Hiç çocuk yapmayı düşünmeyen veya böyle tanıdıkları olanlar var mı aranızda

Ben de yirmili yaşlarımda evliliğe ve çocuk sahibi olmaya kesinlikle karşıydım. Zamanında bir komşuyla sohbet ederken konu buna gelmişti. "Hadi evlenirim ama hayatta çocuk istemem" demiştim. Gözleri fal taşı gibi açıldı sanki küfür etmişim gibi. "Aaa çocuksuz olur mu hiç" diye otomatiğe bağlamıştı. Yahu o an için istemiyorum ötesi var mı? Ben doğurup büyüteceğim sana ne oluyor değil mi? Ama yok ille başkasının hayatına sızacaklar. Özellikle eski nesil kadınlara evlenmekten ve doğurmaktan başka bir hayatı layık görmüyor. Neyse ki artık çoğu şey değişiyor. Şu an hamileyim, eşimle de iyi gidiyor evliliğimiz. Hiç öyle toplum baskısı vs diyerek evlenmedim. Toplum dayatması berbat bir şey. Allah olmayanlara versin derler, ben Allah isteyenlere versin derim.
Ha, adım gibi biliyorum ki doğumdan bir süre sonra ikinci ne zaman sorusu gelecek.

Çok uzun zamandır KK üyesiyim, şöyle 11 yil falan olmustur.
O kadar çok buna benzer konu ve yorum okudum ki, ama aynı üyeler devam ettiğinde - yıllar sonra cogunlukla çocuk sahibi oldular ve bu kararlarından memnuniyetlerini ilettiler.
Aklıma gelen iki konuyu ekleyeyim mesela. Şimdi her iki konu açanın da bebekleri var.



Yorumlarda 'ben de istemiyorum' diyen insanların da çoğunun şimdi bebekleri var. Hatta random olarak ara sayfalardan insanlara baktım, 'ben de asla istemem' diyen insanların bazıları sonrasinda tup bebek paylaşımları yapmış.

Yani insanın fikirleri zamanla, sosyal çevresi değiştikçe, biyolojik saat çalmaya başladıkça, ya da çocuktan korunurken - bu senin tercihinken- bir anda artık korunmaya gerek kalmayacak sürece girdiğini fark edince değişebilir.
Ama degismeyedebilir:)
Yani biraz da kişiden kişiye değişebilecek bir süreç.

Benim sevdiğim bir kuzenim var, 40 yaşında,bekar. Ama sırf anne olmak için öylesine biriyle evlenmek istemediği için hala bekar. Ve ortada bir adayı da yok..
Kendince mutlu bir hayati var.
Annemin kuzenleri var, 3 kız kardeş hala bekar, aynı evde yaşıyorlar. Onlarında yaşları 55 falan olmuş (ama çok genç duruyorlar) . On sene önce , yirmi sene önce nasıl hayatları varsa yine öyle bir hayatlari var. Yani 'ah yalnız kaldık, vah yuva kuramadik' gibi bir halleri hiç yok,uzaktan bakınca.
Şimdi düşününce aslında sayıca çok insan var çevremde geç evlenen/boşanan/evlenmeyen yaşı 40-50-60 olup çocuk sahibi olmayan. Herkes nasıl yaşıyorsa gayet öyle yaşıyorlar. Benim annemin iki çocuğu var da bizden bir fayda gormüyor , şöyle bir bakarsan:) otuzlu yaşları peşpeşe doğan iki çocuğun peşinde koşarak geçmiş. Hadi o zaman sevimliydik,büyüdük hiç caliskan çocuklar değildik,ben okumayı öğrenemedigimden az kalsın 1. Sinifta kalacakmişim evde devamlı bir ödev kavgası, büyüdük ergenlik kavgaları, sonra sınav stresi, üniveristeye gidince (çocuklarını uzuv gibi gören biri olduğu için) her gün 'acaba ne yapıyorlar' stresi, sonra doğurup onca emek verdiğin çocuklarının senden bambaşka seylere inanan,senin savundugun şeyi saçma bulan insanlar olmasını izle, sana göre yanlış kararlar almasına tanık ol vallahi kadına gün yüzü göstermemişiz. Öyle çok sevgi dolu bir ilişkimiz de yok zaten..bence annem çocuk doğurmasa, sevgili kocasiyla kendi hayatını yaşasa çok daha mutlu bir kadın olabilirdi. Şimdi ablam evlendi, ben kendi halimde yaşıyorum . Annem otuzlu ve kırklı yaşlarından çok daha mutlu,çok daha rahat bir kadın , çocuk stresi olmayınca
Ama iste Türkiye'de yaşamak, her kadının bir çocuk doğurma zorunluluğu hissetmesi...
Ben de 31 yaşındayım, yengeç burcuyum. Doğru adam olduğuna emin olursam evlenirim, üç tane çocuk yapabilirim, ya da hiç evlenmem geze geze ömrümü harcarim, ya da koruyucu annelik yaparım... Hiçbir planım yok açıkçası. Hayat ne getirirse bir şekilde keyif almaya calisacagim

