Hiç çocuk yapmayı düşünmeyen veya böyle tanıdıkları olanlar var mı aranızda

girlinred .!.:
Hah ben de buna benzer bir yorum yazdım. Hayat biz plan yaparken başımıza gelenlerdir. Zaman içinde değişiyoruz gelişiyoruz. Öyle her şeyi planlamak mantıklı gelmiyor bana, duruma göre belirlerim yönümü. Burda üyeler yazıyorlar mesela bu ülkede çocuk yapmam, özelde okutamayacaksam yapmam, keman dersi aldıramayacaksam hiç doğmasın 😂 bu kadar programla ve net fikirlerle nereye kadar…
Genişletmek için tıkla...
Ya bir de doğurduğumuzun huyu suyu,zevk aldığı şeyler bize benzeyecek mi?
Benim bir eski sevgilim vardı,balık burcu tam bir ev kuşu . Bu küçükken ailesi iki aile karavanla Ege turu yapmak istemiş. Benim çocuk k.cini yirtmis 'of istemiyorum,igrenc' diye, burnundan getirmiş herkesin. Oysa aile belki hep hayalini kurmustur, cocuklariyla karavan tutup turkiyeyi gezmenin. Aile için bu hayali kurulan tatil, çocuk içinse 'of iğrenç ya,arabada uyumak istemiyorum,midem bulanıyor,burası çok kucuk' falan 🙈🙈
Yazan arkadaş çocuğunu yurtdışına gönderme imkanı olmadığına üzülmüş ama belki de çocuğu tam bir ev kuşu olacaktı. Ailesinden uzağa gitmek istemeyecekti. Yani şans işi doğurduğun çocuğun ne çıkacağı .
Blogcular meshurken, on sene önce falan bir kadın takip ediyordum. Toplumsal cinsiyet formlarına takık, "renklerin cinsiyeti olmaz" mottosunu düstur edinen..hep yazıları vardı, hamileyken de çok eleştirirdi 'kiz erkek kiyafetlerini' kız deyince hemen akla pembe, prenses , tütü gelmesini. Sonuç olarak yıllar geçti,kadının kızı evden kreşe bile prenses taç takan bir kız oldu 🙈
Ben de annemin istek ve arzularından coook daha başka biriyim mesela.
Çok da plan programa gerek yok, hayat bu...
 
Evlilik istemeyen ama çocuk isteyen biriydim ama anaç biri değilimdir özgürlüğüme ,kişisel alanıma çok düşkünümdür. Şuan hem evliyim hemde 7 yaşına yaklaşan bir kızım var o benim herşeyim vazgeçilmezim ama ben tek çocuk taraftarı olduğum için asla bir ikincisini istemedim benim maddi ve manevi gücüm tek çocuğa yetiyor çünkü çocuk sahibi olmak hem güzel bir duygu hem de büyük sorumluluk, siz ne verirseniz onu alan bir varlığı dünyaya getiriyorsunuz, onu koruyup kollamak, iyi bir insan olması için ona doğruyu öğretmek, başarılı olabilmesi için onu her daim desteklemek ,yer,i geldiğinde uykunuzdan ,özel alanınızdan, kişisel ihtiyaçlarınızdan vazgeçmek demek annelik.
Herkes ebeveyn olmak zorunda da değil, kimi ister olmaz kimi kendi kararı doğrultusunda anne yada baba olmaz ama şu varki çoğu yaşlılık evresinde pişmanlık duyuyor istisnalar harici.
Çocuğu olmamış yada tercihen yapmamış kişiler var hayatımda ileri yaşlarda hep dedikleri keşke çocuk yapsa idim oluyor..
 
XbirKadin .!.:
Şurada yanılmıyor musunuz ;
Yurt dışına gönderme imkanınız olsaydı ve o çocuk doğsaydı, çocuk yurt dışına gitmek isteyecek miydi?

