Ne desem bilmiyorum ama kendimi aşırı yalnız hissettiğimden eminim. Evin içinde yaşıyorum ama dışlandığımı hissediyorum. Sürekli odamdayım yanlarına gitsem kasılıyorum soru sorduklarında cevap vermek istemiyorum ama canım da çok sıkılıyo kendimi de çok yalnız hissediyorum. Evet yanlarına gitsem daha çok üzülüyorum ama böyle de çok kötü hissediyorum. Resmen konuşmayı unutmuşum gibi. Eşim gelince mutluyum sadece. Hep belkilerle yaşıyorum. Belki yanlarına gitsem düzeliriz iyi oluruz yanalrına gidiyorum oturuyorum kayınbabam huy olarak suratsız biri ve benimle konuşmuyo yemeğimi yemiyo çay versem içmiyo. Ama eltim daha farklı ben onlara çok soğuk davranıyorum ama eltim onlara çok sıcakkanlı davranıyo. Ama eltime daha sıcaklar onlar da. Bilmiyorum çok karışık yazdım boşlukta hissediyorum kendimi. Kendimi çok kötü bir insan gibi görüyorum belki mutluluğu haketmiyorumdur. Evi ayırın dicekleriniz olucaktır neden evin içine gittikleriniz falan... Ama şuanlık mümkünatı yok ayrı eve çıkmamın. Bakıyorum da yağcı insanlar daha çok seviliyo ben içimden gelmediği için ve zmanında beni çok kırdıkları için mesafe koydum herkesle arama. Böyle burdan gidip başka bir şehirde kendi başıma yeni bir hayat kurma gibi saçma ve imkansız hayallerim var. Ailemi bile göresim yok artık. Ne yapmalı hanımlar