yenGEnC .!.:

Doğru adam olduğuna emin olursam evlenirim, üç tane çocuk yapabilirim, ya da hiç evlenmem geze geze ömrümü harcarim,

Genişletmek için tıkla...

Sanırım bu ben...

egecell .!.:

İyi günler herkese. Şu an çocuk istemediğime eminim hatta hayatımın hiçbir döneminde annelik hayalim olmadı sanırım. Ama sorunlu bir evlilikten dolayı mı böyle oldu yoksa gerçekten annelik içgüdüm mü yok onu bilmiyorum sonuç olarak şu an çocuk hiç istemediğim bir şey.
Bebekliği, okula başlaması, sınavları, dersanesi, ergenliği o kadar gözümde büyüyor ki içim daralıyor. Şimdi sizlere sormak istediğim 2 soru var ilki anne olanlara;
Bu duygu hep içinizde var mıydı ? Yukarıda saydığım süreçler hiç gözünüzü korkutmadı mı? Yani otomatik böyle bir annelik iç güdüsüyle mi doğdunuz
İkinci sorum da hiç çocuk yapmamış olanlara ;
Pişman olduğunuz oldu mu ? Veya çevrenizde hiç çocuğu olmayanların hayatı nasıl ilerliyor memnunlar mı ?
Başka bir sebeple yaptırdığım testte amh değerim 3.6 çıktı. Doktor çok iyi buldu ama artık 30lu yaşlarda olduğumu ve düşünmüyorsam da yumurtalık dondurmayı düşünebileceğimi söyledi. O nedenle sizlere bu soruyu soruyorum. Cevaplar için şimdiden teşekkür ederim

Genişletmek için tıkla...

Doğdum günden beri hemen evleneyim çocuğum olsun kadınlarından hiç olmadım.
Tam tersi hep önceliğim eğitimim sonra kariyerim oldu
Asla çocuk istemiyorum demedim ama çocuk fikri çok zor geliyordu, uğraşması hep kendinen vazgeçecek olman falan bana korkutucu gelirdi.
Evlenince ilk 4 senede yapmadık zaten, gezdik tozduk, çok tatil yaptık
Ama biyerden sonra baktım hep aynı. Her şey rutin. Kariyer, para vs de biryere kadar mutlu ediyor.
Eşim zaten ben istemiyorum diye üstüme gelmiyordu ama istiyordu, konuşmuştuk evlenmeden biliyordum
Sonra bende istedim, çok şükür oldu
Bebek kuzenlerim yada yeğenlerim bize gelince
Ayyy bu hiç susmuyor, alın gidin diyen benim içinden kendim doğrunca pimpirik, disiplini çok sevgi dolu bir anne çıktı. Çok yorucuydu ama çok çok mutluydum. Kızım 3,5 yaşına gelince bitane daha olsa dedim eşime, ozaten bayılıyordu kızına olsun tabii dedi. Şükür Rabbim onuda nasip etti.
Öyle yani 2 çocuklu anneyim, iyiki varlar. Büyüğü ergen küçüğüde yakında olur çünkü o moda girdi, beni bazen delirtiyorlar o ayrı ama sevgileride dünyaya bedel. Hele kız çocukları anneye çok yakın, geçen 3 gün bel ağrısından raporlu evde yattım biri su lastiği yapıp getiriyor öbürü belime krem sürüyor, büyüğü girmiş mutfağa sevdiğim kurabiyeyi yapmış bana küçüğüde meyve soyup getirmiş.
Allah herkesin evladına uzun ömür versin, isteyene nasip etsin, istemeyinide imtihan etmesin inşallah.

