kesinlikle ama kesinlikle anlatmamalıyız.ben 14 yıllık evliliğim süresince ne kendi aileme ne de eşimin ailesine en ufak bir olumsuzluk yansıtmadım.bence o çatı altında tatlı dille çözülemeyecek hiçbirşey yok.boşuna diğer aile fertlerinide üzmenin anlamı yok diyorum ben...
Bugüne kadar (ki 8 senem bitti evliliğimde) hiçbir sorunumu ailemle paylaşmadım.Paylaşma gereği duymadım çünkü.Kendim üstesinden gelebildim çok şükür. En ufak birşeyde de gidip annelerine ağlayan bayanları da hiç anlamam doğrusu:1closedeyes:
eşler kendi aralarındaki sorunları zaman içerisinde aşsalarda ailelere aksettirilen sorunlar büyümeye,uzamaya mahkum oluyor. ve sonunda bir dünya tatsızlık! mümkün olduğunca anlatmamak lazım ama insan bazen o kadar çaresiz ve yalnız hissediyor ki kendini işte o zaman anlatıyor. sağlam dostluklar kurmalı ve sıkıntıları biriyle paylaşmalı insan yeri gelince! benim hiç arkadaşım yok ne yazık kine yaşadığım çevrede ne iş yerinde! bazen çok bunalıyorum
Bence bu duruma ve kişiye göre değişir ama tabikide ufak tefek sorunları söylememek gerekir :1no2:
kuzum haklısın bence.annesine ağlayan bayanları geçelim belki duygusallıktan yapıyorlardır.peki annesine gidip karısını çekiştiren adamları napıcaz jeyyar
:1shok:Öyle tiplerdemi var. Hiç şahit olmadım ki:sm_confused:
oooooooo çok var. mesala ağlayan demiyelimde evdeki küçük bir olayı kayınvalide den duyupta apışıp kalmışlığım çok olmuştur:1shok:ama yıllar geçtikçe sıkı bir eğitimle jeyyar artık bu sorunlar yok oldu diyebilirim.herşey aileye anlatılmaz büyümeyecek olaylar bile farkında olmadan dağ haline gelir.:1shok:Öyle tiplerdemi var. Hiç şahit olmadım ki:sm_confused:
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?
We use cookies and similar technologies for the following purposes:
Do you accept cookies and these technologies?