- 9 Şubat 2019
- 2.884
- 5.569
- 108
- Konu Sahibi Pestososlumakarnam
- #21
allah şifa versin
-
-
Merhaba, Kadınlar Kulübü'ne ÜCRETSİZ üye olarak yorumlar ile katkıda bulunabilir veya aklınıza takılan soruları sorabilirsiniz.
hiçbir şeyin fayda etmediği zaman
- Konu Sahibi Pestososlumakarnam
- Başlangıç Tarihi
- 1 Nisan 2021
- 1.548
- 1.522
- 83
- Konu Sahibi Pestososlumakarnam
- #22
Biliyorum derman aramak değil niyetim teşekkür ederim bir iki insanla iletişimde olmak sadece. Kurslar spor sınavlar çok hedef koydum kendime o aşamayı çoktan geçtik şu an 6 dan beri evdeyim 5 dk gibi hissediyorum ders çalışmam lazım sadece öğürme hissim var şimdi hava almaya çıkacağım.
çünkğ yatsam uyuyamacağım en fazla 3 saat uyurum
- 25 Aralık 2020
- 1.568
- 3.046
- 53
- Konu Sahibi Pestososlumakarnam
- #23
Haklısınız, böyle çok ciddi travmalarda terapisti değiştirmek en başa dönmek gibi oluyor. Şu an yaşadıklarınızı iyice aktarın terapistinize. İlaç tedavisi de varmış, ilacın dozunu minicik bir artırsalar mı acaba? Bunu sorun.
Söylemesi kolay demeyin ne olur ama böyle böyle geçecek. Belki dört yılda belki altı yılda ama bir bakmışsınız ki hayat aslında güzel! Kötü olan bazı insanlar ve siz onlardan uzaksınız, kurtulmuşsunuz ve kendi hayatınızı güzelleştirme çabalarınız başlamış
İşyerimde bir arkadaşım anlatmıştı. Abi diye herşeyini anlatıp, her akılı aldığı, ailesinin öğrencisin seni X abine emanet ediyoruz sakın sözünden çıkma dedikleri adamın saldırısına uğradığını. Çok yıkıldım kahroldum okulu bıraktım, intiharı düşündüm ama düşüne düşüne bir gün kendim buldum doğruyu dedi. O kötülük onda hapisti. Bana değmişti ama ona aitti. Bendeki izlerinden kurtulacağım ve güzel bir şekilde yaşayacağım hayatımı. Tedaviyse tedavi, ilaçsa ilaç o canavarın pisliğinin beni yok etmesine izin vermeyeceğim dedim ve aslında bu karar iyileşmemin temeliydi dedi
Onun da nefesi kesilirmiş sık sık, hiç bir fiziksel sorunu olmadığı halde. Görseniz inanamazsınız, pür neşe, hafiften doğal, tatlı bir şımarıklığa sahip kadınlardandır
İki defa evlendi. Şu an iki çocuğu ve güzel bir hayatı var.
Yaşadıklarınızla savaşmıyorsunuz, onları geçmişte bırakabilme savaşı veriyorsunuz. Siz kararlı olun, yeni bir hayata sımsıkı tutunun inanıyorum ve eminim ve çok örneklerini gördüm ki geçecek.
Sakin olun şimdi ve size bu durumlarda ne öneriyorsa uzmanınız sakin sakin onları yapın
- Konu Sahibi Pestososlumakarnam
- #24
Son üç buçuk yıldır anksiyete bozukluğunun da eşlik ettiği bir depresyondayım. Ya da depresyondaydım. Bunun 2,5 yılında psikiyatrik destek de aldım. Hâlâ almaya devam ediyorum.
Depresyonum anksiyete bozukluğum arada stabil seyretse de sürekli arttı. Geçen yılın ağustos ayında bir sinir krizinin ardından ilk panik atağımı yaşadım. O kadar kötüydü ki... Ölüyorum sandım. Hastaneye koşturdum tabii fiziksel olarak hiçbir şeyim yok. Bir ay sonra tekrarladı.
