Yıllar önce universitedeyken yurt oda arkadaşımla birbirimizin hayatına bir girdik pir girdik. İki farklı şehirden gelmiş şehre yabancı iki kızdık. Birlikte keşfettik şehri, birlikte öğrendik çoğu şeyi, birlikte yedik içtik, günler ayları aylar yılları kovaladı biz artik arkadaştan da oteydik. O kadar çok ortak yanımız vardı ki ilk kez ruhu ruhuma bu kadar benzeyen birine rastlamistim, hatta doğum tarihlerimiz bile neredeyse aynıydi 3 gün vardi arada. Yaşadığımız maceralar o anılar film sahnelerinden fırlamış gibiydik. Yeri geldi paramızı erkenden yedik ay sonu beraber aç kaldık. Her anımız o kadar güzeldi ki. Çok fazla şey yaşadık çok şey paylastik bolca güldük. Gel zaman git zaman üniler bitti herkes memleketine döndü. İlk zamanlar (ilk birkaç yıl) iletişimimiz hiç kopmadı aramızda km ler olmasına rağmen her gün tel de saatlerce konuştuk o sıcaklığı hep taze tuttuk, imkan buldukça ayda yılda bir üni şehrimizde buluştuk anıları yâd ettik.. Derken arkadaşım mesleginde çok yükselmeye başladı, onunla gurur duyuyordum. Çok fazla işine odaklı yaşamaya başladı, yoğundu ve bu normaldi ilk başlarda garipsemedim hiçbir seyi. Ama gitgide öyle bir hâl aldık ki hep ben arıyor hep ben yazıyordum. Cevaplari kisalmaya başladı, daha resmi konuşmaya başladı. Nadir aramaları zamanla yerini hiç aramamaya bıraktı. Doğum günümü kutlayamayacak kadar yoğundu ona göre işten kafasını kaldiramiyordu. Bir şey mi oldu bana mı kırıldın iletişim kopukluğu var aramizda dediğimde hep işini öne sürdü. Evet yoğundu ben de çalışmaya başlamıştım eskisi kadar boş vaktimiz zaten olamazdı ben bunların idrakindaydim. Ama yoğunluk bahaneydi, hiçbir iş ayda bir kere bile arayamayacak yazamayacak kadar yoğunluk vermez. O tamamen koptu. Aradan yıllar geçti. Ben hâlâ neden bu haldeyiz bilmiyorum. Artık zaten bilmek de istemiyorum, çok fazla çabaladım. Ama sadece o kadar zaman geçti bu durumu aşamiyorum. Çevremde başka çok arkadasim var ama hiçbiriyle onunla yakaladigim enerjiyi hiçbir zaman yakalayamadim. Üni günlerini hatırlayınca, eski fotolara bakınca burnumun direği sızlıyor sanki içimi bir şey kavuruyor. Bu aynı aşk acısına benziyor. Bu durumu yaşayan var mı içinizde? Daha duygusuz biri olmayı isterdim. Anılarına çok bağlı biri olmak bazen yıpratıcı..