Ben çocuk hep isterdim.
Saydığınız hicbisey gözümü korkutmadı.
Hatta zorlukları bile keyif veriyor, yeter ki Allah sağlık versin.
Çok klasik ama bir gülüşleri yetiyor herşeyi unutturmaya.
Çocuksuz olup mutlu olan mutlaka vardır, ben etrafımda görmedim, ama benim çevremden ibaret değil sonuçta.
Bir oğlum bir kızım var, az daha delirdigim bir ara belki 3. yü bile yaparım

Marjolein .!.:

Anne olmak benim evlenmeden önce bile hayal ettiğim bir şeydi. Bebeğim olsa şu ismi veririm diye düşünüyordum mesela. Evlilikle ilgili değil bebek sahibi olmakla ilgili planlar yapıyordum. Bir oğlum var şimdi. Çok düşkünüm. Eğer hayat şartlarım daha farklı olsaydı 2.hatta 3. bebeğide isterdim. Bazen bende düşünüyorum ilerde oğluma kardeş yapmadığım için pişman olur muyum diye.

Genişletmek için tıkla...

O tek çocuklu olarak hepimizin derdi bacım. Ama inan artık sayımız o kadar arttı ki. Etrafımdakiler ya bebek düşünmüyor ya da tek çocuklular. Ne diyelim herkes bakacağı kadar yapsın

Konu sahibi ben bebek aşkıyla yanıp tutuşmadım, eşim istiyor diye yaptık ama şu an her anne gibi onun için dünyayı yakarım. Canımı veririm. Elbette ki olduktan sonra güzel duygular. Ama istemezseniz de yapmayın. Sonuçta olmadan önce nasıl bi duygu olduğunu bilmiyorsunuz. Eksikliği de olmaz heralde

Lupetta .!.:

O tek çocuklu olarak hepimizin derdi bacım. Ama inan artık sayımız o kadar arttı ki. Etrafımdakiler ya bebek düşünmüyor ya da tek çocuklular. Ne diyelim herkes bakacağı kadar yapsın

Konu sahibi ben bebek aşkıyla yanıp tutuşmadım, eşim istiyor diye yaptık ama şu an her anne gibi onun için dünyayı yakarım. Canımı veririm. Elbette ki olduktan sonra güzel duygular. Ama istemezseniz de yapmayın. Sonuçta olmadan önce nasıl bi duygu olduğunu bilmiyorsunuz. Eksikliği de olmaz heralde

Genişletmek için tıkla...

Öyle gerçekten. Benimde arkadaşlarım tek çocukla kaldılar. Ama ben umudumu kaybetmedim 35 yaşına kadar bir bebek daha yapabilecek duruma gelirim inşallah

Leyal_ .!.:

14 , 11 yasında ve 9 aylık 3 çocugum var 36 yaşındayım. Ama anne olmak hep hayalimdi komsu cocuklarına bakardım severdim. O saydıklarınizida hiç düsünmedim. Halada düsünmüyorum zor olduğunu. Sorunuzun cevabı bu duygu kücüklügünden beri var. Saydıklarınizda hiç gözümü korkutmadı. Pisman olurmusunuz bilmiyorum ama 45 yasinda gorumcem var gec evlendi ve saglik sorunlari nedeniyle bebegide olmuyor. Cok cocuk duskunu biride deildi ama keske olsaydi der hep.

Genişletmek için tıkla...

Zor olduğunu düşünmeyen ilk sizi duydum valla.en çocuk hasretiyle yanıp tutuşan, senelerce uğraşan insanlar bile çok zor diyorlar.

Evli değilim ama şu ana kadar kim neden çocuk yapar, neden böyle birşey istenir aklım almıyordu.20 yaşında bu şekildeydi, yaş 30 oldu, şimdi 2 katı merak ediyorum insanlar bu tarz bir fedakârlığı neden yapar, gerçekten değiyor mu diye ? Hâlâ değebilecek olduğu aklımın ucundan bile geçmiyor.acaba bile yok aklımda değeceğine dair.tamam elbette güzel ve olumlu noktaları vardır ama hayatta neredeyse her konunun güzel ve olumlu noktaları var zaten.yanınında eşiniz varsa bence yalnızlık korkusuna da gerek yok.o ölene kadar (tabi kaza bela gibi çok ekstrem durumları saymıyorum) siz de aşırı yaşlı olacaksınız.o saatten sonra insanın gözü ne evlat ve para pul görmeye başlıyor zaten.kendi evladını tanımıyor bile insanlar.tanısa bile kendi derdinde oluyor.bence feda edeceklerin kazanımlarındam çok daha fazla.gezin, tozun, eğlenin işte.
Bir de zaten sürekli mutlu olduğunu düşünmek insan doğasına aykırı.evli olup mutlu olan sırf evli olduğu için mutlu olmayabilir, ya da bekar olup mutsuz olan sırf bekar olduğu için mi mutsuz ? Bir nedense milletçek mutluluk mutsuzluk meselesini evliliğe, çoluğa çocuğa bağlama eğilimindeyiz.karakter meselesi olamaz mı ? Bir süre sonra nasıl bir hayat yaşarsak yaşayalım modumuz yükseliyor, düşüyor.bir gün öyle bir gün böyle düşünüyoruz işte.bu dünyada tamamen tatmin olmak mümkün değil önce bir bunu kabullenmek lazim.

Marjolein .!.:

Öyle gerçekten. Benimde arkadaşlarım tek çocukla kaldılar. Ama ben umudumu kaybetmedim 35 yaşına kadar bir bebek daha yapabilecek duruma gelirim inşallah

Genişletmek için tıkla...

Şu an kaç yaşındasınız? İnşallah

egecell .!.:

İyi günler herkese. Şu an çocuk istemediğime eminim hatta hayatımın hiçbir döneminde annelik hayalim olmadı sanırım. Ama sorunlu bir evlilikten dolayı mı böyle oldu yoksa gerçekten annelik içgüdüm mü yok onu bilmiyorum sonuç olarak şu an çocuk hiç istemediğim bir şey.
Bebekliği, okula başlaması, sınavları, dersanesi, ergenliği o kadar gözümde büyüyor ki içim daralıyor. Şimdi sizlere sormak istediğim 2 soru var ilki anne olanlara;
Bu duygu hep içinizde var mıydı ? Yukarıda saydığım süreçler hiç gözünüzü korkutmadı mı? Yani otomatik böyle bir annelik iç güdüsüyle mi doğdunuz
İkinci sorum da hiç çocuk yapmamış olanlara ;
Pişman olduğunuz oldu mu ? Veya çevrenizde hiç çocuğu olmayanların hayatı nasıl ilerliyor memnunlar mı ?
Başka bir sebeple yaptırdığım testte amh değerim 3.6 çıktı. Doktor çok iyi buldu ama artık 30lu yaşlarda olduğumu ve düşünmüyorsam da yumurtalık dondurmayı düşünebileceğimi söyledi. O nedenle sizlere bu soruyu soruyorum. Cevaplar için şimdiden teşekkür ederim

Genişletmek için tıkla...

Benim bir çocuğum var evlendikten 5 yıl sonra isteyerek oldu. O zamana kadar da hiç çocuğum olsun diye bir fikir yerleşmedi. Çocuğum olunca sevgisi onun bir bakışı bile bambaşka bunu çok güzel yaşadım. Buna rağmen neden çocuk yaptığımızı düşünüyorum hala ciddi manada bu fikir bana insanın tamamıyla bencil düşünceleriyle çocuk yaptığını anlatıyor. Sahip olmak istemeyen olabilir bana da beş yıl boyunca kısır misin diye bile soruldu. Size de muhtemelen çok baskı yapacaklar. Benim çevremde bu şekilde hiç istemeyen de var her sene doğuran da. Herkesin hür özgür iradesi. Önemli olan ne istediğini bilmek. Sizi kendinize karşı açık fikirli olduğunuz için kutlarım.

Eskiden çok korkardım ama çok farklı insanlar tanıdım. Özene bezene yetiştirilmiş narsist bencil tipler de, yokluk içinde zorluklarla yetişmiş harika insanlar da… o yüzden çocuğa sağlayabileceğim imkanlar için hiç kötü hissetmiyorum. Yaşadığı her zorluk belki de ona iyi gelecek, o ayrı bir birey ve ben sadece koşulsuz sevip olabildiğince destek olacağım… bu farkındalık çocuğa bakış açımı değiştirdi. Ama toplum baskısı sizi çok etkilemiyorsa herkes anne olmaz zorunda değil bence. Hele ki insan nüfüsü bu kadar artmışken, olabildiğince az doğurmalıyız. Tabi ülkeler siyasi amaçlarla çok çocuk önerse de dünyanın kaldırabileceği nüfusu çoktan geçtik. O yüzden içiniz rahat olsun bence Ancak sevgi saygı verebilecek, koşulsuz destekleyecek biriyseniz belki de çocuğa sorumluluk olarak değil, hayatınızda size renk katacak bir yoldaş olarak görmeniz gerekebilir

