Hazırız zannediyordum.

whitesneaker · Cumartesi 00:27

Herkese iyi geceler diliyorum öncelikle. Kısa tutacağım ve sadece dertleşmek için konu açıyorum. Ben 2,5 yıldır evliyim. Eşimle uzuuun bir sevgililik dönemimiz oldu. Ve çok severek evlendik. Maddi birkaç problemimiz var ama hallediyoruz. Evimiz arabamız var. Kenarda 500 bin gibi bir paramız da var. Çalışıyoruz. Artık seneye falan hamilelik olur diye düşünüyorduk. Bebek fikrine çok uzak değilim ama anne olmak yetememe düşüncesi ve mutsuz bir çocuk olmasından korkuyordum bu nedenle çekincelerim vardı. Kendim gibi bir çocuk olmasın sağlıklı bir ortamda büyüsün istiyorum.
Eşim de çok iyidir aslında. Ev ile ilgili sorumluluğu paylaşıyoruz. Birbirimize temizlik konusunda destek oluyoruz. İdeal bir eş.
Tabi bizim de arasıra çoğunlukla benim bazı şeyleri büyütmemden kaynaklanan tartışmalarımız oluyor. Ama uzun süren küslüğümüz hiç olmadı.
Gelelim geçen güne. Basit bir konuyu uzattım, hatalıyım kabul ediyorum. Sonra karşılıklı tartışmaya döndü ve ben odadan çıktım. Ama sesimizi yükselttik birbirimize karşı. Odadan çıktım eşim öfkeyle odadan bağırdı A.. K.. gibi bir küfür etti ve çıkıp terlikleri tekmeledi. Küfür bana edilmiş değildi yani öyle olduğunu düşünüyorum çünkü bana karşı hiç bir hakarete varan kelimesi olmadı şimdiye dek. Ama benim O an beynimde bir şimşek çaktı. Ben tam olarak böyle bir evde büyüdüm. Ve demek ki bizim evliliğimiz henüz hiç hazır değil dedim. Çok üzüldüm halimize. Sonrasında barıştık. Bir kaç gün sonra bir daha o hale gelmemek için çok çabalayacağım dedi. Özür diledi. Ben de fazla uzattığımı söyledim özür diledim.
Ortada bir sorun var o da bizim birşeyleri yönetememiş olmamız. Ben çocuğumun böyle şeylere maruz kalmasını asla istemiyorum. Çünkü biliyorum ki o ortamda büyüyen bir çocuğun hissettiklerini.
O günden beri çocuk fikrini rafa kaldırdım. Ama hep üst üste denk gelmeler oldu aile arkadaş ortamında. Sohbetlere sessiz kaldım ve geçirdim.
Sizce bu konuyu eşimle açık açık konuşmalı mıyım yoksa 5 senede 1 kez olmuş abartma mı diyorsunuz ?
Bu arada o tartışmada eşim evet sen bu 5 senede sakinleştin çok değiştin olumlu anlamda ama beni de olumsuz olarak değiştirdi dedi. Buna da çok üzüldüm. Demek ki zannettiğim kadar iyi gelememişim dedim.

Umberlee · Cumartesi 01:30

Adamın damarına basıp bağırmasından şikayet edemezsiniz.

Namutenahii · Cumartesi 01:38

Kavgada sinirle ve tansiyonun en yüksek olduğu zamanlarda söylenen lafları çok ciddiye almamak gerektiğini düşünüyorum evlilikte. Bir de incir çekirdiğini doldurmayacak konularda inatlaşmak, bir şeyleri yarıştırmak evliliğin dinamiti. Yapmayın.