Sizin için tek sebep bu gibi yazmışsınız. Bu nedenle söylüyorum.
Genişletmek için tıkla...
Çok yüksek ihtimal isterdi. Bir çocuğun bilinç ve algı seviyesi ailedeki fikirler ve düşünceler ile şekillenir. Benim gördüklerimin binde birini bile gördüğünde çok büyük ihtimal gitmek isteyecekti. Diyelim çok düşük olasılık ama çocuğum yurtdışı istemedi. Ben çocuğumu bu atmosferde büyütmek, yetiştirmek istemiyorum.
 
ben sanırım istiyordum hep çocuk, 9-10 yaşlarındayken bir gün otobüste anneme "ben evlenip çocuk yapıcam sonra da kocamı boşayacağım" demiştim çok iyi hatırlıyorum hdhdhdh o an ki kafayla evlenmeden çocuk olmaz düşüncesiyle söylemişim herhalde şimdi boşama düşüncem yok çünkü :halay: nitekim evlendim, 3 buçuk yıllık evliyim ve tüp bebek sürecine girmek üzereyim. iyi imkanlarla bakabileceğimi düşündüğüm için bu yola giriyorum. fakat istemeyen de istemiyor. bir kuzenim var, net bir şekilde çocuk istemiyor ve hayatından memnun. herkesin bakış açısı, düşüncesi farklı. 45 yaşında bir tanıdığım var erkek, çocuğu yok. bir konuşma sırasında "olsa mıydı acaba" diye araya sıkıştırmıştı. tamamen kişiyle alakalı ama çok önceden planı yapılabilecek bir şey değil. bence hamile bile kaldığını öğrenen herkes "oldu ama iyi mi oldu" tedirginliğine girebilir. tam anlamıyla hazır hissetmek zor gibi
 
Bekarım ve hiçbir zaman çocuk sahibi olmak istemedim çocukken de ozenmedim ergenken de ozenmedim yetişkinim hala ozenmiyorun. Bence ayak bağı. Çocuklarda bana sevimli gelmiyor. Ben kötü bir çocukluk ve ergenlik geçirdim bununda etkisi olabilir bilmiyorum.
 
Bir de yaşadığımız travmaları, bağlanma biçimimizi filan hep çocuğa aktarıyoruz. Sağlıklı bir bağlanma biçimimiz yoksa mesela doğal olarak çocukla olan iletişimimiz de bundan etkileniyor. O çocuk da sağlıklı bir bağlanma biçimi geliştiremiyor. Psikolojik rahatsızlıkların genetik olarak aktarılması riski de var. Ben ruhsal açıdan yeterince sağlıklı olduğumu düşünmüyorum, kendime güvenmiyorum bu konuda. İnsanlar nasıl bu tür şeyleri düşünmeden hemen çocuk yapıyor, onu da anlamıyorum.

Bir de, çocuk yokken bile hayalleri gerçekleştirmek yeterince zorken, çocuk olunca artık hayal kurmayı tamamen bırakmak zorunda kalıyorsun. Eskiden bir ihtimal mümkündü, artık gerçekleştirmenin mümkün olmadığını anlıyorsun çünkü.
 
Annelik içgüdüm hic yoktu.
Tahammülüm ve sabrım o kadar az ki bir cocuk büyütebileceğime dair inancim da yoktu.
Bu tarz şeyler evlenmeden konuşulmalı, 2 taraf da cocuk istemiyorsa evlilik yoluna girilmeli aslında. Ama erken evlenmenin verdiği cehaletle biz bunu esimle hic konuşmadık.
Ilk sene tabi erken diye korunduk.
Sonra ben üniversiteye basladim örgün olarak. E cocuk bakımına da destek olacak kimse olmadığından 5 sene icin o defter kapandi ve cok rahatladim.
Mezun olduğumda artik evleneli 6 sene olmuştu. Cevreden duymazdan geldigim cocuk baskisi vardi ama esimin boyle bir israri yoktu.
Mezuniyetten sonra da 2 sene rahat takildiktan sonra artik esim istedigi icin ve ben de ona daha fazla haksızlık etmek istemedigim için, evliliğimde de sorun olmamasından dolayi 8.senede ogluma hamile kaldim.
Hamilelikte de soeu işaretlerim devam etti yalan yok. Bazen pisman bile oldum hamile kaldığıma.
Ama doğunca her şey değişti. Şuan 5.5 yaşında ve hayatımdaki en büyük 'iyi ki'.
 
