- 15 Eylül 2017
- 72
- 41
- 8
merhabalar arkadaşlar.
Benimle benzer surumu yaşayan arkadaşlardan fikir edinmek istiyorum.
Çok çok severek gerçekleştirilen ve 3 yıl güZel devam eden ama gebeliğimde değişen bir evlilik...
Bir çok sebepten dolayı boşanmayı düşünüyorum. Bu evde yaşamak, bu eve adım atmak, bu şehirdeki kimseyi görmek istemiyorum.
Baba evine dönersem eğer kızımla benim için kesinlikle daha iyi olacak. Kızım içinde bir kısımda iyi olacak çünkü kavgadan, tartışmalardan, sürekli dert yanan ve stresli insanlardan uzak olacak. Bebek doğar doğmaz babadan uzakta(baba evim bu şehre 5-6 saat uzakta) yetişmesi, arada mesafe olacağı için az görecek olması düşündürüyor beni. Bencil miyim bilmiyorum ama buna rağmen ayrılmamızın bebeğim ve benim için daha iyi olacağını düşünüyorum..
Var mı acaba ayrılmadığına pişman olan? Ya da ayrıldığına pişman olan?
Not: kısaca sorunları söyleyeyim; hamileyim diye annesi yardım eder düşüncesi ile eşim annesini iki-üç günde bir çağırdı. Kv yaptığım yemeğin çokluğuna, yıkadığım çamaşırın sıklığına, tembelliğime kadar laf etti. 37. Haftaya kadar çalışırken(ağır psikiyatri ve madde tedavisi gören bireylerin bulunduğu merkezde çalışıyordum) bide her gün gelip yemek yapıp onu ağırladım. İnsanların bu kadar sık ve habersiz gelmelerinden rahatsız olduğumu söylediğim için eşimle aram açıldı ve eşim bana inat her gün çağırmaya başladı. Eşimin Küfürleri, beni evden dışarı çıkartmamaları, sürekli akrabalarını ağırlamalarım, ağzından ne çıktığını bilmeyen akrabalarının beni kırmaları(çok tembelsin vs diyerek), eşimin bunları normal ve insanların benim iyiliğim için dediklerini düşünmesi.. Çalışmayacağım bir süre, ücretli izinden sonra ücretsiz izne ayrılmayı düşünüyorum bir kaç ay(ki kv bu konuda bile eşimi dolduruyor:))) ), çalıştığım ve hamile olduğum zamanda bu kadar sık gelen insanlar her gün gelmeye, yemeklerini ben de yemeğe başlayacklar. İyice daraltcaklar. Biraz daha uzağa taşınmayı teklif edince eşime kesinlikle reddediyor. Benim başka yapabileceğim yok sanki.
Benimle benzer surumu yaşayan arkadaşlardan fikir edinmek istiyorum.
Çok çok severek gerçekleştirilen ve 3 yıl güZel devam eden ama gebeliğimde değişen bir evlilik...
Bir çok sebepten dolayı boşanmayı düşünüyorum. Bu evde yaşamak, bu eve adım atmak, bu şehirdeki kimseyi görmek istemiyorum.
Baba evine dönersem eğer kızımla benim için kesinlikle daha iyi olacak. Kızım içinde bir kısımda iyi olacak çünkü kavgadan, tartışmalardan, sürekli dert yanan ve stresli insanlardan uzak olacak. Bebek doğar doğmaz babadan uzakta(baba evim bu şehre 5-6 saat uzakta) yetişmesi, arada mesafe olacağı için az görecek olması düşündürüyor beni. Bencil miyim bilmiyorum ama buna rağmen ayrılmamızın bebeğim ve benim için daha iyi olacağını düşünüyorum..
Var mı acaba ayrılmadığına pişman olan? Ya da ayrıldığına pişman olan?
Not: kısaca sorunları söyleyeyim; hamileyim diye annesi yardım eder düşüncesi ile eşim annesini iki-üç günde bir çağırdı. Kv yaptığım yemeğin çokluğuna, yıkadığım çamaşırın sıklığına, tembelliğime kadar laf etti. 37. Haftaya kadar çalışırken(ağır psikiyatri ve madde tedavisi gören bireylerin bulunduğu merkezde çalışıyordum) bide her gün gelip yemek yapıp onu ağırladım. İnsanların bu kadar sık ve habersiz gelmelerinden rahatsız olduğumu söylediğim için eşimle aram açıldı ve eşim bana inat her gün çağırmaya başladı. Eşimin Küfürleri, beni evden dışarı çıkartmamaları, sürekli akrabalarını ağırlamalarım, ağzından ne çıktığını bilmeyen akrabalarının beni kırmaları(çok tembelsin vs diyerek), eşimin bunları normal ve insanların benim iyiliğim için dediklerini düşünmesi.. Çalışmayacağım bir süre, ücretli izinden sonra ücretsiz izne ayrılmayı düşünüyorum bir kaç ay(ki kv bu konuda bile eşimi dolduruyor:))) ), çalıştığım ve hamile olduğum zamanda bu kadar sık gelen insanlar her gün gelmeye, yemeklerini ben de yemeğe başlayacklar. İyice daraltcaklar. Biraz daha uzağa taşınmayı teklif edince eşime kesinlikle reddediyor. Benim başka yapabileceğim yok sanki.