Her gün bir kaosun içindeyim..

aralikpapatyasi .!.:

Hayır hiç baktırmadık akciğer grafisi çekildi ama olsaydı görünürmüydü acaba
detaylı kan değerleride ekim ayında bakılacak..

Genişletmek için tıkla...

aralikpapatyasi .!.:

Merhaba

Yaşadığım sıkıntı,sıkıntılar silsilesinden bahsetmek istiyorum.
10 aylık bebeğim var. Ve inanılmaz agresif bakın gerçekten çok agresif. Yani doğduğu günden beri asla sakin bir bebek olmadı. Asla emmek istemedi ne mücadeleler verdim ne danışmanlıklar aldım ne uygulamalar yaptım ama yok. Sanki o zamandan itibaren aramızda kopukluk oldu. Emseydi sakinleştirirdim daha uslu olurdu belki diye kendimi yedim. Belkide hiç alakası yok ama anne psikolojisi işte.
Sürekli bağırıyor doktorlarda gezdik bir süre. İnanamadım çünkü önümde yeğenim ve bir kaç arkadasımın cocukları gibi prenses bir bebek profili vardı ben kendi evladıma inanamadım. Kendi cocuğumdan korktum. Yalnız kalmak istemedim. Ağlamasından ürktüm dışarı çıkamadım onunla. Ki hala öyle etini kopartırcasına ağlıyor.
Geçen gün parkta bir anneyle tanıştım büyük kızı aynı benim evladım gibi 2.cocuğun ise varlığı yokluğu birmiş. Ben beslemesem yemez cocuğun sesi çıkmıyor diyor. Yani inanamıyorum. Ben wc ye gidemiyorum arkadaşlar. Ana kucağını yanıma alıp gidiyorum. Bir gram es yok. Sürekli bir mücadele..
Ne yapacağımı bilmiyorum hayatım bitmiş bir daha asla o sessizliği yaşayamayacakmışım gibi.
Komşu geçen gün neden bu kadar çok ağlıyor diye soruyor bana. Kitap okuyorum masaj yapıyorum sakinleştirici müzikler açıyorum taş çatlasın 2 dk sessizlik sonrası yine tufan..
büyüyünce geçer dedi büyüklerimiz ama yok ben doğduğu günden beri o sakinliği iple çekiyorum.
Asla kendi başına vakit geçirmek istemiyor. Sürekli temas halindeyiz . Ve ben çalışıyorum üstelik vermem gereken bir yeterlilik sınavım var tüm bu kaosun içinde. Sıkışmış durumdayım. Annelerden destek alıyorum almasına ancak onlarıda cok yorduğumun farkındayım ve sanki ayıp olmasın diye mecburiyetten bakıyorlarmış gibi geliyor. Çünkü ben kendi evladım olmasa tahammül edeceğimi zannetmiyorum.
Uyusa bir nefes alsam diye gözünün içine bakıyorum max 45 dk eğitim aldık ondada başarısız olduk. Kısacası hayatımın 32.yılında yaşadığım en karmaşık en kafes içerisinde olduğum dönemindeyim. Ne yapacağım nasıl düzeleceğimiz konusunda zerre fikrim yok. Var mı benim gibi olan atlatan yada hala hiç bir şey değişmedi diyen..

Genişletmek için tıkla...

aralikpapatyasi .!.:

