Bu satırları onu unutmak için bir savaşa girmiş yorgun ruhumla yazıyorum..
Birşey beklemeden, Değişmeyeceğini bile bile..
23 yaşımdayım. Okulum temmuzda bitti.. Normalde şuan çalışıyor olmam gerekir, ki çalışmayı çok seven biriyimdir. Ama ben evdeyim. Hiçbirşey yapmaya halim yok sanki
bazen canım yemek yemek bile istemiyor.. Önceki gibi hiç deilim. Duruldum. Halsizim, isteksizim, kırgınım, Hem de kırıcı..
Çünkü iki sene evvel bi adamı sevmiştim. Hem nası sevmek.. O da beni çok sevmişti.. Ama birşekilde ayrıldık işte. Deli gibi aşıkken gurur ve inat uğruna birleşemedik tekrardan..
Birbirimizle konuşmadan da edemedik ama ne ben diyebildim haydi gel ne de o.. Diğer yandan kimseyi de sokmadık hayatımıza başka..
Ama ben yapamadım. Gururumu yenemedim. Bir kere bile seviyorum ben hala seni demedim. Sadece bekledim.. Sadece geç kaldım. Şimdiyse bikaç aydır hiç konuşmuyoruz. Onu yine kaybediyorum. Ama yine birşey yapmıyorum.
Unutmayı seçtim.. Zorlanıyorum. Çok zorlanıyorum. Allahım Nasıl bişey bu böyle.. Tarifi imkansız.. Yaşamadan bilemez kimse..
Hoş, Ben hep benden başka kimsenin böyle bir hal yaşamadığını düşünürüm.. O kadar ağır ki..
Benim bu hayattaki tek istediğim mutlu aşklı bol meyveli :) bir yuvaydı. Şimdiyse bu şansımı kaybettim. Onu kaybettim. Hiçbirşeyin anlamı kalmadı sanki..
Tabi ki de tek erkek o deil. Bi de çok var peşimde. Hiçbirini kabul etmiyorum. Koymuyorum hiçbirini kafamdaki yuvamın resmine, baba diye eş diye.. Niye beni sevdiler diye kızıyorum hatta onlara..
Sonra ona kızıyorum. Hiçbir halimi kaçırmasını istemezken, şimdiye kadarki en güzel en çirkin en üzgün en tatlı en şımarık anlarımı görmediği için çok kızıyorum ona her seferinde. En son da kendime kızıyorum şu halde nasıl olabilirim diye.
Arkadaşlarımla bile buluşmuyorum, dışarı çıkmıyorum. Aslında onlara tamam deyip hayata karışmayı çok istiyorum. Ama elimde deil olmuyo. Markete bile çıksam boğulucak gibi oluyorum şu sıralar. Kendimi de çok yalnız hissediyorum.
Öyle işlenmiş ki ince ince tüm hücrelerime, İçinde o olmayan hiçbirşey yapmak gelmiyor içimden.
Ben çok mutsuz hissediyorum. Uyumuyorum. İçimden gelerek gülmüyorum. Hep ağlıyorum. Daha doğrusu son bir iki aydır onu bile yapamıyorum. Öyle kayıtsızlaştım.
Psikoloğa bile gittik en sonunda annemin yoğun ısrarları sonucu. Halimi gören bitanecik annem de en az benim kadar üzülüyodur eminim..
Depresyondasın dedi.. Biliyorum dedim.. :) İlaç bile verdi. Aldı annem.. Aldı da bir tane bile içmedim henüz. Antidepresan içmeyi kabul etmiyorum bir türlü..
Belki de ilacı içmeye başlasam daha kolay olucak herşey ama ben kendime acı çektiriyorum böyle. Acı çekmeyi sevdiğimden deil, Kendimi cezalandırıyorum galiba..
Pişmanım çünkü..
Yapmadıklarım için pişmanım.
Üzgünüm,
Yorgun,
Kırgın, Ve de solgunum..
Ne kadar anlatabildim bilmiyorum.. Ne yapmam lazım bilmiyorum.
Öyle yaralıyım ki. Belki de sadece geçicek diyen birilerini bekliyorum.. Geçicek mi sizce.. Yine o eski, gittiği yere mutluluk ta götüren, cıvıl cıvıl kabına sığmayan hayat dolu ben olabilecekmiyim.