Vaveylay · Cumartesi 01:55

whitesneaker .!.:
Herkese iyi geceler diliyorum öncelikle. Kısa tutacağım ve sadece dertleşmek için konu açıyorum. Ben 2,5 yıldır evliyim. Eşimle uzuuun bir sevgililik dönemimiz oldu. Ve çok severek evlendik. Maddi birkaç problemimiz var ama hallediyoruz. Evimiz arabamız var. Kenarda 500 bin gibi bir paramız da var. Çalışıyoruz. Artık seneye falan hamilelik olur diye düşünüyorduk. Bebek fikrine çok uzak değilim ama anne olmak yetememe düşüncesi ve mutsuz bir çocuk olmasından korkuyordum bu nedenle çekincelerim vardı. Kendim gibi bir çocuk olmasın sağlıklı bir ortamda büyüsün istiyorum.
Eşim de çok iyidir aslında. Ev ile ilgili sorumluluğu paylaşıyoruz. Birbirimize temizlik konusunda destek oluyoruz. İdeal bir eş.
Tabi bizim de arasıra çoğunlukla benim bazı şeyleri büyütmemden kaynaklanan tartışmalarımız oluyor. Ama uzun süren küslüğümüz hiç olmadı.
Gelelim geçen güne. Basit bir konuyu uzattım, hatalıyım kabul ediyorum. Sonra karşılıklı tartışmaya döndü ve ben odadan çıktım. Ama sesimizi yükselttik birbirimize karşı. Odadan çıktım eşim öfkeyle odadan bağırdı A.. K.. gibi bir küfür etti ve çıkıp terlikleri tekmeledi. Küfür bana edilmiş değildi yani öyle olduğunu düşünüyorum çünkü bana karşı hiç bir hakarete varan kelimesi olmadı şimdiye dek. Ama benim O an beynimde bir şimşek çaktı. Ben tam olarak böyle bir evde büyüdüm. Ve demek ki bizim evliliğimiz henüz hiç hazır değil dedim. Çok üzüldüm halimize. Sonrasında barıştık. Bir kaç gün sonra bir daha o hale gelmemek için çok çabalayacağım dedi. Özür diledi. Ben de fazla uzattığımı söyledim özür diledim.
Ortada bir sorun var o da bizim birşeyleri yönetememiş olmamız. Ben çocuğumun böyle şeylere maruz kalmasını asla istemiyorum. Çünkü biliyorum ki o ortamda büyüyen bir çocuğun hissettiklerini.
O günden beri çocuk fikrini rafa kaldırdım. Ama hep üst üste denk gelmeler oldu aile arkadaş ortamında. Sohbetlere sessiz kaldım ve geçirdim.
Sizce bu konuyu eşimle açık açık konuşmalı mıyım yoksa 5 senede 1 kez olmuş abartma mı diyorsunuz ?
Bu arada o tartışmada eşim evet sen bu 5 senede sakinleştin çok değiştin olumlu anlamda ama beni de olumsuz olarak değiştirdi dedi. Buna da çok üzüldüm. Demek ki zannettiğim kadar iyi gelememişim dedim.

Bence siz kendinizi değiştirin ondan sonra çocuk sahibi olun. Sizi yargılamak için söylemiyorum bunu ama gerçekler bu, bizim de 5 aylık bir bebeğimiz var ve 2 yıllık evliligimiz de hiç ciddi kavgamız olmadı ben hep sorun çıkardım ama eşim kavga etmeyi sevmediği için kavga edemeden konu kapandı hep ama çocuk olunca işler değişti yine öyle bagirmali cagirmali kavga etmiyoruz ama bazen sessizlik de büyük bir kavga demek oluyor. Yani demem o ki kendinize dikkat edin duygularınızı yönetmeyi öğrenin çünkü lohusalikta zaten yönetmek çok zor olacak, ama yine de çocuk dünyanın en güzel şeyi ve siz isterseniz harika bir anne olabilirsiniz korkulariniz sizi çocuk fikrinden uzaklaştırmasin

Vaalbara · Cumartesi 02:06

Kavgasız, hiç gerilmeden ilişki sürdürebilen beri gelsin, çocuk konusunu siz bilirsiniz de ufacık kavgaları büyütüp ilişkinizi yipratmayin, kavga olur ama tadında bırakmakta fayda var

bafelis · Cumartesi 02:08

whitesneaker .!.:
Tabi bizim de arasıra çoğunlukla benim bazı şeyleri büyütmemden kaynaklanan tartışmalarımız oluyor. Ama uzun süren küslüğümüz hiç olmadı.
Gelelim geçen güne. Basit bir konuyu uzattım, hatalıyım kabul ediyorum.