Merhaba

Yaşadığım sıkıntı,sıkıntılar silsilesinden bahsetmek istiyorum.
10 aylık bebeğim var. Ve inanılmaz agresif bakın gerçekten çok agresif. Yani doğduğu günden beri asla sakin bir bebek olmadı. Asla emmek istemedi ne mücadeleler verdim ne danışmanlıklar aldım ne uygulamalar yaptım ama yok. Sanki o zamandan itibaren aramızda kopukluk oldu. Emseydi sakinleştirirdim daha uslu olurdu belki diye kendimi yedim. Belkide hiç alakası yok ama anne psikolojisi işte.
Sürekli bağırıyor doktorlarda gezdik bir süre. İnanamadım çünkü önümde yeğenim ve bir kaç arkadasımın cocukları gibi prenses bir bebek profili vardı ben kendi evladıma inanamadım. Kendi cocuğumdan korktum. Yalnız kalmak istemedim. Ağlamasından ürktüm dışarı çıkamadım onunla. Ki hala öyle etini kopartırcasına ağlıyor.
Geçen gün parkta bir anneyle tanıştım büyük kızı aynı benim evladım gibi 2.cocuğun ise varlığı yokluğu birmiş. Ben beslemesem yemez cocuğun sesi çıkmıyor diyor. Yani inanamıyorum. Ben wc ye gidemiyorum arkadaşlar. Ana kucağını yanıma alıp gidiyorum. Bir gram es yok. Sürekli bir mücadele..
Ne yapacağımı bilmiyorum hayatım bitmiş bir daha asla o sessizliği yaşayamayacakmışım gibi.
Komşu geçen gün neden bu kadar çok ağlıyor diye soruyor bana. Kitap okuyorum masaj yapıyorum sakinleştirici müzikler açıyorum taş çatlasın 2 dk sessizlik sonrası yine tufan..
büyüyünce geçer dedi büyüklerimiz ama yok ben doğduğu günden beri o sakinliği iple çekiyorum.
Asla kendi başına vakit geçirmek istemiyor. Sürekli temas halindeyiz . Ve ben çalışıyorum üstelik vermem gereken bir yeterlilik sınavım var tüm bu kaosun içinde. Sıkışmış durumdayım. Annelerden destek alıyorum almasına ancak onlarıda cok yorduğumun farkındayım ve sanki ayıp olmasın diye mecburiyetten bakıyorlarmış gibi geliyor. Çünkü ben kendi evladım olmasa tahammül edeceğimi zannetmiyorum.
Uyusa bir nefes alsam diye gözünün içine bakıyorum max 45 dk eğitim aldık ondada başarısız olduk. Kısacası hayatımın 32.yılında yaşadığım en karmaşık en kafes içerisinde olduğum dönemindeyim. Ne yapacağım nasıl düzeleceğimiz konusunda zerre fikrim yok. Var mı benim gibi olan atlatan yada hala hiç bir şey değişmedi diyen..

Genişletmek için tıkla...

aralikpapatyasi .!.:

Bu testi yaptırmadım. Peki alerjisi olsa fiziksel olarak bunu farkediyor olamazmıydık. Ek gıdaya geçtiği için pek çok besin alıyor bir tepkime olmadı

Genişletmek için tıkla...

Monoceto .!.:

Benim kızımda öyleydi. İkizler bir de. İkizlerden kızım sürekli ağlardı herşeyde hemde meğer reflusu varmış. Reflü ilacı kullandık ağlamalar ve beslenmek istememe sorunu bitmişti. İyi bir çocuk doktoru anlar durumu. Ben Reflü dediğinde şaşırmıştım çünkü hiç kusma vs de yoktu nasıl reflu olur demiştim ama oluyormuş

Genişletmek için tıkla...

aralikpapatyasi .!.:

3.5/4 yaş çok uzuunn( yaşında geçer diye bir umut bekliyorum bu kadar isyankar bir bebek olamaz

Genişletmek için tıkla...

aralikpapatyasi .!.:

Merhaba

Yaşadığım sıkıntı,sıkıntılar silsilesinden bahsetmek istiyorum.
10 aylık bebeğim var. Ve inanılmaz agresif bakın gerçekten çok agresif. Yani doğduğu günden beri asla sakin bir bebek olmadı. Asla emmek istemedi ne mücadeleler verdim ne danışmanlıklar aldım ne uygulamalar yaptım ama yok. Sanki o zamandan itibaren aramızda kopukluk oldu. Emseydi sakinleştirirdim daha uslu olurdu belki diye kendimi yedim. Belkide hiç alakası yok ama anne psikolojisi işte.
Sürekli bağırıyor doktorlarda gezdik bir süre. İnanamadım çünkü önümde yeğenim ve bir kaç arkadasımın cocukları gibi prenses bir bebek profili vardı ben kendi evladıma inanamadım. Kendi cocuğumdan korktum. Yalnız kalmak istemedim. Ağlamasından ürktüm dışarı çıkamadım onunla. Ki hala öyle etini kopartırcasına ağlıyor.
Geçen gün parkta bir anneyle tanıştım büyük kızı aynı benim evladım gibi 2.cocuğun ise varlığı yokluğu birmiş. Ben beslemesem yemez cocuğun sesi çıkmıyor diyor. Yani inanamıyorum. Ben wc ye gidemiyorum arkadaşlar. Ana kucağını yanıma alıp gidiyorum. Bir gram es yok. Sürekli bir mücadele..
Ne yapacağımı bilmiyorum hayatım bitmiş bir daha asla o sessizliği yaşayamayacakmışım gibi.
Komşu geçen gün neden bu kadar çok ağlıyor diye soruyor bana. Kitap okuyorum masaj yapıyorum sakinleştirici müzikler açıyorum taş çatlasın 2 dk sessizlik sonrası yine tufan..
büyüyünce geçer dedi büyüklerimiz ama yok ben doğduğu günden beri o sakinliği iple çekiyorum.
Asla kendi başına vakit geçirmek istemiyor. Sürekli temas halindeyiz . Ve ben çalışıyorum üstelik vermem gereken bir yeterlilik sınavım var tüm bu kaosun içinde. Sıkışmış durumdayım. Annelerden destek alıyorum almasına ancak onlarıda cok yorduğumun farkındayım ve sanki ayıp olmasın diye mecburiyetten bakıyorlarmış gibi geliyor. Çünkü ben kendi evladım olmasa tahammül edeceğimi zannetmiyorum.
Uyusa bir nefes alsam diye gözünün içine bakıyorum max 45 dk eğitim aldık ondada başarısız olduk. Kısacası hayatımın 32.yılında yaşadığım en karmaşık en kafes içerisinde olduğum dönemindeyim. Ne yapacağım nasıl düzeleceğimiz konusunda zerre fikrim yok. Var mı benim gibi olan atlatan yada hala hiç bir şey değişmedi diyen..

Genişletmek için tıkla...

Salon Kadini .!.:

Reflu konusunda bende birsey danismak istiyorum.

Kucuk kizim dogdugundan beri cok terleyen (yaz kış gece gunduz asiri terlemekten bahsediyorum) asla ustunu ortturmeyen bir bebek, kusma yok, istahsizlik yok, bademcik degil, neredeyse metabolik olabilecek herseye bakildi ama terleme sebebi bulunamadi, sut terletiyordur dediler 20 aylikken kestim, su an tam 24 aylik ama hala terliyor, eskisi kadar cok degil ama terliyor cocuk.

Sizinde boyle asiri bi terleme durumunuz var miydi? Horlama ve spesifik olarak gece terlemesi ve kusma olmadigi icin refluyu direkt eliyorlar bizde ama hep sonucsuz kaliyoruz.

Genişletmek için tıkla...

filmdelisi .!.:

Geçecek.
Bazı çocuklar böyle, ha tamamen mi geçecek asla.
İşine gelmeyen herhangi bir soru sorduğunuzda gene ağlayacak ya da sorumluluğu hatırlatıldığında veyahut istemediği bir şeye mecbur olduğunda vs vs.
Dürtüsel emareler maalesef böyle.
Sizi çok iyi anlıyor tüm kalbimle kucaklıyorum, 9 yaştayım ben ve hala her günüm Allah beni kahretsin şu ağzımı açtım açmaz olaydımla bitiyor.
Bir şey demeye çekinerek yaşıyoruz malum sabır falan kalmadı öyle bir tepki görünce içimizden canavar çıkıyor artık kendimizden utanıyoruz bağırdığımız için, ondan ip üstünde cambazlık.

