Hiç çocuk yapmayı düşünmeyen veya böyle tanıdıkları olanlar var mı aranızda

Var. Kuzenim çocuk yapmak istemedi fakat sonra pişman oldu ama iş işten geçmişti. Yumurtalarınızı dondurun şuan için çocuk istemiyor olmanız ileride istemeyeceğiniz anlamına gelmez, pişman olabilirsini.
 
Bakın 53 yaşında ki prensesim Jennifer Aniston ne diyor

Alıntıdır …

“Bütün o yıllar ve spekülasyonlar… Gerçekten zordu” diyen Aniston, spekülasyonların aksine 30’lu ve 40’lı yaşlarda tüp bebek yöntemiyle bebek sahibi olmak istediğini ama başaramadığını anlattı: “IVF tedavisi geçiyordum, Çin çayları içiyordum, adını siz koyun. Her şeyi fırlatıyordum. Biri bana ‘Yumurtalarını dondur. Kendine bir iyilik yap’ demiş olması için her şeyimi verirdim. Sadece düşünmüyorsun. Bugün bu durumdayım, tren kaçtı.”

Jennifer Aniston bunları söylüyor ama hiç pişmanlık hissetmediğini de ekliyor: “Şimdi rahatladım çünkü artık ‘belki‘ diye bir şey yok, bunu düşünmek zorunda değilim.”
 
İyi günler herkese. Şu an çocuk istemediğime eminim hatta hayatımın hiçbir döneminde annelik hayalim olmadı sanırım. Ama sorunlu bir evlilikten dolayı mı böyle oldu yoksa gerçekten annelik içgüdüm mü yok onu bilmiyorum sonuç olarak şu an çocuk hiç istemediğim bir şey.
Bebekliği, okula başlaması, sınavları, dersanesi, ergenliği o kadar gözümde büyüyor ki içim daralıyor. Şimdi sizlere sormak istediğim 2 soru var ilki anne olanlara;
Bu duygu hep içinizde var mıydı ? Yukarıda saydığım süreçler hiç gözünüzü korkutmadı mı? Yani otomatik böyle bir annelik iç güdüsüyle mi doğdunuz
İkinci sorum da hiç çocuk yapmamış olanlara ;
Pişman olduğunuz oldu mu ? Veya çevrenizde hiç çocuğu olmayanların hayatı nasıl ilerliyor memnunlar mı ?
Başka bir sebeple yaptırdığım testte amh değerim 3.6 çıktı. Doktor çok iyi buldu ama artık 30lu yaşlarda olduğumu ve düşünmüyorsam da yumurtalık dondurmayı düşünebileceğimi söyledi. O nedenle sizlere bu soruyu soruyorum. Cevaplar için şimdiden teşekkür ederim
Başta anlattgnz herseyle ayniydim hatta sorumluluk neden alayım diye düşünyrdm. Hiç öyle anaç bir tip de değildm.
Eşim aşırı çocuk seviyor ve şükürler olsun evlilgmde de mutluydm ( acaba sizin aranz kotu diye mi dusundnz ya ona kıyas olsun diye yaziyrm) 2 sene ancak bekletebldm hazır hissdnce derken sonra doğdu veeeee
Ben ne anaçmisim ne anneymisim vayyy beee dedim. Çevremde beni iyi tanıyan dostlarım bile sen 3 ay sonra bırakır ise dönersin dediler 3 yıl kendim baktım kimseye emanet etmeye kıyamadım 😍
Şimdi anaokulu küçük ergen modunda ama herşeyi güzel okulu dersi delirmemek için zor tutuyorum kendimi. Ben böyle bir şey oldgnu bilsem asla hazır hissdym diye beklemzdm 2 yıl.
Ağzını burnunu her daim yemek istyrsn o derece manyak bir şey 🤭🤭 bknz: buldumcuk anne 🤭❤️❤️
 
Yıllardır eşimle gezdik , tozduk. Güzel bir evliliğim olduğuna inanıyorum.🥰
Çocuk hayalimiz hep vardı ama hiç bir zaman kendimi hazır hissetmedim. Ben hazır hissetmediğim için hep erteledik. Erteledikçe erteliyorum sanki.
Değişik bir his, istiyorum ama korkuyorum.
Öte yandan yaşın ilerlemesi de korkutuyor çünkü bir çocuğum olsun istiyorum aslında. Belki "hazırım" dediğim an da olmayacak. Bunu da bilmiyorum.
Tam anlamıyla "hazır olmak" diye bir şey yok sanırım.
İnanın ayni düşünüyrdm hazır olmak diye bir şey yokmuş gecrdgm 2 yıla bazen uzulyrm
 
