İçimi dökmek istiyorum.Uzun olabilir.
Evet,başlıkta da görüldüğü gibi hayattan soğudum.Aslında hayattan ziyade insan olmaktan soğudum.Bayadır böyleyim yani yaklaşık 7-8 ay oldu.Sınavım vardı falandı filandı neyse geçti ama ben hala aynıyım.Yorgunum,mutsuzum.Hayatta karşılaştığım pek bir zorluk olmamasına,pek bir sorumluluğum olmamasına rağmen bitkinim.
Her gün cehennem gibi,yaşama dair olumlu pek bir düşüncem yok.Sürekli birbirini tekrar eden günleri yaşamak dışında yaptığım hiçbir şey yok.
Son zamanlarda daha da kötüyüm.Bir sebebi yok.Muhattap olmak istemiyorum artık hiçkimseyle.Sık sık ağlamaya başladım.Çok sık sinirleniyorum,elimde değil.İyice huysuz,şımarık ve bencil bir insana dönüştüm.Bunun farkındayım ama düzeltemiyorum.
Toplumdan soğudum.İnsanların anlayışlarından bıktım,usandım.Kadın olmaktan nefret etmeye başladım toplum yüzünden.Sürekli geri planda kalmaktan yoruldum.2.sınıf olmaktan bıktım.Midem bulanıyor artık böyle düşünen insanları görünce,duyunca.Bazen ölüm geçiyor aklımdan,geberip gitsem keşke diyorum.
Herkesten nefret etme eğilimi içerisindeyim.Böyle biri değildim ben.Herkese karşı olumlu olmaya çalışırdım,yardımcı olurdum,bu kadar sık sinirlenmezdim,kendimi tutmaya çalışırdım son ana kadar.Şimdi en saçma şeyde sinirleniyorum,eşyaları etrafa fırlatıyorum.Yarın nasıl olacak hiçbir fikrim yok.
Takıntılı bir insana dönüştüm ışığa ve sese karşı alerjim var sanki.Televizyon sesini duymak işkence gibi.Televizyonları kırıp dökmek istiyorum.İnsanlarla yan yana yemek yemekten soğudum,çünkü en ufak seste rahatsız oluyorum.Zaman zaman saçımı yolduğum bile oluyor bu sesler yüzünden.
İnsanlara mutlu olduğumu göstermeye çalışmaktan da yoruldum.Yaşamak istediğim hayat ile yaşadığım hayat arasında neredeyse ortak bir nokta yok.Kafamın içindeki dünya çok başka.Ha mükemmel mi değil ama mevcut dünyadan daha iyi olduğu kesin.
Böyle işte...Bir tavsiyesi olan ''aa ben de böyleydim bak şunları yaptım şimdi daha iyiyim'' diyen varsa dinlerim.Bu şekilde nereye kadar gidebilirim bilmiyorum.
Yazık değil mi o şişeye be ya kırılsaydı ?Dün farkında olmadan erkek kardeşimin kafasında vodka şişesi geçirdim
Yani zarar vermek amaçlı yapmadım, çok konuşuyordu sanırım o an öldürebilirdim de.
Sus artık dedim ama susmadı.
Canı yandı. Ben de psikoloğumu ve ilaçlarımı değiştirmeye karar verdim, artık katlanamıyorum hiçbir şeye tahammülüm yok.
Bas bas bağırıyorum
Zor, bu ülkenin psikolojisi, insanları, nefes alamıyorum inanın ki.
Çok fazla cahil var...
Elindeyse git buradan Stheno, değiştirmeye çalışma.
Git, inan her şey yolunda gidecek.
o kadar güzel anlatmissiniz ki, bir kac aydir icinde bulundugum durumdasiniz. ama ben daha da agirlastim, siz daha sakinsiniz. lütfen geciktirmeden bir psikologa gidin. cumleleriniz benim hissettiklerimle cok benziyor. depresyon yasiyorsunuz büyük ihtimalle. antidepresan gercekten ise yarıyor. hayata motive olmanizi kolaylastiriyor. geçmiş olsun.
Herkes yaşar bu tarz şeyler ama senin anlattıkların daha ağır ve fazla bu yüzden yardım al bence
destek al
bence doktora gitmelisin, özellikle d vitamini eksikliğin var mı ona da baktır bence, daha çok sosyalleşmeni tavsiye ederim, öğle güneşinde yürüyüşlerde
bu ruh halini altında fizyolojik bi sebep var mı bunlarıda araştırmalısın bence
Dead Cell oncelikle acilen psikiyatriste basvur ve onerdigi ilaclari kullanmaya basla. Hayat kaliteni yukseltecektir.
Seninki kadar agir olmasa da ben boyle hissettigim zamanlarda hayal kurmaya calisiyorum.
