsanız olmaz.
Başarısız olacağım diye düşündüğünüzde başarısız olursunuz.
Ben bunu yapamam dediğinizde onu yapamazsınız,başaramazsınız.
Ama hayat senin başına bu kadar talihsizlik getirdikten bir zaman sonra güzel seyler de getiriyor.
Belli bir dönem çok b.ktan seyler yasayip cok b.ktan psikoloji ile hayatı kendine zehir eden ama suan mutluluğun en tepesinde olan bir kadın olarak ve inanarak söylüyorumki sabredin ne olur..

Genişletmek için tıkla...

aynen katılarak konu sahibine bir şey daha söylemek istiyorum
bu yüksek yerden atlayarak intihar eden ama bir şekilde kurtulan her insan
atladığı andan itibaren dertlerinin ne kadar da küçük hayatın da ne kadar güzel olduğunu fark ediyormuş.
Bunu medium dizisinde araştırma sonucu olarak söylemişlerdi.

B

Kocayaslisiskodunya .!.:

Herkese merhaba,
Konuyu açmadan önce eski tüm konularımı okudum. Ne güzel heycanlı zamanlarım varmış, gerçi sonucunda bişey olmamış ama yine de mutlu günler yaşamışım.
Uzun zamandır içimde bastırmaya çalıştığım duygularım var. Şu an bu yazıyı işyerimde ağlayarak yazıyorum. Hassas bi dönemdeyim sanırım, hiç bu kadar güçsüz hissetmemiştim kendimi. Ama ben artık sabahları heycanlumutlulukla kalkmıyorum. Hiç bir şeye karşı bi isteğim yok. Ne iş konusunda bi başarı yakalayabildim ne aşk.
Eski işyerimde çok büyük haksızlıklar gördüm, arkadaş kazığı yedim hem de iki kere. Çok çabuk insanlara güvenip onları içime alıyorum, kötülük beklemiyorum. Bu huyum yüzünden defalarca kez üzüldüm, hayal kırıklığına uğradım.
Beni mutlu eden hiçbir şey yok. Bi 10 yıl sonrasını merak etmiyorum, heycanlanmıyorum. Evlenirimçocuk sahibi olurum gibi bir hayalim yok. Biliyorum çünkü onu da beceremem. İlk evliliğimi beceremediğim gibi. Girdiğim sınavları kazanamadıgım gibi..
sadeceailemi düşünüyorum. Onları mahveder bu durum.belki de kendilerini suçlarlar, hep neden ararlar nedenyaptı diye. Ama inanın sabah uyandıgımda ilk aklıma gelen ölmek oluyor. Eskiden yaptıgımda beni mutlu eden şeyler artık eskisi gibi mutlu etmiyor beni.
Şuan düşünüyorum neye sahip olsamhayatım değişir ve eski mutluluguma sahip olurum diye, kocaman bir hiçbirşey!
Psikologa git diyeceksiniz biliyorum, onların hiç yardımı olmuyor, hayatımdaki bütün olumsuzlukları sihirli değneğiyle dokunup değiştiremeyeceklerine göre boşuna gitmiş olurum. Sadece o anlık cesaretimin gelmesini bekliyorum. Buraya neden yazdım onu da bilmiyorum, kimseye anlatamadıgım için sanırım. Ama içimde artık hiç istek yok, hiçbişeye karşı. İlaçlarla uyuşup robot gibi de yaşamak istemiyorum. Keşke bu kadar korkmasam, canımın yanacağını düşünmeden o bikaç dakikalık cesareti yakalayabilsem..

Genişletmek için tıkla...

üyük ihtimalle hormonlarınızda ve vitamin değerlerinizde düşüş var. Bu kadar negatif hissettiğinizde sizden çok daha kötü durumdaki insanları düşünün, zira ben öyle yapıyorum. Ya da gidip lösemi çocuklara destek olabilirsiniz mesela? Madem hayattan beklentiniz kalmadı, sizi hiçbişey mutlu etmiyor, ozaman mutlolalecek diğer insanlara yardım edip onları mutlu edebilirsiniz.

beautifulsweet .!.:

Her insanın böyle dönemleri olmuştur.
Hepimiz ölsek?
Ölmeyi en istedigim, psikolojimin en bozuk olduğu zamanlardan birinde bir trafik kazası geçirdim hani ölmek isteyen ben?
Öleceğim diye deli gibi korktum en son hatırladığım hava yastığımla epey bir samimi olduğumdu =)
Gözümü hastanede açtığımda ağladığımı çok net hatırlıyorum.Ve dedimki hayat ne kadar güzelmiş..
Ne dert kaldı ne tasa öyle bir aydınlanma yasadim ki..
Bu bir mucizeydi.
Ama siz böyle bir mucizeye ihtiyaç hissetmeden o aydınlanmayı yaşarsınız umarım. Hani ölmek istiyorsunuz keşke diyorsunuz ya asla öyle bisey yok.
O an gelince daha yasayacak cok sey olduguna emin oluyorsunuz!
İnadına mutlu olacağım ben diye yaşayın.
Mutsuz olmaya devam edeceğinize inanırsanız olmaz.
Başarısız olacağım diye düşündüğünüzde başarısız olursunuz.
Ben bunu yapamam dediğinizde onu yapamazsınız,başaramazsınız.
Ama hayat senin başına bu kadar talihsizlik getirdikten bir zaman sonra güzel seyler de getiriyor.
Belli bir dönem çok b.ktan seyler yasayip cok b.ktan psikoloji ile hayatı kendine zehir eden ama suan mutluluğun en tepesinde olan bir kadın olarak ve inanarak söylüyorumki sabredin ne olur..!

Genişletmek için tıkla...

Konu sahibini bilmem ben o aydınlanmayı bu mesajinizla yasadim. Bir ferahlama geldi,aglarken Allah size bir daha yasatmasin,olmedihim sürece ümit var bir gün mutlu olacam bugün değil ama elbet bir gün,belki bugünde olabilirim pskolojime bağlı.

Bu aralar sizinle aynı hisleri yaşıyorum hayatımda herseyim yarım yamalak dert anlatmam pek uygun olmaz ben hep şunu düşünüyorum ölünce aileme yasacatacagim acıyı onlar hak etmiyor hicbirsey beceremedim en azından iyi evlat olmayı beceriyim diyorum o cesareti beklemeyin mutlu olmak için uğraşın iyi evlat olmak için uğraşın benimde kafam karışık başka ne söyleyebilirim bilmiyorum ama tek bildiğim ölünce bitmeyecek iyi bir kul , iyi bir evlat olmak için cabalayabiliriz.

Bir tane kedi sahiplenin.

Bayan X diyeceksiniz .!.:

Konu sahibini bilmem ben o aydınlanmayı bu mesajinizla yasadim. Bir ferahlama geldi,aglarken Allah size bir daha yasatmasin,olmedihim sürece ümit var bir gün mutlu olacam bugün değil ama elbet bir gün,belki bugünde olabilirim pskolojime bağlı.

Genişletmek için tıkla...

Bir faydam dokunabildiyse ne mutlu.
Hicbirimiz acıyla sınav olmasak keske diyeceğim ama o acıların bile bize nekadar faydası oluyor aslında.
Acı hissetmeden mutluluğun nasıl güzel bisey olduğunu anlayamıyorsun ki..
Ve tecrübelerle olgunlaşıyorsun..
Tabiki mutlu olacaksınız arkadaşım diger insanların da olabildiği gibi..