İyi günler herkese. Şu an çocuk istemediğime eminim hatta hayatımın hiçbir döneminde annelik hayalim olmadı sanırım. Ama sorunlu bir evlilikten dolayı mı böyle oldu yoksa gerçekten annelik içgüdüm mü yok onu bilmiyorum sonuç olarak şu an çocuk hiç istemediğim bir şey.
Bebekliği, okula başlaması, sınavları, dersanesi, ergenliği o kadar gözümde büyüyor ki içim daralıyor. Şimdi sizlere sormak istediğim 2 soru var ilki anne olanlara;
Bu duygu hep içinizde var mıydı ? Yukarıda saydığım süreçler hiç gözünüzü korkutmadı mı? Yani otomatik böyle bir annelik iç güdüsüyle mi doğdunuz
İkinci sorum da hiç çocuk yapmamış olanlara ;
Pişman olduğunuz oldu mu ? Veya çevrenizde hiç çocuğu olmayanların hayatı nasıl ilerliyor memnunlar mı ?
Başka bir sebeple yaptırdığım testte amh değerim 3.6 çıktı. Doktor çok iyi buldu ama artık 30lu yaşlarda olduğumu ve düşünmüyorsam da yumurtalık dondurmayı düşünebileceğimi söyledi. O nedenle sizlere bu soruyu soruyorum. Cevaplar için şimdiden teşekkür ederim
Ilk soruyu cevaplayayim. Ben cocuk sevmeyen sesine goruntusune gurultusune varligina katlanamayan bi insandim. Evlendim ilk 4 yil hic cocuk planim yoktu biz iyiyiz boyle diye dusunuyodum. Sonra birden noldu anlamadm bi baktm oglum kucagimda🤪
 
Benim hiç annelik içgüdüm, anne olma isteğim yok.
Bazen kendimi öyle düşünmeye zorluyorum ve midem bulanıyor.
Çocuk doğurmak, emzirmek çok ters geliyor.
Ömür boyu sorumluluk almakta öyle.
Lezbiyen ya da biseksuel değilim.
0 göğüs ucumla 30 ay 1 kere bile yara olmadan emzirdim. Hep anlatılan o kötü hikayelerden olmadım mesela. Biraz bilincalti meselesi oluyor sanırım bu durumlar. Ben de soğutmadan sizden daha fazla senaryolar yazyrdm hem de oynuyrdm 🤭🤭
 
Eşimle 4 yıldır evliyiz. Sevgililik dönemiyle beraber 12 senedir birbirimizin hayatindayiz. Biz de hiç çocuk hayali kurmadik. Rahatımızdan ödün verip büyük bir sorumluluk almak bizi ürküten bir şey. Hazır hissetmedigimiz bir sey. Eşim de istemiyor. İlerde düşüncemiz değişir ve bir çocuk sahibi olmak isteriz belki. Hayat... Ama bu aile olmamızdan ve mutluluğumuzdan bir şey eksiltmiyor.
 
Benim eskiden vardı ama şuan farkediyorum ki o da toplumun dayattığı algı sebebiyleymis. Şuan hiç istemiyorum mesela bana aşırı angarya geliyo çünkü 50 yaşına da gelse hala benim çocuğum olacak ve sorumluluğu hiç bi zaman bitmeyecek. Üstelik nasıl bi karakteri olacağını bilmediğim bi canlıyı sevmeye mahkum olmak bana çok korkunç geliyo. Hayatımın hiç bi döneminde işten çıkıp koştur koştur eve gitmek zorunda olan bi kadın olmak istemiyorum. Sabahları çocuğun okulu var diye normal kalkabilecegim saatten bi saat erken kalkmak istemiyorum. Tatil paramı çocuğun okuluna masraflarına vermek istemiyorum. Çocukları bebekleri falan çok severim mesela antipatik değilim, ama seveyim, oynayayım, ağlamaya başlayınca anne babasına geri vereyim sevmesi benimki. Şuan ciddi bi ilişkim var ve erkek arkadaşım çocuk sahibi olmak istiyo, kendisine açık bi dille istemediğimi eğer evleneceksek bi çocuğumuz olmayacağını belirttim. Ama bu konuyu nasıl asicaz çok merak ediyorum
 