Mesela seneye bu sehirde olmayacagim, bu insanlari cekmeyecegim....vs.
Hayal kurmak cok yardimci oluyor birden daha tahammul edebilen bir insana donusuyorsun.
Ama simdi de aliskanlik oldu bugunlerimin tadini cikaramiyorum resmen okulumun bitip de kendi ayaklarimin ustunde durdugum bir gelecekte yasiyorum sanki.
15 yaşımda herşey tatsız tutsuz gelirdi, bir gün annemlere koltuk alınacak zaman düzelir gibi oldum tekrar iyi hissettim o an fark ettim ki bana bir amaç lazımdı, ufak da olsa
Ki sen söylemişssin kayıtla uğraşırken biraz toparlandım diye!
Ben; o zaman internet yoktu , gazetelerden ilginç haberler ve fotoğrafları toplayıp dergi yapmaya başladım . Bom kendime geldim , dergi yarım kaldı.
Sonra prof. dergicilikle uğraştım o ayrı konu!
Yani kendi çaren sadece sensin. İyileşmeyi istiyorsan zorla da olsa gülümseyeceksin. Kendine hobiler bulacaksın, sultan papaganı al besle harika yaratıklardır. Çok bakım istemez, ama baakrsan da kediden farkı yoktur.
Başka ülkeye gitmek seni mutlu yapmayacak. Mutluluk içsel birşeydir cünkü,
Ama yurtdışına gidip bilimle uğraşıp insanlığa faydalı bir birey olacağım diyorsan, lisans derslerini ve ortalamanı 2,5 üzerinde tut lisans sonrası yüksek lisansını burslu okursun sonra istersen orada kalırsın.
Çok merak edersen özel mesaj at bilgilendireyim.
Stheno, ben çözümü daha da zayıflamakta buldum. Kafamda fit bir vücut belirledim ve plates, kilo verme bunu amaçladım. Yeni bir kitap aldım ona başlayacağım mesela bu yüzden de içimde garip bir heyecan var. Online oyun hastasıyım, karakterim lvl almak üzere mesela cumartesiyi bekliyorum ve yine heyecanlıyım. Böyle kendine amaçlar bulursan, aman ne olacak değil de ileriye dönük yaşarsan serotonin miktarın artar. Ancak sen şuan uzman yardımı alman gereken noktadasın. Durumun yoksa devlet hastanesine gidebilirsin en azından.
Beni tek rahatlatan şey tatilde gittiğim küçük şehir gerçekten İstanbul'un kalabalığından ,pisliğinden yoruldum .İş hayatım orda olmuş hiç bir saniye durmam çeker giderim istanbuldan bu şehir yoruyor beni nefes alamıyorum .Bol bol kitap okuyun bence .Boş kaldığınız Zaman kafanızda istemsizce kuruyorsunuz annenizle denize nazaran gidip bir cafe kahve çay yudumlayın derin nefes alın gerçekten iyi geliyor
Bekarken ben de bir dönem sizin ruh halinizi yaşıyordum.
Sonra aniden aşık oldum
Hayat bir güzelleşti anlatamam
Kuşlar, çiçekler, hiç karanlık bişey görmedim de yaşamadım da..
Benimki böyle geçti :)
Benim de sinirime dokunuyo.Neler peki?
1.İnsanların o 1 paket sigara almaya aklı eriyor da deodarant,parfum ve sakız almasını akıl edemiyorlar?
2.Paraları oldugu halde ustlerindekini 10 yıl giyebilirler,
3.İnsanlar yerınde sayıyor!
Evet evet!Yanlış duymadınız!Yerlerinde sayıyorlar,put gibi.Goren der ki,silah zoruylamı böyleler!
Dükkanların onunden nefesimi tutarak geciyorum!Sokaklarımız cok bakımsız,leş,igrenc!Hayır!Hemen degıl yayas yavas, gunde gunde duzeltebilirsin!
Düşünsenize zaman su gibi akıyo!
Bende calısmaya verdim kendımı.9 a kadar calısıyorum.Baktım yetmedi.Eve ek iş aldım yapmaya.Derste calısıyorum.Koydum kafaya.Kacıcam burdan Almanya ya.Kanımın son zerresine kadar devam,inandıgım seylere,hayallerime!
Durmadan arıyorum!
Bakalım nerde bulcam kendimi!
Neden bahsettiğini anlayanlardan biriyim, ben de hergün kendimi iyi hissetme savaşındayım ama çok da umutsuzum, akıntıya karşı kürek çeker gibi hissediyorum. Ben de bugün spor salonuna yazıldım, spor yapmak mutluluk hormonlarını arttırır diye, bakalım en azından bir ay denemek istiyorum. Madem bir hobi bir meşguliyet arıyorsun, eğer bir gün o hayal ettiğin yerlere gitme imkanı çıkarsa karşına diye, dil öğrenmeni tavsiye ederim. Ben de bir iki dil öğrenmek istiyorum, kitaplarımı aldım ama başlamadım daha. Sanırım mutlu olmak için birşeyler denemekten başka çaremiz yok.
