merhaba arkadaşlar..
öyle hisliyim ki bu aralar yazmak istedim.
öğrenciyim son sınıfım,evliyim ve canım eşim ve hasret kaldığım evim benden çok uzaklarda
2 yıldır arada gidip gelmelerle veya eşimin gelip gitmleri ile dayanıyorum.yeter ki okulum bitsin diye diye,az kaldı diye diye...
Bu durumumun üzerine bebeğimiz de olmuyor
bir yandan onun tedavileri,onun üzüntüsü... bu ay bile 5 günlük gecikmeden ümitlenip alışılmış hüsranı yaşadım 2 gün önce.şimdi sınav haftasına giriyorum ama öyle doluyum ki,öyle bıktım ki bu saçma sapan durumdan.eşimi özlüyorum,evimi özlüyorum... aynı dönemde evlendiğimiz arkadaşlarımız veya akrabalarımızın çocukları oldu. bunları görünce öyle saçma geliyor ki şu anki halimiz. ayrılık,özlem,stres,sınavlar,uzaklık,bebeğimiz olmayack mı sorusu... darlandım,bunaldım
bunları nasıl kaldırabildğime şaşırıyorum bazen.
içimi dökmek istedim bir nebze de olsa.. iki çift güzel söze ihtiyacım var çünkü