Cocugum yok. Hic 1 zaman kendime ait cocugum olsun diye ic cekisim de olmadi. Sevmesi, oynamasi guzel lakin huysuzluk, disiplinsizlik, aglaklik pek beni acmiyor. O yuzden uzaktan baskalarininkini sevmeyi tercih ediyorum. Kimseye esir olmak veya kendimi feda etmek icin dogmamisim sanirim. Ne bekarken ne evliyken fikrim degismedi. Herkes dogurmak zorunda degil.
 
Annelik duygusuyla doğan bir kadın değilim, eşimle flört ettiğimiz nişanlandığımız dönemlerde de evlenirsek pembe panjurlu evimiz, bahçesinde oynayan bir kız bir erkek çocuklarımız olsun gibi hayallerim olmadı hiç.
Hamile kaldığımı öğrendiğimde ilk hissettiğim mutluluk değildi, içimi endişe ve korku sarmıştı, grip oldum zannederek gittiğim klinikte gebelik testi yapılıp pozitif çıkınca ağlamamak için kendimi sıkarken doktor kaçıncı hamileliğin diye sormuştu, ilk gebelik olduğunu duyunca üzüntüme anlam verememişti, belki de testi pozitif çıkan kadınlar genelde sevindiği için şaşırdı bilmiyorum, eve dönerken hem ağladım hem de yalan yok süresi dolmadan aldırma planları yaptım çünkü henüz birkaç aylık evliydim, ayrıca küçücük bir canlıya layıkıyla bakabilecek miydim, yeteri kadar sevip şefkat gösterebilecek miydim?
Sadece yedirip içirmekle, üstüne kıyafet almakla ebeveyn olunamayacağını biliyordum, aile içi eğitimi, okul eğitimi, dış dünyanın kötülüklerini düşünüp gözüm korktu, hamileliğin ilk ayları içimde annelik duygusu olmadı, anneliği 20.haftadan itibaren hissetmeye başladım, doğumda kızımı kucağıma aldığımdaysa hala çok korkuyordum ama duygularım da değişmişti.
Ve hamile kalıp uzun bir süre annelik duygusunu tadamayan ve annelik yapamayan da çok kadın var maalesef. Değişmeyen duyguları da göz önüne almak lazım bence. Yinede en başta '' ben anne olmak istiyorum '' diyerek başlanmalı sonrasında bu sitede de çok okuduğumuz üzere '' dayanamıyorum, kaldıramıyorum, zaten istemiyordum, süpriz oldu çocuğumu hırpalıyorum '' ile hüsranla bitebiliyorda.
 
Bu duygu hep içinizde var mıydı ? Yukarıda saydığım süreçler hiç gözünüzü korkutmadı mı? Yani otomatik böyle bir annelik iç güdüsüyle mi doğdunuz
Hep yoktu,süreçler beni korkutmadı rahat bir insanım ben. Hiç öyle otomatik bir annelik içgüdüm yoktu,hala yok. Evlendik işte bir çocuğum olsun istedim,babasından bağımsız olarak tek başıma da kalsam bakabilirim ömür boyu diye düşündüm. Kendime doğurdum yani ama öyle anne olunca tamamlandım,ben aslında anne olmak için doğmuşum diyen bir kadın asla olmadım. Ben anne olduysam herkes olabilir diyorum hatta :KK66:
 
35 yaşındayım hiçbir zaman çocuk istemedim ve istemiyorum. Bebekleri, çocukları çok severim anaç bi tipimdir ama annelik içgüdüsü diye bir gerçekliğin olmadığı konuşuluyor psikiyatristlerce ve "arzu" kavramına atıfta bulunuyorlar daha çok. Toplumsal dayatmaların ve çevresel nedenlerin daha baskın olduğu söyleniyor anne olma isteği konusunda. İstemiyorsanız istemiyorsunuzdur bu yeterlidir bence. İstediğinizde nasıl eminseniz istemediğinizde de emin oluyorsunuz.
 