Neydi o konu? Acaba hala içten içe çocukluk travmanızı mı yaşıyorsunuz? Bana bu kadar mutluluk çok, bir yerde hata omalı, ben bu ortama değil çocukluk ortamıma aitim gibi bir şey mi var bilinç altınızda? Mesela her an bir şey çıkar ve bu mutluluk bozulur huzursuzluğu mu yaşıyorsunuz?

whitesneaker .!.:
Bu arada o tartışmada eşim evet sen bu 5 senede sakinleştin çok değiştin olumlu anlamda ama beni de olumsuz olarak değiştirdi dedi. Buna da çok üzüldüm.

5 senelik ilişkide hep hırçın kavgacı tartışmacı bir kişilik miydiniz? Niye eşiniz böyle bir şey söyledi? Eğer öyleyse gidip bir psikologla konuşabilirsiniz. Yapmak istemediğim şeyleri niye yapıyorum sorusunun en iyi cevabını bir uzman verir.

ellerimlekazidim · Cumartesi 02:52

whitesneaker .!.:
Herkese iyi geceler diliyorum öncelikle. Kısa tutacağım ve sadece dertleşmek için konu açıyorum. Ben 2,5 yıldır evliyim. Eşimle uzuuun bir sevgililik dönemimiz oldu. Ve çok severek evlendik. Maddi birkaç problemimiz var ama hallediyoruz. Evimiz arabamız var. Kenarda 500 bin gibi bir paramız da var. Çalışıyoruz. Artık seneye falan hamilelik olur diye düşünüyorduk. Bebek fikrine çok uzak değilim ama anne olmak yetememe düşüncesi ve mutsuz bir çocuk olmasından korkuyordum bu nedenle çekincelerim vardı. Kendim gibi bir çocuk olmasın sağlıklı bir ortamda büyüsün istiyorum.
Eşim de çok iyidir aslında. Ev ile ilgili sorumluluğu paylaşıyoruz. Birbirimize temizlik konusunda destek oluyoruz. İdeal bir eş.
Tabi bizim de arasıra çoğunlukla benim bazı şeyleri büyütmemden kaynaklanan tartışmalarımız oluyor. Ama uzun süren küslüğümüz hiç olmadı.
Gelelim geçen güne. Basit bir konuyu uzattım, hatalıyım kabul ediyorum. Sonra karşılıklı tartışmaya döndü ve ben odadan çıktım. Ama sesimizi yükselttik birbirimize karşı. Odadan çıktım eşim öfkeyle odadan bağırdı A.. K.. gibi bir küfür etti ve çıkıp terlikleri tekmeledi. Küfür bana edilmiş değildi yani öyle olduğunu düşünüyorum çünkü bana karşı hiç bir hakarete varan kelimesi olmadı şimdiye dek. Ama benim O an beynimde bir şimşek çaktı. Ben tam olarak böyle bir evde büyüdüm. Ve demek ki bizim evliliğimiz henüz hiç hazır değil dedim. Çok üzüldüm halimize. Sonrasında barıştık. Bir kaç gün sonra bir daha o hale gelmemek için çok çabalayacağım dedi. Özür diledi. Ben de fazla uzattığımı söyledim özür diledim.
Ortada bir sorun var o da bizim birşeyleri yönetememiş olmamız. Ben çocuğumun böyle şeylere maruz kalmasını asla istemiyorum. Çünkü biliyorum ki o ortamda büyüyen bir çocuğun hissettiklerini.
O günden beri çocuk fikrini rafa kaldırdım. Ama hep üst üste denk gelmeler oldu aile arkadaş ortamında. Sohbetlere sessiz kaldım ve geçirdim.
Sizce bu konuyu eşimle açık açık konuşmalı mıyım yoksa 5 senede 1 kez olmuş abartma mı diyorsunuz ?
Bu arada o tartışmada eşim evet sen bu 5 senede sakinleştin çok değiştin olumlu anlamda ama beni de olumsuz olarak değiştirdi dedi. Buna da çok üzüldüm. Demek ki zannettiğim kadar iyi gelememişim dedim.