Kesinlikle psikoloğa gitmelisin ileri boyutta senin biraz etrafa zarar vermeye başlamışsın is guc yok mu ailen nasıl niye bu duruma geldin?
Arkadaşların var mı kesinlikle çalışmalısın is hayatında stres oluyor tabiki ama Psikolojiye Çok iyi geldiğini biliyorum ve bende çok istiyorum iyi bi iş sahibi olmak Allah yardımcın olsun hayatın güzelliklerini görmeye çalış bi söz var ya çok bilindik ya umitsizsiniz ya da ümit sizsiniz...Okuyorum şuan,şimdilik çalışmıyorum ama ileride çalışmayı düşünüyorum,belki birkaç ay içinde başlayabilirim eğer kafamı dağıtamazsam.
Ailemde bir sorun yok aslında.Yani zaman zaman mutsuz olduğumuz dönemler oluyor tabi ama genel olarak ortalama bir hayat yaşıyoruz.Her günümüz benzer,sıkıntılarımız çok büyük olmuyor.Onlardan kaynaklı olduğunu düşünmüyorum pek,hatta onları ben üzüyor bile olabilirim.Şahsen bazen yaptıklarımı,söylediklerimi düşününce kendimden utanıyorum.
Depresyondayım ..unutuldum.. aldatildim.. şarkısı geldi aklima
Acilen psikiyatriste gitİçimi dökmek istiyorum.Uzun olabilir.
Evet,başlıkta da görüldüğü gibi hayattan soğudum.Aslında hayattan ziyade insan olmaktan soğudum.Bayadır böyleyim yani yaklaşık 7-8 ay oldu.Sınavım vardı falandı filandı neyse geçti ama ben hala aynıyım.Yorgunum,mutsuzum.Hayatta karşılaştığım pek bir zorluk olmamasına,pek bir sorumluluğum olmamasına rağmen bitkinim.
Her gün cehennem gibi,yaşama dair olumlu pek bir düşüncem yok.Sürekli birbirini tekrar eden günleri yaşamak dışında yaptığım hiçbir şey yok.
Son zamanlarda daha da kötüyüm.Bir sebebi yok.Muhattap olmak istemiyorum artık hiçkimseyle.Sık sık ağlamaya başladım.Çok sık sinirleniyorum,elimde değil.İyice huysuz,şımarık ve bencil bir insana dönüştüm.Bunun farkındayım ama düzeltemiyorum.
Toplumdan soğudum.İnsanların anlayışlarından bıktım,usandım.Kadın olmaktan nefret etmeye başladım toplum yüzünden.Sürekli geri planda kalmaktan yoruldum.2.sınıf olmaktan bıktım.Midem bulanıyor artık böyle düşünen insanları görünce,duyunca.Bazen ölüm geçiyor aklımdan,geberip gitsem keşke diyorum.
Herkesten nefret etme eğilimi içerisindeyim.Böyle biri değildim ben.Herkese karşı olumlu olmaya çalışırdım,yardımcı olurdum,bu kadar sık sinirlenmezdim,kendimi tutmaya çalışırdım son ana kadar.Şimdi en saçma şeyde sinirleniyorum,eşyaları etrafa fırlatıyorum.Yarın nasıl olacak hiçbir fikrim yok.
Takıntılı bir insana dönüştüm ışığa ve sese karşı alerjim var sanki.Televizyon sesini duymak işkence gibi.Televizyonları kırıp dökmek istiyorum.İnsanlarla yan yana yemek yemekten soğudum,çünkü en ufak seste rahatsız oluyorum.Zaman zaman saçımı yolduğum bile oluyor bu sesler yüzünden.
İnsanlara mutlu olduğumu göstermeye çalışmaktan da yoruldum.Yaşamak istediğim hayat ile yaşadığım hayat arasında neredeyse ortak bir nokta yok.Kafamın içindeki dünya çok başka.Ha mükemmel mi değil ama mevcut dünyadan daha iyi olduğu kesin.
Böyle işte...Bir tavsiyesi olan ''aa ben de böyleydim bak şunları yaptım şimdi daha iyiyim'' diyen varsa dinlerim.Bu şekilde nereye kadar gidebilirim bilmiyorum.
Acilen psikiyatriste git
Umarım en kısa sürede aldığın destekle normal yaşantına dönüp hayattan Zevk alırsınPazartesi gideceğim.
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?