Çalışırken birisiyle tanışıp ilerleme ya da iş arkadaşlarınızın arkadaş çevresiyle tanışıp ilerleme durumları oluyor mu peki?
Geç kaldığınızı düşünmüyorum. Kendinizi üzmeyin. 30 yaşındayım üniversiteden çoğu kız/erkek arkadaşım bekar.
Mesleğinizi bilmiyorum ama mesleğinizle ilgili düzenlenen toplantılara/seminerlere katılsanız ? O ortamda da tanışma şansınız artar aslında.İşte olmuyor yani. Denk gelmiyor.
İnşallah denginizi bulursunuz.Hayirlisiyla sizin aradığınız kriter ahlak olsun.Burada çoğu kadın nisan atmış yada boşanmış belki bekar kalmakta hayırlıdır bilemezsiniz.Herkese iyi akşamlar
Canımı sıkan bir konudan bahsetmek istiyorum.
Şu an 27 yaşındayım üniversiteden mezun olalı birkaç sene geçti. Sürekli geçmişi düşünüp keşke birilerine şans verseydim diye üzülüyorum. Önceden mağazada bile beğenen ilgilenenler olurdu. Ben hiç umursamazdım. Hatta okulda çok denk kişiler vardı aslında ama nedense hiç düşünmüyordum. Şimdi karşıma hiçkimse çıkmıyor beğenilmiyorum ya da.
Ben namaz kılan dinine bağlı biriyim. Aradığım kriterdeki erkekler erken evleniyorlar onu farkettim.
Hala ailemle yaşamak bana zulüm gibi geliyor. Yani kendime ait bir düzenim olsun istiyorum. Mesleğim işim gücüm var ama artık yalnızlık çok zor geliyor.
Geçmişe takılı kaldım. Keşke şans verseydim diye kafamda kurup duruyorum. Bana söylerlerdi ama dinlemezdim. Ömür boyu böyle devam edecek gibi hissediyorum. Eskiden bu tür konulara karşı heyecanım vardı ama şimdi sadece zorunluluk gibi bakıyorum.
Beni yadırgamayın lütfen. Dertleşmek istiyorum. Dua ediyorum senelerdir hiçbir şey olmuyor. Umudumu kaybettim bu konuda. Geç kalmışlık hissi var. Benim durumumda olup sonradan mutlu olanlarınız oldu mu?
Ya da kafaya takmamak için ne yapabilirim
Hele ki seni çok severim.Anne olmak icin biyolojik yaşımız olmasına bir parça kırgınım. Tüm geç kaldım telaşının sebebi bu.
Ben de seni çok severiiim.Hele ki seni çok severim.
Her nedense seni evli sanmıştım ben hep.
Allahım gönlüne göre versin inşallah arkadaşım.
Ah ne güzel!Ben de seni çok severiiim.Madem samimileştik söyleyeyim, eşinle olan aşkını da çok beğenirim, şimdi bir de bebişli olmuşsunuz.
Evliyim ben. Ama çocuğum yok ve korunuyorum. Henüz hazir degilim anne olmaya. Ama ben ertelerken biyoloji ertelemiyor annelik yaşını. Üzgünüm bunun için.Yine de hazir değilken sahip olmak istemiyorum. Bu ona da haksızlık, büyük bencillik olur.
34-35 yaşında bu yazdığını okusan gülersinHerkese iyi akşamlar
Canımı sıkan bir konudan bahsetmek istiyorum.
Şu an 27 yaşındayım üniversiteden mezun olalı birkaç sene geçti. Sürekli geçmişi düşünüp keşke birilerine şans verseydim diye üzülüyorum. Önceden mağazada bile beğenen ilgilenenler olurdu. Ben hiç umursamazdım. Hatta okulda çok denk kişiler vardı aslında ama nedense hiç düşünmüyordum. Şimdi karşıma hiçkimse çıkmıyor beğenilmiyorum ya da.
Ben namaz kılan dinine bağlı biriyim. Aradığım kriterdeki erkekler erken evleniyorlar onu farkettim.
Hala ailemle yaşamak bana zulüm gibi geliyor. Yani kendime ait bir düzenim olsun istiyorum. Mesleğim işim gücüm var ama artık yalnızlık çok zor geliyor.
Geçmişe takılı kaldım. Keşke şans verseydim diye kafamda kurup duruyorum. Bana söylerlerdi ama dinlemezdim. Ömür boyu böyle devam edecek gibi hissediyorum. Eskiden bu tür konulara karşı heyecanım vardı ama şimdi sadece zorunluluk gibi bakıyorum.
Beni yadırgamayın lütfen. Dertleşmek istiyorum. Dua ediyorum senelerdir hiçbir şey olmuyor. Umudumu kaybettim bu konuda. Geç kalmışlık hissi var. Benim durumumda olup sonradan mutlu olanlarınız oldu mu?
Ya da kafaya takmamak için ne yapabilirim
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?