Ferhans .!.:

Evli değilim ama şu ana kadar kim neden çocuk yapar, neden böyle birşey istenir aklım almıyordu.20 yaşında bu şekildeydi, yaş 30 oldu, şimdi 2 katı merak ediyorum insanlar bu tarz bir fedakârlığı neden yapar, gerçekten değiyor mu diye ? Hâlâ değebilecek olduğu aklımın ucundan bile geçmiyor.acaba bile yok aklımda değeceğine dair.tamam elbette güzel ve olumlu noktaları vardır ama hayatta neredeyse her konunun güzel ve olumlu noktaları var zaten.yanınında eşiniz varsa bence yalnızlık korkusuna da gerek yok.o ölene kadar (tabi kaza bela gibi çok ekstrem durumları saymıyorum) siz de aşırı yaşlı olacaksınız.o saatten sonra insanın gözü ne evlat ve para pul görmeye başlıyor zaten.kendi evladını tanımıyor bile insanlar.tanısa bile kendi derdinde oluyor.bence feda edeceklerin kazanımlarındam çok daha fazla.gezin, tozun, eğlenin işte.
Bir de zaten sürekli mutlu olduğunu düşünmek insan doğasına aykırı.evli olup mutlu olan sırf evli olduğu için mutlu olmayabilir, ya da bekar olup mutsuz olan sırf bekar olduğu için mi mutsuz ? Bir nedense milletçek mutluluk mutsuzluk meselesini evliliğe, çoluğa çocuğa bağlama eğilimindeyiz.karakter meselesi olamaz mı ? Bir süre sonra nasıl bir hayat yaşarsak yaşayalım modumuz yükseliyor, düşüyor.bir gün öyle bir gün böyle düşünüyoruz işte.bu dünyada tamamen tatmin olmak mümkün değil önce bir bunu kabullenmek lazim.

Genişletmek için tıkla...

Değiyor Ferhanscım. Gerçekten merak ediyorum demişsin ondan yazma gereği duydum. Mutlu bir evliligim var, iki çocuğum var.
Onlar için kendimden verdigim herşeye, uykusuz tüm gecelerime, vazgectigim birçok şeye hatta vazgectigim kariyerime bile değiyor. Herşeye değiyor. Allah yokluklarini göstermesin İsteyen herkese nasip etsin. O kadar güzel bir duygu ki.

ilerde fikriniz değişebilir

ilerde fikriniz değişebilir

mesleğimden ötürü maddi gücü yüksek, hiç evlenmemiş veya çocuk sahibi olmamış yaşı büyük insanlar var çevremde. hatta koordinatörlerimden biri 39-40 tane ülke dolaşmış, dolaşmaya da devam eden kişilerden bir tanesi. ben 2. bebeğime hamileyim ve geçen gün bana: "en güzel yatırım iyi bir ailede yetişmiş çocuktur. bu hayattaki en büyük pişmanlığım." dedi. gençken çocuk bakmak zor geliyor ama büyüyünce gerçekten anne ile babanın en yakınları çocukları oluyor. gençken hayatı doldurmak kolay ama yaşlıyken kolay değil. o yüzden yaşı geçen insanlarda genelde bir "keşke" oluyor. torun, evlat yaşlı insanlara yaşam tomurcuğu oluyor adeta.

Benim de hiç isteğim yok. Ama yaş geçince üzülür müyüm diye de düşünüyorum. Bir yandan da yaşım sizden küçük, amh değerim az. Kendime zor bakıyorum vallahi. Bakalım

Ben de düşünmüyorum. Yaş 40a yakın. Eşim 40 civarı. Eğer başka bir ülkede olsam isterdim belki. Aslında bendeki çocuk istememek değil de yaşadığım yerden hiç memnun olmadığım için doğacak çocuğuma kıyamamak. Ben yaşadığım ülkeden hiç memnun değilim o nasıl memnun olacak ki? Eğer yurtdisina iyi bir ülkeye gidebilme imkanim olsaydi 1 çocuk isterdim. İleride cocugum bu ülkede niye beni doğurdun derse çok kötü olurum. Çocuğu yurtdisina gondermek de beni aşan bir durum. O yuzden benim gibi memnun olmadigi bir ulkede yaşamasını istemiyorum. Vebal almaktan korkuyorum. Yurtdisina gonderme durumum olacak olsaydi veya istedigim gibi bir ulkede yasasaydim tek cocuk isterdim. Ama iki imkan da maalesef olmadigi icin çocuk düşünmüyorum. Tabi büyük konuşmuyorum ama Allah isteyene versin.

