Bilmiyorum nasıl başlasam hic bilmiyorum.
Bazen kendimi görünmez hissediyorum.Sanki yok olsam ailem disinda kimsenin umrunda olmaz.
Kucuklukten beri etrafımda çok sevilen biri degilim.Sessiz,sakin,soğuk bazen agresif hele bu aralar daha fazla...
Bu yapımla ilgili hep ailemi sucladim.Sakin ama herşeyi eleştiren bir baba,sinirli herşeye kızan bir anneyle büyüdüm.Eleştirildim,bagrildim,ezildim.
6 yasina kadar sokağa dahi salmadilar beni belki de boyle olmam da bunun etkisi büyük bilmiyorum.Sonuç,Özgüvensiz,asosyal,sosyal anksiyeteli işe yaramazin tekiyim.Ama degismek istiyorum.Mümkün mü bilmiyorum
Kendime ait odam hic olmadı.Bisikletim dahi olmadi,abiminkisiyle idare ettim.Kıyafet desen bayramdan bayrama alınırdı.Tutucu değil ama baskıcı bir ailede büyüdüm.İlk cafeye bile üniversitede gittim.
Hea derseniz ailenin durumu çok mu kotu hayır orta gelir duzeyindeyiz sukur hic yokluk görmedim ama varlık icinde yokluk gördüm.
Anneme gore herşey para israfı nefret ediyorum bu huyundan ama değişmez.
Bu yaşıma kadar hic başarılı bir insan olamadim.Okul hayatım da bile başarıyı tirmalayarak elde ettim simdi diceksiniz hepimiz öyle işte herkes öyle değil baskalari çalışmaz gecer not alır geçerdi ben genellikle özellikle sayısal derslerde hep hocaların insiyafitine kalirdim.
Üniversiteyi desen zor bitirdim 7 senede bunda benim calismamam ve psikolojimin bozulmasını katkısı var.Psikolojimin bozulma sebebi bir travma atlattim,narsist bir bireyle mucadele ettim vs.Bazen acaba salak miyim diye düşünmüyor değilim.Belki şanssiz,belki de salak,belki tembelim bilmiyorum.
Özel hayat desen o da kötü en son biriyle gorusuyordum olmadı.Benden ayrıldıktan hemen sonra tanıştığı kıza sanirim aşık oldu.Ben ara geçiş,mutluluğa giden yolda köprü görevi gördüm.
Ondan önceki desen benden önceki sevgilisine döndü.Kısmet mi aciyorum artik bilmiyorum.Ama bu değersizlik hissi beni yıldırdı.Niye ben? Neden? Benim neyim eksik deyip duruyorum.Tabiki kimse kimseyi sevmek zorunda degil ama bu kadar degersizlik hissine layik olmadigimi dusunuyorum.Demek sevgiye layik degilim diyorum.Kendimi sucluyorum.Sanırım ben en çok sevilmek istiyorum.
Özet geçmek gerekirse çok şanssiz bir insanım her konuda bu döngüyü nasıl kiricam hic bilmiyorum.Günah olmasa isyan edicem artik buna dur demek istiyorum ama gücüm de yok.Sanki çamur beni dibe çekiyor.
Çok özeniyorum herkes tarafından sevilen,şanslı,istediklerini kolayca elde etmis insanlara onlar bu dünyanın keyfini cikariyorlar.Bense kendi hayatımın basrolu degil figuraniyim.
Hea biz napalim bunları bize neden yazdın derseniz bu döngü bir gün kırılır mı merak ediyorum.Kirilicagina inanmak istiyorum.Kotu gecen gunlerden sonra yasanmis mutlu hikayeler dinlemek istiyorum.Ve ilk defa bir konuda olumsuz yorum istemiyorum.
Bazen kendimi görünmez hissediyorum.Sanki yok olsam ailem disinda kimsenin umrunda olmaz.
