İçimi dökmek istiyorum.Uzun olabilir.
Evet,başlıkta da görüldüğü gibi hayattan soğudum.Aslında hayattan ziyade insan olmaktan soğudum.Bayadır böyleyim yani yaklaşık 7-8 ay oldu.Sınavım vardı falandı filandı neyse geçti ama ben hala aynıyım.Yorgunum,mutsuzum.Hayatta karşılaştığım pek bir zorluk olmamasına,pek bir sorumluluğum olmamasına rağmen bitkinim.
Her gün cehennem gibi,yaşama dair olumlu pek bir düşüncem yok.Sürekli birbirini tekrar eden günleri yaşamak dışında yaptığım hiçbir şey yok.
Son zamanlarda daha da kötüyüm.Bir sebebi yok.Muhattap olmak istemiyorum artık hiçkimseyle.Sık sık ağlamaya başladım.Çok sık sinirleniyorum,elimde değil.İyice huysuz,şımarık ve bencil bir insana dönüştüm.Bunun farkındayım ama düzeltemiyorum.
Toplumdan soğudum.İnsanların anlayışlarından bıktım,usandım.Kadın olmaktan nefret etmeye başladım toplum yüzünden.Sürekli geri planda kalmaktan yoruldum.2.sınıf olmaktan bıktım.Midem bulanıyor artık böyle düşünen insanları görünce,duyunca.Bazen ölüm geçiyor aklımdan,geberip gitsem keşke diyorum.
Herkesten nefret etme eğilimi içerisindeyim.Böyle biri değildim ben.Herkese karşı olumlu olmaya çalışırdım,yardımcı olurdum,bu kadar sık sinirlenmezdim,kendimi tutmaya çalışırdım son ana kadar.Şimdi en saçma şeyde sinirleniyorum,eşyaları etrafa fırlatıyorum.Yarın nasıl olacak hiçbir fikrim yok.
Takıntılı bir insana dönüştüm ışığa ve sese karşı alerjim var sanki.Televizyon sesini duymak işkence gibi.Televizyonları kırıp dökmek istiyorum.İnsanlarla yan yana yemek yemekten soğudum,çünkü en ufak seste rahatsız oluyorum.Zaman zaman saçımı yolduğum bile oluyor bu sesler yüzünden.
İnsanlara mutlu olduğumu göstermeye çalışmaktan da yoruldum.Yaşamak istediğim hayat ile yaşadığım hayat arasında neredeyse ortak bir nokta yok.Kafamın içindeki dünya çok başka.Ha mükemmel mi değil ama mevcut dünyadan daha iyi olduğu kesin.
Böyle işte...Bir tavsiyesi olan ''aa ben de böyleydim bak şunları yaptım şimdi daha iyiyim'' diyen varsa dinlerim.Bu şekilde nereye kadar gidebilirim bilmiyorum.