- 29 Mart 2018
- 13.208
- 46.526
- 548
- 27
- Konu Sahibi -Thanatos-
- #1
Merhaba gençler ve kendini genç hissedenler 
Umarım karantina günleriniz eğlenceli geçiyordur.
Bugünleri atlatacağımız günleri iple çekerken son zamanlarda beni boğan ve mutsuz eden bir konudan bahsedeceğim.
Acaba canımın sıkılmasından dolayı mı kendimi sorguluyorum yoksa hayat telaşında dolayı mı aklıma gelmiyordu bilmiyorum artık ona siz karar verin. Hayatımda hep yanlış kararlar aldığımı düşünüyorum, günlerim sürekli geçmişi düşünmekle geçiyor. Arkadaş bir insan hayatında aldığı hiçbir karardan mutlu olmaz mı? Olmuyorum yok hayır.. Sürekli onu neden böyle yaptım.. Bunu neden böyle uyguladım.. Şunu yapmasaydım iyiydi.. Bununla neden konuşmuyorum.. gibi gibi.. İşin kötüsü sebepsizce dibe çekiyor bu saçma düşünceler. Bunu yapsaydım daha mutlu olurdum, şununla konuşsaydım daha iyi hissederdim gibi cümleleri geçiriyorum aklımdan. Onları yapsaydım şuan çok mu mutlu olacaktım? Bilmiyorum mesela. Buna herkes net olarak hayır derken ben bilmiyorum diyorum. (Ha şunu da araya sıkıştırayım: kötü bir hayatım yok. Maddi manevi kendime yetiyorum. Beni canından çok seven bir annem, benim üstüme her daim titreyen, beni koruyup kollayan bir sevgilim var.) Aslında bunu tetikleyen bir whatsapp grubu. Yıllardır arkadaşız bu gruptakilerle. Birbirimizin en keko, en rezil, en masum, en güzel anlarına şahit olduğumuz bir grup. Birbirimizde olan eski fotoğraflarımızı atarken bir arkadaşım benim bir fotoğrafımı attı. İşte bir kafedeyiz, waffle yiyoruz falan. Güzel bir fotoğraf yani. Herkesin gülümsediği fotoğrafta ben kendimi çok garip hissettim. Sanki o fotoğraftan sonra hayatım sonsuza kadar değişmiş. Bir daha hiç o kadar mutlu olmadığımı, bir daha hiçbir yemeğin tadını tam olarak alamadığımı hissettim. Dilim döndüğünce anlattım. Ya fotoğraf gerçekten gülünecek bir fotoğraf. Ama yok beni üzdü,bakış açımı değiştirdi. Anladım ki sayılı paramla, gittiğim ucuz büfede basit bir waffle yerken çok daha mutluymuşum ben. Şimdi daha fazla param var, daha iyi imkanlarım. Waffleın en güzelini yiyebilirim, istediğim yere düşünmeden gidebilirim. Ama o mutluluğu vermiyor bana. Yediğim hiçbir yemek o waffle kadar güzel gelmiyor. Neden böyle hissediyorum bilmiyorum. Buraya yazmamın bir diğer sebebi de bunu çevremdekilere yansıtmam. Gerek anneme, gerek kız kardeşime, gerek sevgilime. Hayır onlara kızıp bağırmıyorum, sadece muhabbet etmiyorum. Onlarda bir problem olduğunun farkındalar. Nasıl geçer bilmiyorum, nasıl yapabilirim bilmiyorum. Herşeyi silesim, hazıfamı kaybedesim var. Hatta elimde olsa o güne geri dönerim. Eksik bir yanım var ama o yanımın ne olduğunu bilmiyorum. Bulamıyorum, çözemiyorum. Kendimi ilk defa bu kadar karmaşık, mutsuz, bitkin hissediyorum.
Umarım karantina günleriniz eğlenceli geçiyordur. Bugünleri atlatacağımız günleri iple çekerken son zamanlarda beni boğan ve mutsuz eden bir konudan bahsedeceğim.
Acaba canımın sıkılmasından dolayı mı kendimi sorguluyorum yoksa hayat telaşında dolayı mı aklıma gelmiyordu bilmiyorum artık ona siz karar verin. Hayatımda hep yanlış kararlar aldığımı düşünüyorum, günlerim sürekli geçmişi düşünmekle geçiyor. Arkadaş bir insan hayatında aldığı hiçbir karardan mutlu olmaz mı? Olmuyorum yok hayır.. Sürekli onu neden böyle yaptım.. Bunu neden böyle uyguladım.. Şunu yapmasaydım iyiydi.. Bununla neden konuşmuyorum.. gibi gibi.. İşin kötüsü sebepsizce dibe çekiyor bu saçma düşünceler. Bunu yapsaydım daha mutlu olurdum, şununla konuşsaydım daha iyi hissederdim gibi cümleleri geçiriyorum aklımdan. Onları yapsaydım şuan çok mu mutlu olacaktım? Bilmiyorum mesela. Buna herkes net olarak hayır derken ben bilmiyorum diyorum. (Ha şunu da araya sıkıştırayım: kötü bir hayatım yok. Maddi manevi kendime yetiyorum. Beni canından çok seven bir annem, benim üstüme her daim titreyen, beni koruyup kollayan bir sevgilim var.) Aslında bunu tetikleyen bir whatsapp grubu. Yıllardır arkadaşız bu gruptakilerle. Birbirimizin en keko, en rezil, en masum, en güzel anlarına şahit olduğumuz bir grup. Birbirimizde olan eski fotoğraflarımızı atarken bir arkadaşım benim bir fotoğrafımı attı. İşte bir kafedeyiz, waffle yiyoruz falan. Güzel bir fotoğraf yani. Herkesin gülümsediği fotoğrafta ben kendimi çok garip hissettim. Sanki o fotoğraftan sonra hayatım sonsuza kadar değişmiş. Bir daha hiç o kadar mutlu olmadığımı, bir daha hiçbir yemeğin tadını tam olarak alamadığımı hissettim. Dilim döndüğünce anlattım. Ya fotoğraf gerçekten gülünecek bir fotoğraf. Ama yok beni üzdü,bakış açımı değiştirdi. Anladım ki sayılı paramla, gittiğim ucuz büfede basit bir waffle yerken çok daha mutluymuşum ben. Şimdi daha fazla param var, daha iyi imkanlarım. Waffleın en güzelini yiyebilirim, istediğim yere düşünmeden gidebilirim. Ama o mutluluğu vermiyor bana. Yediğim hiçbir yemek o waffle kadar güzel gelmiyor. Neden böyle hissediyorum bilmiyorum. Buraya yazmamın bir diğer sebebi de bunu çevremdekilere yansıtmam. Gerek anneme, gerek kız kardeşime, gerek sevgilime. Hayır onlara kızıp bağırmıyorum, sadece muhabbet etmiyorum. Onlarda bir problem olduğunun farkındalar. Nasıl geçer bilmiyorum, nasıl yapabilirim bilmiyorum. Herşeyi silesim, hazıfamı kaybedesim var. Hatta elimde olsa o güne geri dönerim. Eksik bir yanım var ama o yanımın ne olduğunu bilmiyorum. Bulamıyorum, çözemiyorum. Kendimi ilk defa bu kadar karmaşık, mutsuz, bitkin hissediyorum.