Hiç bişey olmamış gibi devam edebilecekmiyim..
Birşey beklemeden, Değişmeyeceğini bile bile..
23 yaşımdayım. Okulum temmuzda bitti.. Normalde şuan çalışıyor olmam gerekir, ki çalışmayı çok seven biriyimdir. Ama ben evdeyim. Hiçbirşey yapmaya halim yok sanki

Çünkü iki sene evvel bi adamı sevmiştim. Hem nası sevmek.. O da beni çok sevmişti.. Ama birşekilde ayrıldık işte. Deli gibi aşıkken gurur ve inat uğruna birleşemedik tekrardan..
Birbirimizle konuşmadan da edemedik ama ne ben diyebildim haydi gel ne de o.. Diğer yandan kimseyi de sokmadık hayatımıza başka..
Ama ben yapamadım. Gururumu yenemedim. Bir kere bile seviyorum ben hala seni demedim. Sadece bekledim.. Sadece geç kaldım. Şimdiyse bikaç aydır hiç konuşmuyoruz. Onu yine kaybediyorum. Ama yine birşey yapmıyorum.
Unutmayı seçtim.. Zorlanıyorum. Çok zorlanıyorum. Allahım Nasıl bişey bu böyle.. Tarifi imkansız.. Yaşamadan bilemez kimse..
Hoş, Ben hep benden başka kimsenin böyle bir hal yaşamadığını düşünürüm.. O kadar ağır ki..
Benim bu hayattaki tek istediğim mutlu aşklı bol meyveli :) bir yuvaydı. Şimdiyse bu şansımı kaybettim. Onu kaybettim. Hiçbirşeyin anlamı kalmadı sanki..
Tabi ki de tek erkek o deil. Bi de çok var peşimde. Hiçbirini kabul etmiyorum. Koymuyorum hiçbirini kafamdaki yuvamın resmine, baba diye eş diye.. Niye beni sevdiler diye kızıyorum hatta onlara..
Sonra ona kızıyorum. Hiçbir halimi kaçırmasını istemezken, şimdiye kadarki en güzel en çirkin en üzgün en tatlı en şımarık anlarımı görmediği için çok kızıyorum ona her seferinde. En son da kendime kızıyorum şu halde nasıl olabilirim diye.
Arkadaşlarımla bile buluşmuyorum, dışarı çıkmıyorum. Aslında onlara tamam deyip hayata karışmayı çok istiyorum. Ama elimde deil olmuyo. Markete bile çıksam boğulucak gibi oluyorum şu sıralar. Kendimi de çok yalnız hissediyorum.
Öyle işlenmiş ki ince ince tüm hücrelerime, İçinde o olmayan hiçbirşey yapmak gelmiyor içimden.
Ben çok mutsuz hissediyorum. Uyumuyorum. İçimden gelerek gülmüyorum. Hep ağlıyorum. Daha doğrusu son bir iki aydır onu bile yapamıyorum. Öyle kayıtsızlaştım.
Psikoloğa bile gittik en sonunda annemin yoğun ısrarları sonucu. Halimi gören bitanecik annem de en az benim kadar üzülüyodur eminim..
Depresyondasın dedi.. Biliyorum dedim.. :) İlaç bile verdi. Aldı annem.. Aldı da bir tane bile içmedim henüz. Antidepresan içmeyi kabul etmiyorum bir türlü..
Belki de ilacı içmeye başlasam daha kolay olucak herşey ama ben kendime acı çektiriyorum böyle. Acı çekmeyi sevdiğimden deil, Kendimi cezalandırıyorum galiba..
Pişmanım çünkü..
Yapmadıklarım için pişmanım.
Üzgünüm,
Yorgun,
Kırgın, Ve de solgunum..
Ne kadar anlatabildim bilmiyorum.. Ne yapmam lazım bilmiyorum.
Öyle yaralıyım ki. Belki de sadece geçicek diyen birilerini bekliyorum.. Geçicek mi sizce.. Yine o eski, gittiği yere mutluluk ta götüren, cıvıl cıvıl kabına sığmayan hayat dolu ben olabilecekmiyim.
Hiç bişey olmamış gibi devam edebilecekmiyim..