- 27 Nisan 2016
- 2.290
- 6.348
- 158
- Konu Sahibi littlecoffeedoc
-
- #1
Merhaba arkadaşlar size iç dökmek istiyorum . Ben 21 yaşında, yanlış bir ilişki yüzünden hayata geç başlamış, istediklerini yapamamış, hevesi kırılmış, kısıtlanmış, bastırılmış; eskiden başarılı özgüvenli biriyken artık benliğimden oldukça uzaklaşmış bir kızım.
Son yıllardaki başarısızlıklarla dolu hayatıma bir yenisini daha ekledim ve üniversite eğitimimi yarıda bırakıp ailemin yanına geldim. Ailem artık ümidi kesmişti benden. Üzülüyorlardı benim adıma ancak yapacakları bir şey kalmamıştı. Bu başarısızlık geç gelen bir başarıyla sonuçlandı ve tekrar ygs-lys ye girerek birçok kişinin hayali olan bir okul ve bölüm kazandım. Bu benim uzun süredir başarabildiğim tek şey. Ve hayatıma baktığımda yine de ben bununla tatmin olmuyorum çünkü bu oldukça ufak bir şey kalıyor tüm hayatıma bakınca.
Mutlu olmadığım bir insanla istemeye istemeye beraber olmaya devam ediyorum. Hayata geç kaldım, çok yalnızım. Beraber olduğum insanla her gün saçma sapan tartışma kavga eksik olmuyor. Yaşıtlarım hayata atılıyor ben okula yeni başlıyorum. Baskılarla kapandım, ailemle aram oldukça bozuk, kiloluyum, kendimi sevmiyorum.
Bir zamanlar çok sevdiğim için onunla evlenmeye kafamı takmış ailemi karşıma almıştım, yazık kendime üzülüyorum ve aileme bunları yaşattığım için kendime çok kızıyorum. Zaman içinde hayali amacı evlenmekten başka hiçbir şey olmayan kendini geliştirmeyen boş bir insan oldum çıktım. Bu artık kısır döngü oldu ve ben yeni bir ben olmak için hiçbir adım atamıyorum artık, o gücü kendimde bulamıyorum, yaşlı hissediyorum. Arkadaşlarımdan koptum, eskiden arkadaşlarım ailem beni mutlu ederdi, ne zaman ki hayatıma birini aldım ve o tüm hayatımı kapladı ele geçirdi, işte o zamandan beri tüm samimi arkadaşlıklarımı kaybettim.
İşin kötüsü, ben bu insandan ayrılamıyorum da, cesaretim yok yalnız kalmaya. Oysa o kadar çok çektim ki... Arkasına bakmadan koşup giderdi bi başkası olsa herhalde.
28 yaşında mezun olacağım, hayata çok geç kalacağım, yalnızım hep yalnız kalacağım, birileri benim hayallerimi yaşayacak ve ben bakacağım uzaktan gibi düşüncelere kapılıyorum.
İstediğim hayat bu değil...
Son yıllardaki başarısızlıklarla dolu hayatıma bir yenisini daha ekledim ve üniversite eğitimimi yarıda bırakıp ailemin yanına geldim. Ailem artık ümidi kesmişti benden. Üzülüyorlardı benim adıma ancak yapacakları bir şey kalmamıştı. Bu başarısızlık geç gelen bir başarıyla sonuçlandı ve tekrar ygs-lys ye girerek birçok kişinin hayali olan bir okul ve bölüm kazandım. Bu benim uzun süredir başarabildiğim tek şey. Ve hayatıma baktığımda yine de ben bununla tatmin olmuyorum çünkü bu oldukça ufak bir şey kalıyor tüm hayatıma bakınca.
Mutlu olmadığım bir insanla istemeye istemeye beraber olmaya devam ediyorum. Hayata geç kaldım, çok yalnızım. Beraber olduğum insanla her gün saçma sapan tartışma kavga eksik olmuyor. Yaşıtlarım hayata atılıyor ben okula yeni başlıyorum. Baskılarla kapandım, ailemle aram oldukça bozuk, kiloluyum, kendimi sevmiyorum.
Bir zamanlar çok sevdiğim için onunla evlenmeye kafamı takmış ailemi karşıma almıştım, yazık kendime üzülüyorum ve aileme bunları yaşattığım için kendime çok kızıyorum. Zaman içinde hayali amacı evlenmekten başka hiçbir şey olmayan kendini geliştirmeyen boş bir insan oldum çıktım. Bu artık kısır döngü oldu ve ben yeni bir ben olmak için hiçbir adım atamıyorum artık, o gücü kendimde bulamıyorum, yaşlı hissediyorum. Arkadaşlarımdan koptum, eskiden arkadaşlarım ailem beni mutlu ederdi, ne zaman ki hayatıma birini aldım ve o tüm hayatımı kapladı ele geçirdi, işte o zamandan beri tüm samimi arkadaşlıklarımı kaybettim.
İşin kötüsü, ben bu insandan ayrılamıyorum da, cesaretim yok yalnız kalmaya. Oysa o kadar çok çektim ki... Arkasına bakmadan koşup giderdi bi başkası olsa herhalde.
28 yaşında mezun olacağım, hayata çok geç kalacağım, yalnızım hep yalnız kalacağım, birileri benim hayallerimi yaşayacak ve ben bakacağım uzaktan gibi düşüncelere kapılıyorum.
İstediğim hayat bu değil...