İçinde acabalarla büyüteceğine eşinle konuş gerekirse destek alın. Belki halı altına süoürdüğünüz bir şeyler var . Ha bazen insan dolup taşıyor üstelik anlamsız uzatmalarda o ana denk gelip adamın 5 yılını da hiçe saymak olmaz.

umutluev · Cumartesi 08:38

Ben de tartışabilirim ama asla tahrik etmem. Kırmam. Suçlamam. Sakin sakin konuşurum. Baktım ki karşı taraf hararetli, direkt ortamı terk eder ve susarım.

Bıt bıt bıt sürekli konuşup, sesini yükseltirsen ve hatta kırarsan, kırılırsın. Kırılmak istemeyen kırmasın. Nokta.

Herkes kendini iyi niyet elçisi sanıyor. Yok ben ne dedim de vay ben haklıydım da falan. Haklı olmak önemli değil. Tartışmanın da bir adabı var. Herkes yıprandıktan sonra haklı çıksan ne olur.. ses tonunuza dikkat edin.

whitesneaker · Cumartesi 09:04

umutluev .!.:
Ben de tartışabilirim ama asla tahrik etmem. Kırmam. Suçlamam. Sakin sakin konuşurum. Baktım ki karşı taraf hararetli, direkt ortamı terk eder ve susarım.

Bıt bıt bıt sürekli konuşup, sesini yükseltirsen ve hatta kırarsan, kırılırsın. Kırılmak istemeyen kırmasın. Nokta.

Herkes kendini iyi niyet elçisi sanıyor. Yok ben ne dedim de vay ben haklıydım da falan. Haklı olmak önemli değil. Tartışmanın da bir adabı var. Herkes yıprandıktan sonra haklı çıksan ne olur.. ses tonunuza dikkat edin.

İşaret ettiğiniz kişi bensem ben iyi niyet elçisi değilim. Konumda da haksız olduğumu belirttim.
Haklı veya haksız olmaktan bahsetmiyorum. Ben bir konuyu uzattım ve eşim böyle küfür ederek bana karşı olmasa bile şiddet gösterdi. Tekmeledi bi şeyleri. Sorun eşimin tavrı değil. Ben halimize üzüldüm.
Ben tam olarak böyle bir evde büyüdüm. Küfreden, birşeylerin fırlatıldığı bir baba ile. Bunun ne demek olduğunu biliyorum. Çocuğum böyle bir evde büyüsün istemiyorum ve bunun ikincisi üçüncüsü olmasından korkuyorum.

whitesneaker · Cumartesi 09:06

ellerimlekazidim .!.:
İçinde acabalarla büyüteceğine eşinle konuş gerekirse destek alın. Belki halı altına süoürdüğünüz bir şeyler var . Ha bazen insan dolup taşıyor üstelik anlamsız uzatmalarda o ana denk gelip adamın 5 yılını da hiçe saymak olmaz.

Yani şuan ona karşı böyle düşünerek haksızlık ediyor olabilirim. Ama sorun tamamen eşimin davranışı değil. Yaşadığımız olay. İkimizin de payı var. Söz verdi ama ben de bu ilişkinin demek ki tam oturmadığına dair soru işaretleri oldu.

whitesneaker · Cumartesi 09:10

bafelis .!.:
Neydi o konu? Acaba hala içten içe çocukluk travmanızı mı yaşıyorsunuz? Bana bu kadar mutluluk çok, bir yerde hata omalı, ben bu ortama değil çocukluk ortamıma aitim gibi bir şey mi var bilinç altınızda? Mesela her an bir şey çıkar ve bu mutluluk bozulur huzursuzluğu mu yaşıyorsunuz?

5 senelik ilişkide hep hırçın kavgacı tartışmacı bir kişilik miydiniz? Niye eşiniz böyle bir şey söyledi? Eğer öyleyse gidip bir psikologla konuşabilirsiniz. Yapmak istemediğim şeyleri niye yapıyorum sorusunun en iyi cevabını bir uzman verir.

5 yıl önce daha kıskanç, çabuk yükselen ve sabırsız biriydim. Şimdi ise çok şey değişti ben de. Anne olmakla ilgili travmalarım vardı zaten. Bu olay tuzu biberi oldu.
Olayları en kötü haliyle değerlendiririm. Mesela diyelim ki genel müdür çağırdı kesin çok kötü bir şey oldu diye düşünürüm ama kıdem alırım gibi gibi.
Özgüvenim de zayıf. Ben zaten kendi halimle travmalı ve anne olmaktan korkuyordum. Bunun için destek almayı planlıyordum . Bir de bu olay yaşanınca hepten koptum

whitesneaker · Cumartesi 09:12

Umberlee .!.:
Adamın damarına basıp bağırmasından şikayet edemezsiniz.

Sorun adamın bağırması değil. Şikayet ettiğim de bu değil. Ben haklıyım demedim de.
Bahsettiğim şey bunların yaşandığı, küfürün olduğu ve tepkisini bir şeyleri tekmeleyerek verildiği bir evde büyümek çok kötü. Ve bunu çocuğum yaşasın istemiyorum. Sadece eşimin değil kendi adıma da payımın olduğunu biliyorum. Başlatan ben oldum eşim alttan almadı konu uzadı ve sonuç bu oldu. Damarına basacak bir şey yapmadım.

whitesneaker · Cumartesi 09:15

Vaalbara .!.:
Kavgasız, hiç gerilmeden ilişki sürdürebilen beri gelsin, çocuk konusunu siz bilirsiniz de ufacık kavgaları büyütüp ilişkinizi yipratmayin, kavga olur ama tadında bırakmakta fayda var

Elbette tartışma olur, kavga olur. Dozunda olması belki ilişkiyi bile dinamik tutar. Ama bizim yaşadığımız şeyi çocuğumuzun önünde yaşarsak kaygısı başladı. Bunlara şahit olmasını istemiyorum. Çünkü çok zor olduğunu biliyorum.
Çünkü ben başlattım eşim alttan almadı uzattık küfür ve şiddet yaşandı. Bana karşı değil ama eşim öfkesini kontrol edemiyor demek ki kaygısı başladı. Bir şeyleri tekmelemek bana sağlıklı gelmiyor.