Şöyle söyleyebilirim dünya üzerindeki herhangi bir sevgiye benzemiyor . Çok farklı , çok zor ,çok meşakkatli ama ..
insanı özüne döndüren birşey kendini sorgulatan ,hayatı sorgulatan ya da ben lohusaligi tam atlatamadım bos felsefe yapıyorum bu bir buçuk aydır 😅 yeniden yaşamı öğrenmek yeniden başlamak gibi her şeyi birine öğretmeniz lazım .
Korku ve endişe hep var ama bir şey olacak mı korkusu yaşadım ben genellikle . Bana birşey olsa ne yapacak bensiz ona bakabilecek miyim gibi . Bence doğunca insanın gozunun içine öyle bakıyor ki kendilerine bağlıyorlar
 
Annelik iç güdüm falan yoktu. Düşününce de çok saçma geldi o neymiş😂 Vakti geldi bir çocuğumuz olsun ortalıkta koşar oynar dedik, geldi hayatımızın ortasına çöreklendi. Sonra ha bir ha iki bari yaptığımıza değsin dedik bir tane daha yaptık😂😂
Şakası bir yana da daha birkaç saat önce ikisine de baktım, Allahım bunları ben nasıl doğurdum dünyanın en güzel iki yaratığı bizim evde resmen mucize değil de ne dedim🥰
Evlat çok güzel bir şey ama kesinlikle herkes doğuracak diye bir şey yok. Varlığını tatmadığınız bir şeyin eksikliğini de hissetmezsiniz bence.
 
Yeni evliyim düşünmem hemen diyordum ama içimde var galiba bebek görünce istiyorum😬
Yine de erken önce maddiyat çünkü. Maddiyatı yetersiz olanın çocuk doğurmasına karşıyım.
 
Hiç anaç bir yapım olmadı. Bebeğim olmasa da olur derdim hep.
Öyle planı bir insan değilim hani geleceğe dair kaygılarımdan ziyade anlık bakımı bile beni zorlayan bir durumdu.
Ailelerden de asla çocuk baskısı görmedik.
Ama bir noktadan sonra eşimle ikimizde eksik hissettik. O süreç için doğru zaman budur dedik. Sonra hamilelik bir tokat attı bana bir sene kendime gelemedim 😅 ha şimdi kucağımda sarılmış uyuyor bütün hayatım başkalaşsa da, zorlaşsa da onunla da başka güzel oldu.
 
İyi günler herkese. Şu an çocuk istemediğime eminim hatta hayatımın hiçbir döneminde annelik hayalim olmadı sanırım. Ama sorunlu bir evlilikten dolayı mı böyle oldu yoksa gerçekten annelik içgüdüm mü yok onu bilmiyorum sonuç olarak şu an çocuk hiç istemediğim bir şey.
Bebekliği, okula başlaması, sınavları, dersanesi, ergenliği o kadar gözümde büyüyor ki içim daralıyor. Şimdi sizlere sormak istediğim 2 soru var ilki anne olanlara;
Bu duygu hep içinizde var mıydı ? Yukarıda saydığım süreçler hiç gözünüzü korkutmadı mı? Yani otomatik böyle bir annelik iç güdüsüyle mi doğdunuz
İkinci sorum da hiç çocuk yapmamış olanlara ;
Pişman olduğunuz oldu mu ? Veya çevrenizde hiç çocuğu olmayanların hayatı nasıl ilerliyor memnunlar mı ?
Başka bir sebeple yaptırdığım testte amh değerim 3.6 çıktı. Doktor çok iyi buldu ama artık 30lu yaşlarda olduğumu ve düşünmüyorsam da yumurtalık dondurmayı düşünebileceğimi söyledi. O nedenle sizlere bu soruyu soruyorum. Cevaplar için şimdiden teşekkür ederim
Bu duyguyla doğmadim hayat şartları beni korkuttu ama hamile olduğumu duyduğum andan itibaren her şey değişti hala kaygılarım var ama iyikide varlar

Dogustân annelik duygusu yaşayan tanidiklarim var çocukluk oyunlarında bile anne rolünü alan

Hiç çocuk sahibi olmayı düşünmeyen
Bir çift tanıdığım var. Çocuk olu yatırım düşüncesindelwr geziyorlar eğleniyorlar mutlular.

Senin hayattan beklentin önemli seni mutlu eden aeyler önemli kimsenin ne dediği yada mahalle baskıları değil. Ben cocukla o çocuksuz mutlu.
 
X