Çok zor geçti elbette. Bazen nefes alması bile batıyordu. Sonra kendi kendime bir plan yaptım. Oğlum çok küçük ve babasına çok düşkündü. Boşanacaksam bile oğlumun biraz büyümesini beklemek istedim. Yine oğlum küçük olduğu için onu büyütmeden kendi ayaklarının üzerinde durmam imkansızdı. Bekle idrak, düşünme sorgulama dedim. Hislerini analiz etmekten vazgeç. Oğluna odaklan, aynı evde ev arkadaşı gibi yaşa bir süre. Uzun vadede bir aşk yaşama, yeniden evlilik yapma planlarım da olmadığından bekleme fikrine adapte oldum.
Sonrasında fark ettim ki benim soğukluğum ve uzaklaşmam eşimde de hasıl olmaya başlamış. Peygamber değil neticede, nereye kadar tek taraflı ilgi verecek. Daha kötü olmaya başladı her şey. İki yabancı olduk aynı evde. Eşimin soğukluğu bana dokunmaya başlayınca sevginin bitmediğini anladım. En nihayetinde tamamen bitmiş olsa sevgim, bu durum beni üzmezdi. Sonra buraya konu açtım, bazı adımlar attım. Şimdilerde iyiye doğru gidiyoruz.
Hikaye bu :)
