Öncelikle; fala inanma, falsız da kalma, allahtan başka kimse geleceği "doğru" bir şekilde bilmez.
Hiç kimse yalnız ölmez. Hayatına illaki biri girer. Ama ömür boyunca, ama tülbent kuruyana kadar. Yalnızlık allaha mahsustur.
Aynısını ben de yaşıyordum, eşimle evlenene kadar. Dedim ben hiç evlenemeyeceğim, kim ne yapsın beni? Kendimde çok kusur arardım, özgüven sıfır, çok sessiz sakin biriydim, elime vur ekmeğimi al dercesine, kendimi savunamazdım.
Ama kader, kısmet.
Eşimle tanıştım. Sayesinde bambaşka biri oldum. Özgüvenim arttı, kendimi olduğum gibi kabullendim, olumlu bakmaya başladım herşeye, hayatı pozitif yaşıyorum.
Bir olay olduğunda, aman o ne der, bu ne der, kim ne düşünür'den çıktım, herşey olacağına varır'a girdim diyebilirim.
Kısacası bu benim 25 yılımı aldı. Tam herşey bitti derken, geldi beni buldu.
Şuan bir de kızım var, ellerinden öper.
Yani demem o ki, sen aramayı bırak, o seni bulsun. Farklı bir şekilde karşına çıkacaktır.