Ailemle de aram kötü o zamanlar. Zaten duygusal olarak istismar edildiğim bir çocukluğum oldu. Son bir yıla kadar da öyleydi. Onun da etkisi büyük en büyük etki o zaten. O zamana kadar da 1,5 yıl düzenli psikiyatriste gitmiştim ama ilaç yazıp gönderiyor terapi yok bir şey yok. Bir yandan ailemle aram kötü. 12 ayın 10 ayı kötü. Akşam yatıyorum hiçbir sorun yok sabah kalkıyorum bana küsmüşler. Sebep yok. Buraya çok girmeyeceğim. Annem ikinci panik atağımdan sonra bana anlayışlı ve çok iyi davranmaya başladı ama yok.
Yeniden psikiyatriye ve ilaca başladım. Bu seferki psikiyatristim çok iyiydi çok emeği var bende. Her hafta gittim. Doktorum elinden geleni yaptı ben çabalıyorum, ilacımın dozu artıyor ama yok. Ben iyi olamıyorum. Çok kötüyüm, çok mutsuzum. Kendimden nefret ediyorum. Sürekli kilo veriyorum. O kadar nefret ediyorum ki kendimden hasta olunca hastaneye gitmeyi hak etmediğimi düşünüyorum. Sevdiğim bir şeyi yiyince suçlu hissediyorum. Zaten hep suçlu hissediyorum.
En son Mart ayındaydı bir gün, o günü hiç unutmayacağım, çok kötü bir dönemdeyim terapide doktoruma da öfkemi kustum ve artık tamam dedim ben hiçbir zaman iyi olamayacağım. Dayanamıyorum ben artık. Çıldıracağım. Ben bu dünyada yapamıyorum. O gün sevdiklerime veda mektupları bıraktım ve aşırı dozda ilaç aldım.
Bu bana yoğun bakımda 4 güne mal oldu. O psikolojiyi tahmin et artık. O hastanede elektrotlarım, serumum, tansiyon aletim çıktığında ve ilk kez kendi kendime sağlam adımlarla basarak tuvalete gittiğim andaki duygularımı anlatamam sana.
İyi ki ölmemişim. İyi ki istediğim olmamış. O veda mektupları iyi ki hiçbir zaman sahiplerine ulaşmamış. Hiç geçmeyecek sanırdım. Çıldıracak gibi olurdum. Geçiyormuş. Psikiyatristim değişti teknik sebeplerden dolayı. Eskisi de çok iyiydi şimdiki de çok iyi. Birlikte terapi ve ilaca devam ediyoruz. Her gün iyileşiyorum. O günlerde bunu hayal bile edemezdim.
Bunları yazmak benim için çok zor ama şunu bil diye yazıyorum; inan geçecek ve geçtiğinde şimdikinden çok daha güçlü olacaksın. Yeter ki pes etme
Depresyonum anksiyete bozukluğum arada stabil seyretse de sürekli arttı. Geçen yılın ağustos ayında bir sinir krizinin ardından ilk panik atağımı yaşadım. O kadar kötüydü ki... Ölüyorum sandım. Hastaneye koşturdum tabii fiziksel olarak hiçbir şeyim yok. Bir ay sonra tekrarladı.
Ailemle de aram kötü o zamanlar. Zaten duygusal olarak istismar edildiğim bir çocukluğum oldu. Son bir yıla kadar da öyleydi. Onun da etkisi büyük en büyük etki o zaten. O zamana kadar da 1,5 yıl düzenli psikiyatriste gitmiştim ama ilaç yazıp gönderiyor terapi yok bir şey yok. Bir yandan ailemle aram kötü. 12 ayın 10 ayı kötü. Akşam yatıyorum hiçbir sorun yok sabah kalkıyorum bana küsmüşler. Sebep yok. Buraya çok girmeyeceğim. Annem ikinci panik atağımdan sonra bana anlayışlı ve çok iyi davranmaya başladı ama yok.
Yeniden psikiyatriye ve ilaca başladım. Bu seferki psikiyatristim çok iyiydi çok emeği var bende. Her hafta gittim. Doktorum elinden geleni yaptı ben çabalıyorum, ilacımın dozu artıyor ama yok. Ben iyi olamıyorum. Çok kötüyüm, çok mutsuzum. Kendimden nefret ediyorum. Sürekli kilo veriyorum. O kadar nefret ediyorum ki kendimden hasta olunca hastaneye gitmeyi hak etmediğimi düşünüyorum. Sevdiğim bir şeyi yiyince suçlu hissediyorum. Zaten hep suçlu hissediyorum.