Facebook'ta "I Regret Having Children" diye bir grup var, oradaki postları okumanızı öneririm. Ben antinatalist bir insan olarak orayı okuduğumda verdiğim kararın ne kadar doğru olduğunu bir kere daha anladım. Ebeveynlik herkes için mükemmel bir duygu değil. Sadece ebeveyn olmuş ve bundan pişman olan insanlar seslerini çok çıkaramıyorlar. Bu konuda fikir verenler genelde ebeveyn olmayı sevmiş ve bu olaya romantik yaklaşan insanlar.
 
noram .!.:
mesleğimden ötürü maddi gücü yüksek, hiç evlenmemiş veya çocuk sahibi olmamış yaşı büyük insanlar var çevremde. hatta koordinatörlerimden biri 39-40 tane ülke dolaşmış, dolaşmaya da devam eden kişilerden bir tanesi. ben 2. bebeğime hamileyim ve geçen gün bana: "en güzel yatırım iyi bir ailede yetişmiş çocuktur. bu hayattaki en büyük pişmanlığım." dedi. gençken çocuk bakmak zor geliyor ama büyüyünce gerçekten anne ile babanın en yakınları çocukları oluyor. gençken hayatı doldurmak kolay ama yaşlıyken kolay değil. o yüzden yaşı geçen insanlarda genelde bir "keşke" oluyor. torun, evlat yaşlı insanlara yaşam tomurcuğu oluyor adeta.
Genişletmek için tıkla...
Bende henüz yeni evliyken bı arkadaşımın evine gitmiştim,tatlı bir teyze gelmişti,60 yaşlarındaydı.Tek yaşıyordu.
oda bana demişti "yıllarca eşimle çocuk istemedik,geçen senede vefat etti,yapayanliz kaldım kızım" şimdi arkadaslarimin kızları çocukları torunları gelip gidiyor imreniyorum.Vakit geçmeden yapın demişti.
yani insan hep aynı yaşta kalmıyor.
birde evlat bı yerde umut insana.
bakım için değil ama mesela daha şimdiden büyük kızım (5 yaşında) okulda birşey başlarında heyecanla gelip anlatınca onun mutluluğuyla mutlu oluyorum.23 Nisan'da sahneye çıkmıştı,eşimle hayatımızın en heyecanlı günlerinden biriydi.
özene bözene yetiştirdiğim bir can.ilerde yaşayacağı heyecanlar için şimdiden heyecanlıyız.
Evet bakınız zor ama beraber hayatı bı şekilde geçiriyoruz.Cocuklarim olmasa çok büyük boşluk olurdu hayatımızda.
Sürekli başkalarının dostluğuna, ilgisine muhtaç kalabilirsin.Suan çevremdeki hemen hemen herkesin çocuğu var.
herkes çocuğuyla alakalı mesela.
karı koca gezdik zamanında şimdi çocuklarla da gezebiliyoruz.yani bu kesme işi çok buyutuyor.
daha geçen hafta 3 şehir gezdik geldik.kucuk kızım 2 yaşında üstelik.
her yaz yine geziyoruz bol bol.
yani çocuk olunca yapamazsın diyorlar ama tamamen anne baba ile ilgili



 
ben çocuk doğurmaktansa evlatlık edinmeyi isteyen bir kafadaydım, bu kadar çok çocuk varken neden doğurmak diye düşünürdüm ve evlatlık edinmek aşırı mantıklıydı, hâlâ da öyle. evlenirken eşimle de bu fikrimi paylaşmıştım, o da okeydi.
ama insan bir noktada kendi çocuğunun olmasını istiyor galiba, bilmiyorum neden ya da nasıl oluyor, herkeste oluyor mu? bir fikrim yok.
şimdi hamileyim, farklı bir duygu kesinlikle, daha çok da bişey anlayacak kadar büyümedi karnımda ama bu kadarı bile yaşanınca anlaşılır denilen hislerden.
çok başarılı olup, evlenmemiş ama evlat edinmek istemiş kişiler tanıyorum. çocuk isteği bir noktada oluşmuş onlarda da yani.
çok sevdiğim birisi, ailesi karşı çıktığı, evlatlık çocuğu reddettiği için evlat edinmekten vazgeçmiş mesela. insanların karşılaştığı böyle şeylerde var maalesef.
ben gençken çocuk düşünmeyenlerin mutlaka yumurta dondurma işlemini yapmaları gerektiğini düşünüyorum. kendimde 30-35 arasında yapacaktım eğer hamilelik düşünmeseydim.

ek olarak : çevremde geç yaşta çocuk yapmış herkesten pişmanım, keşke daha erken olsaydı, hem enerjim olurdu hem şimdi birlikte birşeyler yapacak yaşa gelmiş olurdu dediğini o kadar çok duydum ki.
 
