İnsanı çok zorladığını tahmin edebiliyorum. Ben şu kadarıyla bile baş edemiyorum baksanıza. Önemli olan sorunun büyüklüğünden ziyade o sorunla yaşayabilecek güce sahip olup olabilmek . Görüyorum ki siz baş etmenin yolunu bulmuşsunuz. Ben de bulabilirim umarım.
Bulursunuz.
Benim konularımı inceleyebilirsiniz dilerseniz; ara ara ben de sıkıntılara-sorgulara gark olurum; bu safi bir hastalık yüzünden olmuyor; kişiliğim, karakterim, içinde bulunduğum halden ne kadar memnun olduğum ve daha iyisini yapabilecekken hayat şartları-zamansızlık ve alışkanlıklarım sebebiyle ortalama yapıp geçmem... Hepsiyle ilgili ve sizinki de muhtemelen bu şekilde; çünkü ne kadar farklı olursak olalım, tabanda duygularımız aynı.
Bu tip sıkıntıları çoğunlukla yaşayan insanların, hayatlarının yarım kaldığını, akıllarındakini yaşamlarına aktaramadıklarını düşünüyorum, en azından benim için durum böyle ve bunun sıkıntısı zaman zaman yokluyor.
Kendimce bir planım, kendimi görmeyi istediğim bir yer vardı ama hayat koşuşturmacası içinde bu mümkün olmadı.
Evlendim, evlilik insanı olmadığımı fark ettim. Kocamı seviyor muyum, elbette seviyorum ama evliliğin bana göre olmadığını rahatlıkla söyleyebilirim. Çocuğum oldu, anneliğin bana göre olmadığını fark ettim, çocuğumu seviyor muyum elbette, dünya bir yana oğlum bir yana ve elimden geldiğince de onun için yapılması gereken ne varsa bir anne olarak yapıyorum. Ama hiçbir zaman "Oy yavruşum bkunu yerim" haline gelmedim-gelemiyorum, kendi alanımı da koruma çabasındayım.
Bunlar bakınca çok mutlu olunacak şeyler, düzgün giden bir evliliğim, iyi bir eşim, şükür ki sağlıklı bir çocuğum var. Ama bunlar beni tatmin etmiyor. Edemiyor çünkü olmayı istediğim "Son" yer burası değil. :)
Şimdi elimde ne var, nelerden vazgeçilebilir-nelerden vazgeçilemez, ne değişirse daha kötü olurum tartımı yapmak gerekiyor. Evlilikten hoşlanmasam da, boşansam yıkılırım mesela. Anneliğe bayılmasam da, evladımın tırnağına zeval gelecek olsa ölürüm. Bunlar artık hayat'ım. Bunun üzerine-yanına ne katabilirim, ruhumu dinlendirecek ve yarım kaldığını düşündüğüm hayatımı bir yerinden yakalayacak neler yapabilirim kısmındayım.
Bir amacınız, hedefiniz var mı? Olmalı. Herkesin, bu dünyaya kendini bulacağı-hissedeceği bir amaç için geldiğini düşünüyorum. Bunu belirlemek-bulmak için de kendinizi bir süre dinlemelisiniz "Ne istiyorum" diyerek, sonra istediğiniz yola girince kaçıp gitme isteğini bir miktar törpüleyebiliyorsunuz. Bence şu an, siz, ne istediğinizi tam bilmemenin sıkıntısını da yaşıyorsunuz.
Yeni arayışlarınız geçici hevesler gibi duruyor..
Bunu nasıl başarıyorsunuz peki? Lütfen tüyo verin. Benim bebeğim de 14 aylık bu arada.