En son Mart ayındaydı bir gün, o günü hiç unutmayacağım, çok kötü bir dönemdeyim terapide doktoruma da öfkemi kustum ve artık tamam dedim ben hiçbir zaman iyi olamayacağım. Dayanamıyorum ben artık. Çıldıracağım. Ben bu dünyada yapamıyorum. O gün sevdiklerime veda mektupları bıraktım ve aşırı dozda ilaç aldım.
Bu bana yoğun bakımda 4 güne mal oldu. O psikolojiyi tahmin et artık. O hastanede elektrotlarım, serumum, tansiyon aletim çıktığında ve ilk kez kendi kendime sağlam adımlarla basarak tuvalete gittiğim andaki duygularımı anlatamam sana.
İyi ki ölmemişim. İyi ki istediğim olmamış. O veda mektupları iyi ki hiçbir zaman sahiplerine ulaşmamış. Hiç geçmeyecek sanırdım. Çıldıracak gibi olurdum. Geçiyormuş. Psikiyatristim değişti teknik sebeplerden dolayı. Eskisi de çok iyiydi şimdiki de çok iyi. Birlikte terapi ve ilaca devam ediyoruz. Her gün iyileşiyorum. O günlerde bunu hayal bile edemezdim.
Bunları yazmak benim için çok zor ama şunu bil diye yazıyorum; inan geçecek ve geçtiğinde şimdikinden çok daha güçlü olacaksın. Yeter ki pes etme
Son düzenleme:
- 20 Mart 2019
- 489
- 1.449
- 113
- 35
- Konu Sahibi Pestososlumakarnam
- #25
Tanı nedir belki de doktoru değiştirmeniz gerekiyodur
- Konu Sahibi Pestososlumakarnam
- #26
Canım benim dua edeceğim senin için zira somut olarak yapabileceğin herşeyi yapmışsın zaten
- 29 Aralık 2020
- 1.166
- 2.936
- 83
- Konu Sahibi Pestososlumakarnam
- #27
Öncelikle çok geçmiş olsun. Bence psikolog değil psikiyatriste gitmelisiniz. Çünkü bu kadar uzun tedavilerde psikolog yeterli olmayabiliyor. Bir arkadaşımda uzunca bir süre psikolog terapileriyle tedavi olmaya çalıştı daha sonrasında psikiyatriste çözüm buldu. Tabiki bu sadece bir öneri en doğrusunu siz bilirsiniz.
- Konu Sahibi Pestososlumakarnam
- #28
Psikiyatrik rahatsızlıkla alelade can sıkıntısını karıştırmayın Allah yaşatmasin çok zordur bu rahatsızlık çikolatayla kahve psikiyatrik hastalığı tedavi etmez.
Ayriyeten forumu yoğun olarak kullanan üyelerden hiç birinde dert dinleme birinin sıkıntısına derman olma iki çift güzel söz söyleyip yükünü hafifletmek gibi birşey asla ama asla görmüyorum aksine üstüne ekliyor dalga geçiyor yaşadığı sıkıntısı küçümsüyor ve var olan moralini bile sömürüyorlar. Aleni aleni alay ediliyor çok zaman.
- Konu Sahibi Pestososlumakarnam
- #29
Psikiyatrik tedaviyle psikoloğa eş zamanlı gidiyormuş zaten
- 19 Ağustos 2021
- 143
- 118
- 18
- Konu Sahibi Pestososlumakarnam
- #30
Tebdili mekanda ferahlık vardır. Peygamber Efendimiz 'in Hadisi Şerifi o yaşadığınız olay yerinden uzaklaşma imkanınız varsa uzaklaşın.
Yoksa anlatın olayları ama herkese değil sizi anlayabilecek birine ciddi manada anlatmak ferahlatıcı bende yaşadım bunu.
Yoksa anlatın olayları ama herkese değil sizi anlayabilecek birine ciddi manada anlatmak ferahlatıcı bende yaşadım bunu.
- 23 Ağustos 2012
- 51.200
- En iyi cevaplar
- 1
- 238.329
- 898
- Konu Sahibi Pestososlumakarnam
- #31
Dövseydiniz keşke. Doktor değilim, konu sahibesine tedavi yapamam ki. Yazıp rahatlamak ister mi ancak onu sorarım, rahatlaması için bir şeyler yazarım. Konu sahibesi ilaç yutucam yazmış psikolojik problemlerinin olduğu belli, ben de eşşek değilim kendisi de zaten doktora görünüyorum demiş. Sizce ne yazayım buraya?