Menekse bahcesi · Cumartesi 09:16

whitesneaker .!.:
Herkese iyi geceler diliyorum öncelikle. Kısa tutacağım ve sadece dertleşmek için konu açıyorum. Ben 2,5 yıldır evliyim. Eşimle uzuuun bir sevgililik dönemimiz oldu. Ve çok severek evlendik. Maddi birkaç problemimiz var ama hallediyoruz. Evimiz arabamız var. Kenarda 500 bin gibi bir paramız da var. Çalışıyoruz. Artık seneye falan hamilelik olur diye düşünüyorduk. Bebek fikrine çok uzak değilim ama anne olmak yetememe düşüncesi ve mutsuz bir çocuk olmasından korkuyordum bu nedenle çekincelerim vardı. Kendim gibi bir çocuk olmasın sağlıklı bir ortamda büyüsün istiyorum.
Eşim de çok iyidir aslında. Ev ile ilgili sorumluluğu paylaşıyoruz. Birbirimize temizlik konusunda destek oluyoruz. İdeal bir eş.
Tabi bizim de arasıra çoğunlukla benim bazı şeyleri büyütmemden kaynaklanan tartışmalarımız oluyor. Ama uzun süren küslüğümüz hiç olmadı.
Gelelim geçen güne. Basit bir konuyu uzattım, hatalıyım kabul ediyorum. Sonra karşılıklı tartışmaya döndü ve ben odadan çıktım. Ama sesimizi yükselttik birbirimize karşı. Odadan çıktım eşim öfkeyle odadan bağırdı A.. K.. gibi bir küfür etti ve çıkıp terlikleri tekmeledi. Küfür bana edilmiş değildi yani öyle olduğunu düşünüyorum çünkü bana karşı hiç bir hakarete varan kelimesi olmadı şimdiye dek. Ama benim O an beynimde bir şimşek çaktı. Ben tam olarak böyle bir evde büyüdüm. Ve demek ki bizim evliliğimiz henüz hiç hazır değil dedim. Çok üzüldüm halimize. Sonrasında barıştık. Bir kaç gün sonra bir daha o hale gelmemek için çok çabalayacağım dedi. Özür diledi. Ben de fazla uzattığımı söyledim özür diledim.
Ortada bir sorun var o da bizim birşeyleri yönetememiş olmamız. Ben çocuğumun böyle şeylere maruz kalmasını asla istemiyorum. Çünkü biliyorum ki o ortamda büyüyen bir çocuğun hissettiklerini.
O günden beri çocuk fikrini rafa kaldırdım. Ama hep üst üste denk gelmeler oldu aile arkadaş ortamında. Sohbetlere sessiz kaldım ve geçirdim.
Sizce bu konuyu eşimle açık açık konuşmalı mıyım yoksa 5 senede 1 kez olmuş abartma mı diyorsunuz ?
Bu arada o tartışmada eşim evet sen bu 5 senede sakinleştin çok değiştin olumlu anlamda ama beni de olumsuz olarak değiştirdi dedi. Buna da çok üzüldüm. Demek ki zannettiğim kadar iyi gelememişim dedim.

Eğer evde öfkeli , şiddet yanlısı bir babayla büyüdüyseniz.Kendi yuvanızda baba sizsiniz.Öfkeli ve kontrolsüz.Eşinizin anneniz gibi susmasını bekliyorsunuz ama işin sonunda üzülen siz olacaksınız....

ellerimlekazidim · Cumartesi 09:31

whitesneaker .!.:
Yani şuan ona karşı böyle düşünerek haksızlık ediyor olabilirim. Ama sorun tamamen eşimin davranışı değil. Yaşadığımız olay. İkimizin de payı var. Söz verdi ama ben de bu ilişkinin demek ki tam oturmadığına dair soru işaretleri oldu.

Evet evebeyn olmak en ince ayrıntısına kadar ölçüp biçmekle başlar iğneyi kendinize batırmanız da güzel sadece kendi ailenizle eşinizi bir tutmanız olmamış çünkü kavgayı gereksiz uzatıp adamın bam tellerine basmışsınız.

ellerimlekazidim · Cumartesi 09:35

whitesneaker .!.:
Sorun adamın bağırması değil. Şikayet ettiğim de bu değil. Ben haklıyım demedim de.
Bahsettiğim şey bunların yaşandığı, küfürün olduğu ve tepkisini bir şeyleri tekmeleyerek verildiği bir evde büyümek çok kötü. Ve bunu çocuğum yaşasın istemiyorum. Sadece eşimin değil kendi adıma da payımın olduğunu biliyorum. Başlatan ben oldum eşim alttan almadı konu uzadı ve sonuç bu oldu. Damarına basacak bir şey yapmadım.

Sen niye alttan almadın ? Şuan bu soru işaretleri eşinde de varsa ? Ben kiminle evlendim, ne yaptım ben diye düşünüyorsa ?

