- 27 Ekim 2015
- 262
- 355
- 18
- 32
- Konu Sahibi monna_rosa
- #1
Şimdi buraya ağlayarak yazıyorum.Çok uzun olabilir,dert yanmaktan çok içimi dökmek istiyorum.
Bir adam sevdim ilk gördüğüm an,işte bu dedim.
Allah'ım nasıl bir kalp atışıydı bendeki.
O hiç bilmedi belki de onu görmek için bahanelerimi farketmemiş olabilir.
Ya da sırf onu görmek için sabahın 6 da kalkıp onu beklediğimi asansörde denk gelelim diye.
O belki de hiç bilmedi onu ne kadar çok sevdiğimi.
Olmaması gereken bir şeydi aramızdaki,yaş farkı,yaşanmışlıklar bir tane ortak bir şey yoktu.
Vazgeçmem gerektiğini bile bile sevdim.
Benim hayallerimde kariyer okumak vardi.Evlenip,çocuk yapmak yoktu ki?
Ama kalp bu dinler mi?Dinlemedim ne onu ne kalbimi.
Çok sevdim.
O kadar sevdim ki bazen çok sevmekten korktum kaybederim diye.
Çokta değer gördüm,özel olduğumu hissettim.
Tam aşk başımı döndürüyor derken sanki o adam değişti.
Yine sarıldığında içimi ısıtan kişiydi ama sanki daha da umursamazdı.
Asla ağzından kötü söz çıkmazdı ama bazen sert çıkışı bile insanın içini acıtabilirdi.
Çok şey yaşadık,her şeyi onunla yaşadım,onunla tattım öğrendim.
Çok mutluyduk,çok huzurlu.
Sonra tanıdıkça belki de tartışmalarımız başladı,karakterlerimiz farklıydı.
Kırdıkça kırdık birbirimizi.
O artık benim sevdiğim insan değildi,çünkü o 1 saat küs kalamazdı.
Ama artık küssekte umrunda değildi.Bunu gördüm.Değişimini.
Keşke dedim hiç tanımasaydım.
Hayatta ona karşıda belki çok hatam olmuştur.Ama onu sevmek başkaydı.
Şimdi biz ayrıldık,yanımdan geçti
Ne o baktı yüzüme,ne ben baktım gözlerine.
Artık Ankara'da kalbimi bırakıp gidiyorum.
Ona iyi bak Allah'ım..
Unutturmasanda beni de yokluğuna alıştır..
Bu da burada kalsın...
Bir adam sevdim ilk gördüğüm an,işte bu dedim.
Allah'ım nasıl bir kalp atışıydı bendeki.
O hiç bilmedi belki de onu görmek için bahanelerimi farketmemiş olabilir.
Ya da sırf onu görmek için sabahın 6 da kalkıp onu beklediğimi asansörde denk gelelim diye.
O belki de hiç bilmedi onu ne kadar çok sevdiğimi.
Olmaması gereken bir şeydi aramızdaki,yaş farkı,yaşanmışlıklar bir tane ortak bir şey yoktu.
Vazgeçmem gerektiğini bile bile sevdim.
Benim hayallerimde kariyer okumak vardi.Evlenip,çocuk yapmak yoktu ki?
Ama kalp bu dinler mi?Dinlemedim ne onu ne kalbimi.
Çok sevdim.
O kadar sevdim ki bazen çok sevmekten korktum kaybederim diye.
Çokta değer gördüm,özel olduğumu hissettim.
Tam aşk başımı döndürüyor derken sanki o adam değişti.
Yine sarıldığında içimi ısıtan kişiydi ama sanki daha da umursamazdı.
Asla ağzından kötü söz çıkmazdı ama bazen sert çıkışı bile insanın içini acıtabilirdi.
Çok şey yaşadık,her şeyi onunla yaşadım,onunla tattım öğrendim.
Çok mutluyduk,çok huzurlu.
Sonra tanıdıkça belki de tartışmalarımız başladı,karakterlerimiz farklıydı.
Kırdıkça kırdık birbirimizi.
O artık benim sevdiğim insan değildi,çünkü o 1 saat küs kalamazdı.
Ama artık küssekte umrunda değildi.Bunu gördüm.Değişimini.
Keşke dedim hiç tanımasaydım.
Hayatta ona karşıda belki çok hatam olmuştur.Ama onu sevmek başkaydı.
Şimdi biz ayrıldık,yanımdan geçti
Ne o baktı yüzüme,ne ben baktım gözlerine.
Artık Ankara'da kalbimi bırakıp gidiyorum.
Ona iyi bak Allah'ım..
Unutturmasanda beni de yokluğuna alıştır..
Bu da burada kalsın...