Rosalind Franklin .!.:
Ben varim. 30 yasindayim ve 3.5 senelik evliyim. Hicbir zaman anne olmak istemedim, istemiyorum, evlenmeden once esimle konusup cocuk istemediginden emin olmadan evlenmedim.
Bir kopek oglumuz var, kendisine asigiz, bizden olacak ana babalik bu kadar, insan bebegi sorumlulugunu istemiyoruz diyoruz 😅
Genişletmek için tıkla...

Konuya bunu yazmisim 1 sene bile dolmadan hamileyim su an...Ne olduysa bana 2023 senesinde oldu ben de hala saskinim 😬🤷🏻‍♀️
 
Konu eskiymiş sonradan fark ettim. Olsun.

2 yıl öncesine kadar annelik iç güdüm yoktu. Çocuk istemiyordum eşimi de bu konuda hazırlıyordum. Sonra 2 yıl önce bir pcos olduğumu ve çocuğumun zor olacağını öğrendim. İçimde bir şey mahvoldu resmen. Ben bile bilmiyordum istediğimi. O günden sonra ara ara gelip gitti istek ama tam olarak ikna olmam geçen yıl Kasım ayıydı. Ocak ayında da hamile olduğumu öğrendim. Bugün çocuğum 19 günlük şuan kucağımda. Evet baştan sona aşırı zor bir süreç daha şimdiden belli. Ama ben onu çok sevdim. Hamileyken bile bu kadar annelik hissetmedim. Hatta bende bozukluk mu var diye düşünüyordum. Neyse.

Yaşım da 31 oldu ama şunu anladım. Ben mesela asla 20’lerimde anne olamazmışım. Bu sabrım ve dayanıklılığım o yaşlarımda yoktu. Son 2 yıldır daha dayanıklıyım mesela.
 
Hayalkuran .!.:
Sağlıkla kucağınıza alın inşallah 🙏🏼 nasıl karar verdiniz acaba çocuk yapmaya bizede fikir verin 😁
Genişletmek için tıkla...

Tesekkur ederim.
Aslinda karar vermedik tam olarak. Benim deri alti implantasyonumu cikartmam gerekiyordu bir durumdan dolayi. Biz de esimle baya konustuk dedik ki sadece 1 ay deneyelim olmazsa sonsuza kadar bu konu kapansin.

Oldu...
Lutfen evde denemeyiniz. 😬
 
Anne olmak çok istedim. Çocuklarımı çok seviyorum o ayrı, ancak çocuklu hayat beni çok yoruyor. Bazen istemsizce çocuksuz hayatlara özenirken buluyorum kendimi.
 
Cevap yazabilmek için giriş yapmalı veya kayıt olmalısınız.

Benzer Konular

A
Eşimle artık anlaşamıyoruz büyük bir çıkmazdayız…
2 3
Yorumlar
48
Görüntüleme
7K
AmberMila
AmberMila
L
Hpv Tip 16 - Araştırma Süreci
3 4 5
Yorumlar
89
Görüntüleme
7K
cevizuzum
C
D
Sağlıklı ve mantıklı bir akla ihtiyacım var..
Yorumlar
4
Görüntüleme
1K
harika95
H
Kumsari
Bazen Allah seni kurtarıyor, sen ayrılık sanıyorsun
2 3 4
Yorumlar
79
Görüntüleme
19K
Okanzelis4442
Okanzelis4442
Nhessa
23 Mayıs 2024 Yay Burcunda Dolunay - Burçlara Etkileri
3 4 5
Yorumlar
88
Görüntüleme
5K
Nhessa
Nhessa
Back
X