- 24 Mayıs 2019
- 2.393
- 7.500
- 158
- 29
- Konu Sahibi Black Wine
-
- #1
Merhaba hanımlar. Daha önceki konumda da bahsettiğim gibi sevgilimle 2 buçuk senelik mutlu bi iliskimiz var ve beraber yaşıyoruz. Kendisi çok çok iyi bi insandır,iyi niyetlidir, dürüsttür, beni mutlu etmek için çabalar hep. Ama sürekli nasılsa arkadan biri toplar seklindeki davranışları sinirlerimi yipratiyo artik, özellikle iki gündür midemden rahatsizim ve dolayısıyla daha tahammulsuzum, bi de birikmislerle birlikte çileden çıkıyorum.
Ben bu adama "bak fabrikamiz varmış gibi tek seferde bi şişe duş jeli harcanmaz" i 9 ayda öğretitm. 9 ay yahu doğduğundan beri altına yapan bi bebeğe tuvalet egitimi vermek daha kısa sürüyo. Aslında bahsettiğim küçük ayrıntılar çoğu kadın yaşıyordur ama ben sevgilimin bakıma muhtaç bi çocuk gibi davranmasını sindiremiyorum. Dus alır o banyo mutlaka içeriyi su basmış gibi sırılsıklam olur ne paspasi asar ne bi vileda sürer. Her gece başucuna bardakta su koyar o bardaklar birikir bi hafta sonunda başucunda yedi tane bardak... Bağıra çağıra haftada bir o yedi tane bardağı mutfağa getiriyo sağolsun. Dun annesine gittim hastayım gündüz yalniz kalmiym diye aksam geldi çorabını çıkardı annesine bakıyorum, annesi aldı elinden götürdü yarim ağızla "ya sen biraksana ben aticaktim" aticak olsan annenin suratına bakmazsin bi kere kalkar nereye koyayim bunu dersin. Sıcak oldu kalk cami aç diyorum usengecliginden cami acmiyo sıcak değil icersi diyo kalktı annesi açtı cami. Annesi de o kadar dunya tatlısı bi kadın ki resmen insanlara hizmet etmeye adamış kendini bana da öyle yapıyo ama ben elimden geldiğince yaptirmamaya çalışıyorum. İşte kadının herşeyi iyi ama kendi kendine yeten bi evlat yetiştirmeyi becerememis... Sevgilim anlatıyor iste 3 kardeşler anneleri ucu de ayrı şeyler seviyo bunu yemem sunu yemem diyo diye üçüne de ayrı ayrı yemek yapıyormuş. Ben asla öyle bi insan değilim annem uyanmasın diye buzdolabında ki soğuk yemekleri kemirirdim 5 yaşındayken. Buna da ya bu yemeği yiyeceksin ya aç kalacaksin diye diye doğru dürüst yemek yedirtiyorum yoksa yok bezelye yapma, yemeğe soğan koyma, ben barbunya sevmiyorum dolma yapma, önünü alamazdim. Hiçbirşey yapmıyor değil eninde sonunda ogreniyo ama bunun için benim birkaç kere bağırıp çağırmam ya da bi kere kavga çıkarmam gerekiyordu çöpü çıkarıyor diye bile sevinir oldum artik ya bu kadar normal biseye sevinilir mi.. Bi taraftan bakınca o da cabaliyo ama bu düşünce tarzı iste nasılsa arkadan biri toparliyo diye düşünunce yaptığını da yarim yamalak yapıyorsun kendimi çocuğuna birşeyler öğretmeye çalışan bi anne gibi hissediyorum artik nerdeyse birşey yapmaya başlayınca alkisliycam...
Ben bu adama "bak fabrikamiz varmış gibi tek seferde bi şişe duş jeli harcanmaz" i 9 ayda öğretitm. 9 ay yahu doğduğundan beri altına yapan bi bebeğe tuvalet egitimi vermek daha kısa sürüyo. Aslında bahsettiğim küçük ayrıntılar çoğu kadın yaşıyordur ama ben sevgilimin bakıma muhtaç bi çocuk gibi davranmasını sindiremiyorum. Dus alır o banyo mutlaka içeriyi su basmış gibi sırılsıklam olur ne paspasi asar ne bi vileda sürer. Her gece başucuna bardakta su koyar o bardaklar birikir bi hafta sonunda başucunda yedi tane bardak... Bağıra çağıra haftada bir o yedi tane bardağı mutfağa getiriyo sağolsun. Dun annesine gittim hastayım gündüz yalniz kalmiym diye aksam geldi çorabını çıkardı annesine bakıyorum, annesi aldı elinden götürdü yarim ağızla "ya sen biraksana ben aticaktim" aticak olsan annenin suratına bakmazsin bi kere kalkar nereye koyayim bunu dersin. Sıcak oldu kalk cami aç diyorum usengecliginden cami acmiyo sıcak değil icersi diyo kalktı annesi açtı cami. Annesi de o kadar dunya tatlısı bi kadın ki resmen insanlara hizmet etmeye adamış kendini bana da öyle yapıyo ama ben elimden geldiğince yaptirmamaya çalışıyorum. İşte kadının herşeyi iyi ama kendi kendine yeten bi evlat yetiştirmeyi becerememis... Sevgilim anlatıyor iste 3 kardeşler anneleri ucu de ayrı şeyler seviyo bunu yemem sunu yemem diyo diye üçüne de ayrı ayrı yemek yapıyormuş. Ben asla öyle bi insan değilim annem uyanmasın diye buzdolabında ki soğuk yemekleri kemirirdim 5 yaşındayken. Buna da ya bu yemeği yiyeceksin ya aç kalacaksin diye diye doğru dürüst yemek yedirtiyorum yoksa yok bezelye yapma, yemeğe soğan koyma, ben barbunya sevmiyorum dolma yapma, önünü alamazdim. Hiçbirşey yapmıyor değil eninde sonunda ogreniyo ama bunun için benim birkaç kere bağırıp çağırmam ya da bi kere kavga çıkarmam gerekiyordu çöpü çıkarıyor diye bile sevinir oldum artik ya bu kadar normal biseye sevinilir mi.. Bi taraftan bakınca o da cabaliyo ama bu düşünce tarzı iste nasılsa arkadan biri toparliyo diye düşünunce yaptığını da yarim yamalak yapıyorsun kendimi çocuğuna birşeyler öğretmeye çalışan bi anne gibi hissediyorum artik nerdeyse birşey yapmaya başlayınca alkisliycam...