Kucuklukten beri etrafımda çok sevilen biri degilim.Sessiz,sakin,soğuk bazen agresif hele bu aralar daha fazla...
Bu yapımla ilgili hep ailemi sucladim.Sakin ama herşeyi eleştiren bir baba,sinirli herşeye kızan bir anneyle büyüdüm.Eleştirildim,bagrildim,ezildim.
6 yasina kadar sokağa dahi salmadilar beni belki de boyle olmam da bunun etkisi büyük bilmiyorum.Sonuç,Özgüvensiz,asosyal,sosyal anksiyeteli işe yaramazin tekiyim.Ama degismek istiyorum.Mümkün mü bilmiyorum
Kendime ait odam hic olmadı.Bisikletim dahi olmadi,abiminkisiyle idare ettim.Kıyafet desen bayramdan bayrama alınırdı.Tutucu değil ama baskıcı bir ailede büyüdüm.İlk cafeye bile üniversitede gittim.
Hea derseniz ailenin durumu çok mu kotu hayır orta gelir duzeyindeyiz sukur hic yokluk görmedim ama varlık icinde yokluk gördüm.
Anneme gore herşey para israfı nefret ediyorum bu huyundan ama değişmez.
Bu yaşıma kadar hic başarılı bir insan olamadim.Okul hayatım da bile başarıyı tirmalayarak elde ettim simdi diceksiniz hepimiz öyle işte herkes öyle değil baskalari çalışmaz gecer not alır geçerdi ben genellikle özellikle sayısal derslerde hep hocaların insiyafitine kalirdim.
Üniversiteyi desen zor bitirdim 7 senede bunda benim calismamam ve psikolojimin bozulmasını katkısı var.Psikolojimin bozulma sebebi bir travma atlattim,narsist bir bireyle mucadele ettim vs.Bazen acaba salak miyim diye düşünmüyor değilim.Belki şanssiz,belki de salak,belki tembelim bilmiyorum.
Özel hayat desen o da kötü en son biriyle gorusuyordum olmadı.Benden ayrıldıktan hemen sonra tanıştığı kıza sanirim aşık oldu.Ben ara geçiş,mutluluğa giden yolda köprü görevi gördüm.
Ondan önceki desen benden önceki sevgilisine döndü.Kısmet mi aciyorum artik bilmiyorum.Ama bu değersizlik hissi beni yıldırdı.Niye ben? Neden? Benim neyim eksik deyip duruyorum.Tabiki kimse kimseyi sevmek zorunda degil ama bu kadar degersizlik hissine layik olmadigimi dusunuyorum.Demek sevgiye layik degilim diyorum.Kendimi sucluyorum.Sanırım ben en çok sevilmek istiyorum.
Özet geçmek gerekirse çok şanssiz bir insanım her konuda bu döngüyü nasıl kiricam hic bilmiyorum.Günah olmasa isyan edicem artik buna dur demek istiyorum ama gücüm de yok.Sanki çamur beni dibe çekiyor.
Çok özeniyorum herkes tarafından sevilen,şanslı,istediklerini kolayca elde etmis insanlara onlar bu dünyanın keyfini cikariyorlar.Bense kendi hayatımın basrolu degil figuraniyim.
Hea biz napalim bunları bize neden yazdın derseniz bu döngü bir gün kırılır mı merak ediyorum.Kirilicagina inanmak istiyorum.Kotu gecen gunlerden sonra yasanmis mutlu hikayeler dinlemek istiyorum.Ve ilk defa bir konuda olumsuz yorum istemiyorum.
Ben afallamışken yanımdaki arkadaşım "o hep öyle güleçtir ya" dedi güldü. On yıl önceki suratsızlığımı yendiğimi anladım. Totalde gayet iğrenç ve sevgisiz bir on yıldı ama gülümsemeyi öğrenince herşeyi daha kolay atlatır oluyorsun. İnadına gülümseyeceksin.