- Konu Sahibi Pestososlumakarnam
- #32
Ablam seni iyi anlıyorum. psikoloğa-psikiyatra gidip gelmekten o kadar sıkıldım ki 
ilaçlar ağır geliyor, içmesem olmaz. Youtube dan psikolog İzzet Güllü var çoğu videosunu izledim. Size de öneriyorum belki iyi gelir. Gittiğim doktordan daha iyi geliyor. Bazen doktoru bırakayım mı diye ikilemde kalıyorum.
ilaçlar ağır geliyor, içmesem olmaz. Youtube dan psikolog İzzet Güllü var çoğu videosunu izledim. Size de öneriyorum belki iyi gelir. Gittiğim doktordan daha iyi geliyor. Bazen doktoru bırakayım mı diye ikilemde kalıyorum.
- Konu Sahibi Pestososlumakarnam
- #33
Derdini hafife alıyormuşsunuz gibi hissettim kusura bakmayın
- 1 Nisan 2021
- 1.548
- 1.522
- 83
- Konu Sahibi Pestososlumakarnam
- #34
Bu kısım yüzde 90 doğru
- 1 Nisan 2021
- 1.548
- 1.522
- 83
- Konu Sahibi Pestososlumakarnam
- #35
Teşekkür ederim
- 23 Ağustos 2012
- 51.200
- En iyi cevaplar
- 1
- 238.329
- 898
- Konu Sahibi Pestososlumakarnam
- #36
Bu konudan şüphelendiği için valla kimseyi suçlayamam forumda çok acaip mesajlar var artık kimi konu sahibesine kezban/pembiş gelin demek için fırsat kolluyor, kimi polemik ateşliyor derken aklı başında ve yardımcı mesaj sayısı cidden azaldı.
- 1 Nisan 2021
- 1.548
- 1.522
- 83
- Konu Sahibi Pestososlumakarnam
- #37
3 saatlik yürüyüşün ardından geldim eve konuyu açtıktan sonra çıkmıştım. Yorulurum uyurum dedim olmadı. Yazdıklarınızın yüzde 80 i bende yaşadım ilaç yoğun bakım kısmı hariç. Onu yaparsam çıkmak istemem çıkarsam da yaptım diye kendimi hiç affetmem.Son üç buçuk yıldır anksiyete bozukluğunun da eşlik ettiği bir depresyondayım. Ya da depresyondaydım. Bunun 2,5 yılında psikiyatrik destek de aldım. Hâlâ almaya devam ediyorum.
Depresyonum anksiyete bozukluğum arada stabil seyretse de sürekli arttı. Geçen yılın ağustos ayında bir sinir krizinin ardından ilk panik atağımı yaşadım. O kadar kötüydü ki... Ölüyorum sandım. Hastaneye koşturdum tabii fiziksel olarak hiçbir şeyim yok. Bir ay sonra tekrarladı.
Ailemle de aram kötü o zamanlar. Zaten duygusal olarak istismar edildiğim bir çocukluğum oldu. Son bir yıla kadar da öyleydi. Onun da etkisi büyük en büyük etki o zaten. O zamana kadar da 1,5 yıl düzenli psikiyatriste gitmiştim ama ilaç yazıp gönderiyor terapi yok bir şey yok. Bir yandan ailemle aram kötü. 12 ayın 10 ayı kötü. Akşam yatıyorum hiçbir sorun yok sabah kalkıyorum bana küsmüşler. Sebep yok. Buraya çok girmeyeceğim. Annem ikinci panik atağımdan sonra bana anlayışlı ve çok iyi davranmaya başladı ama yok.
Yeniden psikiyatriye ve ilaca başladım. Bu seferki psikiyatristim çok iyiydi çok emeği var bende. Her hafta gittim. Doktorum elinden geleni yaptı ben çabalıyorum, ilacımın dozu artıyor ama yok. Ben iyi olamıyorum. Çok kötüyüm, çok mutsuzum. Kendimden nefret ediyorum. Sürekli kilo veriyorum. O kadar nefret ediyorum ki kendimden hasta olunca hastaneye gitmeyi hak etmediğimi düşünüyorum. Sevdiğim bir şeyi yiyince suçlu hissediyorum. Zaten hep suçlu hissediyorum.
En son Mart ayındaydı bir gün, o günü hiç unutmayacağım, çok kötü bir dönemdeyim terapide doktoruma da öfkemi kustum ve artık tamam dedim ben hiçbir zaman iyi olamayacağım. Dayanamıyorum ben artık. Çıldıracağım. Ben bu dünyada yapamıyorum. O gün sevdiklerime veda mektupları bıraktım ve aşırı dozda ilaç aldım.
Bu bana yoğun bakımda 4 güne mal oldu. O psikolojiyi tahmin et artık. O hastanede elektrotlarım, serumum, tansiyon aletim çıktığında ve ilk kez kendi kendime sağlam adımlarla basarak tuvalete gittiğim andaki duygularımı anlatamam sana.
İyi ki ölmemişim. İyi ki istediğim olmamış. O veda mektupları iyi ki hiçbir zaman sahiplerine ulaşmamış. Hiç geçmeyecek sanırdım. Çıldıracak gibi olurdum. Geçiyormuş. Psikiyatristim değişti teknik sebeplerden dolayı. Eskisi de çok iyiydi şimdiki de çok iyi. Birlikte terapi ve ilaca devam ediyoruz. Her gün iyileşiyorum. O günlerde bunu hayal bile edemezdim.
Bunları yazmak benim için çok zor ama şunu bil diye yazıyorum; inan geçecek ve geçtiğinde şimdikinden çok daha güçlü olacaksın. Yeter ki pes etme
Şimdi ütü yapıyorum sabah iş için. Karnımı doyurmak bile zülum geliyor ama yapmazsam kilo kaybederim. Öğüre öğüre yedim. Psikoloğum asistanına yorgunum tel kapalı olacak diye not bırakmış. Yorgun olmasından kendimi sorumlu tutuyorum çünkü hiçbir seanstan sonra 6 gün rahat vermedim. Ve iyi olacağıma dair inancım yok artık. Yeni bi psikologla başlama gücü hiç yok
- Konu Sahibi Pestososlumakarnam
- #38
Bakın bu bir otomatik düşünce. Kişiselleştiriyorsunuz. Tabii ki sizin yüzünüzden yorgun değil sizden başka da bir sürü hastası var.
Ne kadar çok otomatik düşünce var hayatınızda değil mi sizi yıpratan? Bunları bulmak bile çok önemli.
Konuşmaya ihtiyacınız olduğunda bana yazabilirsiniz. Ders çalışmam gerektiği için her an bakamayabilirim ama gün içinde mutlaka bakarım.
Şu an inanmıyor olsanız da iyileşeceksiniz
- 1 Nisan 2021
- 1.548
- 1.522
- 83
- Konu Sahibi Pestososlumakarnam
- #39
Onu yazarken kişiselleştirdiğimin farkındaydım. Ben kimseye derdimi anlatmamayı öğrendim. Buna hakkım yok. Bana da anlatılsın istemem çünkü çare olamam. Çözüm içimizde her şeyin farkındayım. Farkında olmasam belki iyi olmam için inancım kalırdı.Bakın bu bir otomatik düşünce. Kişiselleştiriyorsunuz. Tabii ki sizin yüzünüzden yorgun değil sizden başka da bir sürü hastası var.
Ne kadar çok otomatik düşünce var hayatınızda değil mi sizi yıpratan? Bunları bulmak bile çok önemli.
Konuşmaya ihtiyacınız olduğunda bana yazabilirsiniz. Ders çalışmam gerektiği için her an bakamayabilirim ama gün içinde mutlaka bakarım.
Şu an inanmıyor olsanız da iyileşeceksiniz
- Konu Sahibi Pestososlumakarnam
- #40
Neden hakkınız olmasın? Herkesin var da şu dünyada sizin mı hakkınız yok derdinizi anlatmaya? Çözüm içimizde evet ama otururken birden gelmiyor. Uzun bir sürecin ürünü ve bunun için birilerinden yardım almamız gerekiyor.
Benzer Konular
Bebek Kıyafetleri, Bebek Eşyaları
Bebek için neleri iyi ki almışım dedim?