Burada buna benzer bir çok konu okudum. Hiç görmediğim insanların acısını paylaştım. Halime hep şükrettim.. Bu konuyu açmak bana da nasipmiş demek ki..
Düğünüme 6 ay kala nişanı attım..
İçimde koca bir boşluk var şimdi. Çeyizlerime bakıyorum, hayallerime bakıyorum. Büyük heyecanlarla fotoğraflarına baktığım gelinliklere bakıyorum. Hepsi ardımda kaldı şimdi..
Bi yanımda deli gibi sevdiğim, 6yılımı verdiğim adam, bir yanımda soru işaretleri.
Ne ona ne de kendime hiç güvenim kalmadı. Bende herşeyden vazgeçtim..
Ortalık çalkalanıyor şimdi duyan arıyor, konuşamıyorum bile. Boğazımda koca bir yumru, yutkunamıyorum. Tek bir kelime, tek bir şarkı bütün günü bana zehir ediyor.
Yüzüğümü çıkardım, izi var şimdi parmağımda. O ize her dokunduğumda nefesim kesiliyor.
Ama kapatmadım kendimi odalara, tam tersi işe erken gidip geç çıkıyorum insanlara karışıyorum. Yeri geliyor kahkaha da atıyorum. Söz verdim kendime düşmek yok. Buda geçecek.. Babam var arkamda dağ gibi.. Onun için tutunacağım.
Severek vazgeçmek zormuş, bunu anladım. Yüzünü bile göremedim son kez.. Telefonda helallik istedim o kadar. Annesini babasını arayamaya cesaret edemiyorum. Onlarında gözünde yaş, bana söyleyecek birşey bulamıyorlar.
Kaderimse tekrar buluruz belki birbirimizi? Çünkü farkındayız kimse olamaz biz gibi..
'Hep geçer diyorlar ya olric.. Sence geçer mi ? Geçer elbet efendim; bazısı teğet geçer, bazısı deler geçer, bazısı deşer geçer, bazısı parçalar geçer. Ama mutlaka geçer ...
birini istiyor ve bunu seninle mi paylaşıyor kuzum :44: yanlış anladıysam affet lütfen... siz görüşüyor musunuz bu arada?