Evdeki tüm dengemiz büyük oğlumun ruh haline bağlı, o iyi ise süperiz değil ise her birimizin ayrı ayrı canını sıkıp kaos çıkarabiliyor.
Size en iyi gelecek şey kabullenmek.
Evladınız öyle ve yapacak hiçbir şey yok onu anlamaya ve her halinizle hayatı kucaklamaktan başka.

Genişletmek için tıkla...

aralikpapatyasi .!.:

Merhaba

Yaşadığım sıkıntı,sıkıntılar silsilesinden bahsetmek istiyorum.
10 aylık bebeğim var. Ve inanılmaz agresif bakın gerçekten çok agresif. Yani doğduğu günden beri asla sakin bir bebek olmadı. Asla emmek istemedi ne mücadeleler verdim ne danışmanlıklar aldım ne uygulamalar yaptım ama yok. Sanki o zamandan itibaren aramızda kopukluk oldu. Emseydi sakinleştirirdim daha uslu olurdu belki diye kendimi yedim. Belkide hiç alakası yok ama anne psikolojisi işte.
Sürekli bağırıyor doktorlarda gezdik bir süre. İnanamadım çünkü önümde yeğenim ve bir kaç arkadasımın cocukları gibi prenses bir bebek profili vardı ben kendi evladıma inanamadım. Kendi cocuğumdan korktum. Yalnız kalmak istemedim. Ağlamasından ürktüm dışarı çıkamadım onunla. Ki hala öyle etini kopartırcasına ağlıyor.
Geçen gün parkta bir anneyle tanıştım büyük kızı aynı benim evladım gibi 2.cocuğun ise varlığı yokluğu birmiş. Ben beslemesem yemez cocuğun sesi çıkmıyor diyor. Yani inanamıyorum. Ben wc ye gidemiyorum arkadaşlar. Ana kucağını yanıma alıp gidiyorum. Bir gram es yok. Sürekli bir mücadele..
Ne yapacağımı bilmiyorum hayatım bitmiş bir daha asla o sessizliği yaşayamayacakmışım gibi.
Komşu geçen gün neden bu kadar çok ağlıyor diye soruyor bana. Kitap okuyorum masaj yapıyorum sakinleştirici müzikler açıyorum taş çatlasın 2 dk sessizlik sonrası yine tufan..
büyüyünce geçer dedi büyüklerimiz ama yok ben doğduğu günden beri o sakinliği iple çekiyorum.
Asla kendi başına vakit geçirmek istemiyor. Sürekli temas halindeyiz . Ve ben çalışıyorum üstelik vermem gereken bir yeterlilik sınavım var tüm bu kaosun içinde. Sıkışmış durumdayım. Annelerden destek alıyorum almasına ancak onlarıda cok yorduğumun farkındayım ve sanki ayıp olmasın diye mecburiyetten bakıyorlarmış gibi geliyor. Çünkü ben kendi evladım olmasa tahammül edeceğimi zannetmiyorum.
Uyusa bir nefes alsam diye gözünün içine bakıyorum max 45 dk eğitim aldık ondada başarısız olduk. Kısacası hayatımın 32.yılında yaşadığım en karmaşık en kafes içerisinde olduğum dönemindeyim. Ne yapacağım nasıl düzeleceğimiz konusunda zerre fikrim yok. Var mı benim gibi olan atlatan yada hala hiç bir şey değişmedi diyen..

Genişletmek için tıkla...

Salon Kadini .!.:

Gebelik sirasinda yapilan 2li test ve detayli ultrasonda herhangi birsey cikti mi?

Kafasini kolay tutabiliyor muydu ilk 3 ayinda, 6 aylikken desteksiz oturmaya basladi mi? Belli fiziki hareketlerde agliyor olabilir mi?

Bingildagi acik mi? Gobek deligi kac gunde kapandi? Kan tahlili yapıldı mi hic? Ilac ya da asi karsiti misiniz?

Genişletmek için tıkla...