Peripadisahininkizi · Cumartesi 09:43

bebekten sonra daha da değişiyor. şimdiden tahammül seviyeniz düşük ve basit konuları uzatırken o zaman daha yorgun ve eşinizden beklenti içinde olabileceksiniz ve eşiniz de bu şekilde tepkileri o zaman yine verecek bebek küçük siz tartışırken başka oda da olacak belki ama sonrasında büyüdükçe o da anlıyor gerginlik olduğunu
Benim 2 yaşına yaklaştı biz anca toparlayabiliyoruz toparladık mı pek emin değilim de evlilik dinamiğimiz değişti orası kesin

homeostasis · Cumartesi 09:54

Eşiniz babanıza dönüşür mü bilemem ama sizin babanız kadar olmasa da anne olunca yükselişlerinizin olması daha olası. Çünkü insanların tepkilerini (evet yanlış terliğe de olsa küfür etmek ama öfkesini o an öyle boşaltabilmiş) kontrol edemezsiniz. Ve çocuğunuz olduğunda sendromlar, ataklar, kendini ifade edememe ne derseniz artık sizin istediğiniz tepkileri vermeyecek.

ATTRAENTE · Cumartesi 10:01

whitesneaker .!.:
Sorun adamın bağırması değil. Şikayet ettiğim de bu değil. Ben haklıyım demedim de.
Bahsettiğim şey bunların yaşandığı, küfürün olduğu ve tepkisini bir şeyleri tekmeleyerek verildiği bir evde büyümek çok kötü. Ve bunu çocuğum yaşasın istemiyorum. Sadece eşimin değil kendi adıma da payımın olduğunu biliyorum. Başlatan ben oldum eşim alttan almadı konu uzadı ve sonuç bu oldu. Damarına basacak bir şey yapmadım.

Sinirler gerilecek bazen kavgada edilecek hayatın normali bu, insan bazen çok basit durumları bile idare edemez
Öyle kavga edelim ama adam gayet sakin olsun, hiç küfür etmesin, kibarca ortamı terk etsin durumu Amerikan filmlerinin insanlara empoze ettiği bir saçmalıktan ibaret. İnsan sinirlenir, bazen zıvanadan çıkar , küfürde eder hırsını bir şeylerden de alır. Geçen gün haberlerde gördüğüm bir olaya çok sinirlendim, elimdeki bardağı duvara fırlatıp tuzla buz ettim , dünyanın da küfürünü ettim, eşim noluyo diye koştu geldi içeriden karışma dedim ona da harladım, sağolsun uzatmadı konuyu, çünkü beni tanır. Böyle zamanlar olur, hiç bir ilişki güllük gülistanlık hep doğruyu yaparak devam etmez, evlilik kusurlarla dolu uzun bir yol.
Çocuk konusunda belki gerçekten hazır değilsinizdir, belki de başka korkularınız vardır, eşinizle bunu konuşun gerekirse bir yardım alın. Kimse evladı kötü bir ortamda büyüsün istemez lakin dünyaya gelen her çocuk insanın kötülüğüne maruz kalır, maalesef bu riski ortadan kaldırmak mümkün değil. Hayatta her şeyi hesaplamamız ve hep doğruyu yapmamız mümkün değil

succulentaski · Cumartesi 10:04

Kendi evinizde gördüğünüzü evliliğinizde kendiniz yaşatıyorsunuz. Her evde kavga tartışma olur. Çocuğun yanında da tartışıyoruz denk geliyor. Ama insan gibi. Birbirimize hakaret etmiyoruz. Cinnet geçirmiyoruz.

Hazırız zannediyordum.

Popüler Üye

Nirvana

"Direnenler yaşar"

Aktif Üye

Popüler Üye

Nirvana

Kuş konduğu dala değil kanatlarına güvenir 🕊️

Nirvana

Popüler Üye

Popüler Üye

Popüler Üye

Popüler Üye

Popüler Üye

Çekilin ben tiroidim:)

Kuş konduğu dala değil kanatlarına güvenir 🕊️

Kuş konduğu dala değil kanatlarına güvenir 🕊️

Aktif Üye

Aktif Üye

ACTA EST FABULA

Nirvana

Benzer Konular