- 10 Ağustos 2015
- 12
- 8
- 31
Evet gecenin bir vakti üye olup içimi döküyorum buraya.Anlatsam roman olur derler ya gerçekten olur maalesef.Haykırmak istediğim sekiz ciltlik şeyler varken bazen bir yumru kalıyor boğazımda ve başlayamıyorum anlatmaya.Yaklaşık bir yıl önce çok zor bir olay geçirdim.Kendi evimde kendi odamda büyük bir tacize uğradım.Çok detay vermek istemiyorum anlatması benim için ne kadar zor tahmin edersiniz ama ileri boyuttaydı.Komşularımızdan sağolsun iki tanesi sesime yetişmese tacizle sınırlı kalmayacaktı da zaten.Ne yazık ki o günden sonra ben aynı ben olamadım tekrar.Neşeli , kendine güvenen , şen şakrak birinin yerine herkese ve her şeye korkuyla bakan bir insan geldi.Bir yıldır tek başıma hiç sokağa çıkmadım.Bir kez bile...İlk zaman psikyatrım bile eve geliyordu kafamı dışarı çıkaramıyordum.Şimdilerdeyse çok nadir de olsa yanımda birileri varken kalabalık olmayan yerlere çıkıyorum anca.Evet ilaçlar terapiler hepsi bir miktar rahatlattı ama asla tamamen bitmeyecekmiş gibi geliyor.Kabuslarım iki gün kesilse üçüncü gün tekrar başlıyor.Evim eşyalarım her şey değişti.Ama ben değişemiyorum.Yabancı bir erkekle kapı açarken bile karşılaşsam tüylerim ürperiyor.Sağolsun sevgilim en büyük destekçim oldu daha ilk günden şu güne kadar.Zaten üç yıllık bir birlikteliğimiz vardı o zamanda ve bu son bir yılı yani dördüncü senemizi sadece benim için geçirdi neredeyse.Kendini bir kenara bıraktı diyebilirimEvet yanımda , karşımda olması güven veriyordu.Hatta en büyük şansım oydu bu olaydan sonra çünkü o da olmasa karşı cinse kendimi tamamen kapardım herhalde.Ama buna rağmen kendime engel olamıyorum.İlk zamanlar sarılamadım bile ona.Şimdi öyle değilim ama hala anlık ürpermeler oluyor istemsiz ani bi şey yaptığında içimde kötü bir his uyanıyor sanki kendimi geri çekiyorum hemen.Anlıyor o da bi şey demese de üzülüyor tabii ki.Ben de kendimi suçlu hissediyorum çünkü bu kadar anlayışa rağmen aynıyım.En çokta bi yerlerde gezip büyük bi yorgunlukla sarılıp uyuyakalışımızı özlüyorum.Böyle söylerken bile huzur doluyorum ama gerçekleştiremiyorum işte.Bugün bir yıl sonra ilk kez belkide yanyana sarılıp yatmak istedim.Ama gecenin bir yarısı bir kabusla uyandım yine kendi kendimle savaş veriyorum.Sanki o rezil adamın parmak izleri bedenime değil hayatıma kazındı.Her kapı zilinde ürken bir insan olmak istemiyorum artık.Çıkıp mağaza vitrini başında üç saat geçirdiğim günleri istiyorum.Oturup bir kafede kahvemi içebildiğim sıradan bir gün istiyorum.Markete bile gidebilmek için birilerine ihtiyacım olsun istemiyorum.Evde her dakika tetikte olmak istemiyorum.O kadar mutsuzum ki bunu kelimelerle ifade edemiyorum.Herkes bir yılda çok yol katettiğimi ve yaşımın daha genç olduğunu güzel günlerin geleceğini söylüyor ama ben bunlara yalandan inanıyor gibi bile yapamıyorum.Halimi gören ailem benden daha perişan zaten.Kendim gibi sevdiklerimi de büyük bir çıkmaza sürüklüyorum.Gerçekten yorgunum.Başından böyle bi şey geçen umarım yoktur ama varsa neler yaşadı bilmek isterim.Onun dışında buraya içimi dökmek istemiştim her yere yaptığım gibi...Ve tek bir ricam varsa tüm kadınlardan asla ama asla en ufak bir sözlü tacizden tutunda en büyüğüne kadar farketmez sakın sessiz kalmayın lütfen.Ses çıkarmadığımız herkes bir başkasının hayatını karartıyor diğer gün.Zahmet edip okuyan herkese teşekkürler...
Son düzenleme:
