Hiçbir yere yakışmıyorum

Zahmet olmazsa .!.:

Beni pek sevmeyen biraz da patavatsız bir akrabamız bana açık açık demişti ki hiçbir yere yakışacak bir şey değilsin. Kadına kızamadım bile. Patavatsız diyip geçtim ama içten içe ben de öyle olduğumu biliyorum. Mesela eşimin tarafı akrabaları ile oturduğumuzda eğreti duruyorum. Herkesin birbirinin arkasından konuştuğunu biliyorum. Gülerek laf sokmalar, birbirlerinin maddi durumlarını, evlerini karşılaştırmaları. Niye bu insanların arasındayım diye düşünüyorum o an. Dışarıda bir işim olsun. Banka, hastane, posta, gibi normal yerlerde de beceriksiz gibi gözüküyorum. Tanıdığım tanımadığım herkes beni görünce aşağılayarak tavsiye vermeye başlıyor. Ve ben aileme kızıp duruyorum beni bu hale getirdikleri için. Çocukluğum ve gençliğim horlanarak geçti. Boyum kısa olduğu için babam senden utanıyorum derdi. Topuklu giyerdim hayat kadınlarına benziyorsun derdi. Annem de aynı. Neyse kısaca dışımı görenler hiçbir şeyden anlamadığımı zannediyor. Üniversiteye dereceyle girdim, memurum, bir tane bebeğim var, araba kullanabiliyorum, çok güzel yemekler yapabiliyorum. Yapabiliyorum yani kendimce bir şeyler. Şimdi size soruyorum. Kendimi nasıl iyi anlatabilirim. Kendimi nasıl iyi gösteririm demiyorum. Olduğum gibi olduğum kadar göstersem yeter zira kendine güven falan diyeceksiniz ama olmuyor. Aileme beni bu hale getirdikleri için kızmakla geçiriyorum zamanı. Beni anlamanızı bekliyorum ve desteklerinizi hissetmek beni tetikler inşallah

Genişletmek için tıkla...