yenGEnC .!.:

Çok uzun zamandır KK üyesiyim, şöyle 11 yil falan olmustur.
O kadar çok buna benzer konu ve yorum okudum ki, ama aynı üyeler devam ettiğinde - yıllar sonra cogunlukla çocuk sahibi oldular ve bu kararlarından memnuniyetlerini ilettiler.
Aklıma gelen iki konuyu ekleyeyim mesela. Şimdi her iki konu açanın da bebekleri var.

Asla Bebek Sahibi Olmak Istemeyen Var Mi?

Kızlar merhaba! Aranıza yeni katıldım ve burayı çok beğendim. Biraz geç bir saat olmasına rağmen böyle bir konu açmak istedim zaten yarın tüm gün forumda olacağım inşallah yorumlarınıza katılırım.. Mesela ben; bebeklerle aram hiç iyi değildir açıkçası pek sevmem de... Bu ağustosta evliliğimin...

www.kadinlarkulubu.com

Çocuk Sevmemek Büyük Kayıp Mı?

Öğretmenim ve çocuk sevmiyorum, garip olan öğrencilerimi seviyor olmam ve onlara karşı anlayışlı olmam ama başka çocuklara karşı tahammülsüzüm. Sırf bu tahammülsüz olmam sebebiyle anne olmayı hiç düşünmüyorum. Etrafımdaki çocuklar, anne babaların sorumsuzlukları beni çocuklardan tamamen soğuttu...

www.kadinlarkulubu.com

Yorumlarda 'ben de istemiyorum' diyen insanların da çoğunun şimdi bebekleri var. Hatta random olarak ara sayfalardan insanlara baktım, 'ben de asla istemem' diyen insanların bazıları sonrasinda tup bebek paylaşımları yapmış.
Ben de 31 yaşındayım, yengeç burcuyum. Doğru adam olduğuna emin olursam evlenirim, üç tane çocuk yapabilirim, ya da hiç evlenmem geze geze ömrümü harcarim, ya da koruyucu annelik yaparım... Hiçbir planım yok açıkçası. Hayat ne getirirse bir şekilde keyif almaya calisacagim

Genişletmek için tıkla...

Hah ben de buna benzer bir yorum yazdım. Hayat biz plan yaparken başımıza gelenlerdir. Zaman içinde değişiyoruz gelişiyoruz. Öyle her şeyi planlamak mantıklı gelmiyor bana, duruma göre belirlerim yönümü. Burda üyeler yazıyorlar mesela bu ülkede çocuk yapmam, özelde okutamayacaksam yapmam, keman dersi aldıramayacaksam hiç doğmasın bu kadar programla ve net fikirlerle nereye kadar…

SerotoninileOksitosin .!.:

Ben de düşünmüyorum. Yaş 40a yakın. Eşim 40 civarı. Eğer başka bir ülkede olsam isterdim belki. Aslında bendeki çocuk istememek değil de yaşadığım yerden hiç memnun olmadığım için doğacak çocuğuma kıyamamak. Ben yaşadığım ülkeden hiç memnun değilim o nasıl memnun olacak ki? Eğer yurtdisina iyi bir ülkeye gidebilme imkanim olsaydi 1 çocuk isterdim. İleride cocugum bu ülkede niye beni doğurdun derse çok kötü olurum. Çocuğu yurtdisina gondermek de beni aşan bir durum. O yuzden benim gibi memnun olmadigi bir ulkede yaşamasını istemiyorum. Vebal almaktan korkuyorum. Yurtdisina gonderme durumum olacak olsaydi veya istedigim gibi bir ulkede yasasaydim tek cocuk isterdim. Ama iki imkan da maalesef olmadigi icin çocuk düşünmüyorum. Tabi büyük konuşmuyorum ama Allah isteyene versin.

Genişletmek için tıkla...

Şurada yanılmıyor musunuz ;
Yurt dışına gönderme imkanınız olsaydı ve o çocuk doğsaydı, çocuk yurt dışına gitmek isteyecek miydi?

Sizin için tek sebep bu gibi yazmışsınız. Bu nedenle söylüyorum.