Son 4 senede çok aksiyonlu bir hayat yaşadım, bazen bakınca bunları ben mi yaptım deyip şaşırıyorum :)
İnsanın 30' una gelip bunu kabul etmemesi, hala 20'li yaşlardaymış gibi hissetmesi gibi diyeyim, siz anlayın.
Eski eşimden bi anda sigorta attı ve boşandım, evim barkım, param hiçbir şeyim yoktu.
Bu evlilikten elime kalan tek kazancım çocuklarımdı.
"İki çocukla hiçbir yere sığamazsın, eşek gibi döneceksin" diyen eski eşime inat önce anneme yerleştim.
Bi işe girip çalışmaya başladım, çok kısa bi zamanda çocularımı da alıp ayrı bir eve çıktım.
İşime, çocuklarıma tutundum, sonradan eşek gibi(!) peşimden koşan eski eşime kulaklarmı tıkadım ve her defasında onu reddettim.
Bu süreçte çok zorlandığım, ağladığım, sadece çığlık atıp rahatlamak için tem otoyoluna çıktığımı bilirim :)
Baya arabayla tem otoyoluna çıkıp, arabayı kenara çekip çığlık atıp rahatlayıp eve dönüyordum.
Manyaklık.
Sonra karşıma bi adam çıktı, tüm ezberlerimi bozdu.
Yaşadığım, hayatın bana sunduğu tüm eksikliklerimi tamamladı, beni iyileştirdi, kendime getirdi.
Çocuklarımla tanıştırdım, pedagoğumuzla beraber yattık kalktık ve çok güzel bir diyalog kurdular çok şükür.
Evlendim.
Şuan tam aşamamış olsak da düzenimizi falan kurduk.
Üst kısımda yazdıklarım geçmişimdi..
Bu günüme geliyorum;
Hala peşimi bırakmayan bir eski eş, herşeye rağmen yanımda olan muhteşem bir yeni eş :) ve dünya tatlısı akıllı mı akıllı iki tane evladım var.
Eski eşin peşimi bırakmaması kısmını şöyle özet geçeyim; hala bir gün boşanıp onunla evleneceğimi düşünüyor ve üzerinden yıllar geçmesine rağmen kesinlikle bu fikrinden dönmüyor, hasta muhtemel.
Bunca detaya şu yüzden girdim;
Hayatım bu kadar yolunda giderken, sevdiğim bi adamla hayalini bile kuramayacağım düzeyde bi evlilik yaşarken, çocuklarımın uyum sürecinde, yeni eşime odaklanmaları konusunda hiç bir sorun yokken ben neden bu kadar sinirli ve tahammülsüzüm?
Yaşadıklarımın bana bıraktığı bi miras mı?
Ellerim kaşınıyor stresten, egzama oldu, saçlarım dökülüyor.
Hep mi böyle gidecek?
İşim ve eski eşimin saçmalıkları dışında yolunda gitmeyen hiçbir şey yok!
Çocuklarıma bağırmak istemiyorum, hele bunu yeni eşimin yanında hiç yapmak istemiyorum ama sanki onlar böyle küçük hatalar yapmamalılar, çocuk yaşlarını çoktan geçtiler.. öyle bişey de yok biri 3 biri 5 yaşında üstelik.
Çok zor şeyler yaşadılar, yaşlarından çok olgun davrandılar, verdiğim her karara uyum sağladılar, bi çocuktan beklenmeyecek derecede sakinlikle karşıladılar üstelik hayatlarında ki her değişikliği..
Neden böyleyim?
Neden bu kadar öfkeliyim hayata ve insanlara?
En önemlisi evlatlarıma?
Geçer mi?
Not: En ufak bir olayda evlatlarıma çığlık çığlığa bağırmıyorum yanlış anlaşılmasın ama üst üste gelen birşeyler olduğunda dişlerimi sıkarken buluyorum kendimi, çocuktur deyip geçemiyorum. Kendimi yiyiyorum.
Birlikte çok eğleniyoruz, çok güzel oyunlar oynuyoruz, sevişip öpüyoruz birbirimizi, diyaloğumuzda bi sorun yok. Tek sorun benim tahammül seviyemin bu kadar yerlerde olması.
